Αυτό που μας κάνει Έλληνες... (Μέρος 2ο)

Μάλιστα... στη μουσική είχαμε μείνει. Η μουσική ασφαλώς και δε γεννήθηκε στην Ελλάδα. Οι Μεσοποτάμιοι και οι Αιγύπτιοι μας είχαν προλάβει βλέπεις, αλλά εμείς σίγουρα της δώσαμε μια άλλη διάσταση, στην αρχαιότητα. Και κάπου εδώ αγγίζουμε το μείζον θέμα εθνικής περηφάνιας. Ποιό άλλο από την αρχαία Ελλάδα και από τους αρχαίους ημών και υμών προγόνους.

Ασφαλώς και πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλους τους προγόνους μας. Τούτο βέβαια απέχει πολύ από το να ισχυριζόμαστε ότι έιμαστε ένα και το αυτό. Αδιαμφησβήτητα υπάρχουν άφθονες επιρροές από εκείνα τα χρόνια. Η γλώσσα παρά τα όσα τραβάει, και δεν εννοώ τα toung piercings, είναι η τρανότερη απόδειξη. Αλλά για τη γλώσσα ας μιλήσουμε λίγο παρακάτω επειδή της αξίζει ένα ξεχωριστό κομματάκι. Η ένστασή μου είναι πως στην πράξη έλάχιστοι γνωρίζουν ή ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν για την ελληνική αρχαιότητα. Για παράδειγμα ποιός θυμάται το συγγραφέα της ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου; Ποιός γνωρίζει έστω και λίγα πράγματα για την αρχαία ελληνική μυθολογία πέρα από τον Ηρακλή που τείνει να γίνει κάτι αντίστοιχο της κοκκινοσκουφίτσας (με την έννοια του παραμυθιού). Ποιός ξέρει από πού ήταν ο Αίσωπος; Πόσα μουσεία επισκέπτεται το χρόνο ο 'Ελληνας; Πόσα από τα μουσεία είναι αρχαιολογικά; Π΄σοι από αυτούς που πάνε διακοπές στη Μύκονο πάνε να ρίξουν μια ματιά, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης, στη Δήλο που έχει μοναδική ομορφιά και μνημεία; Ή μήπως όσοι πάνε Σαντορίνη επισκέπτονται τη μοναδικά διατηρημένη αρχαία πόλη; Σίγουρα από προσωπική γνώση οι επισκέπτες της Πάρου δηλώνουν άγνοια για τα αρχαία λατομεία ( πού να τρέχουμε τώρα στα κτσάβραχα μέσα στη ζέστη...). Το ίδιο και για την Κρήτη, για την Ολυμπία (ουδεμία σχέση με τον Ολυμπιακό Πειραιώς) και το ποιο εξωφρενικό, το ίδιο και στην Αθήνα. Οι περισσότεροι Αθηναίοι έχουν να δουν την Ακρόπολη από κοντά από τότε που στο Δημοτικό τους είχε πάρει ο δάσκαλος για εκπαιδευτική εκδρομή. Παραδόξως, ο λόφος των φιλοσόφων έχει γίνει ο λόφος των περιθωριακών και των ναρκωμανών. Ίσως εκείνοι να τον εκτιμούν για άλλους λόγους. Η ειρωνία είναι πως ορισμένοι ηλικιωμένοι κυρίως τουρίστες πιστεύουν πως τα άτομα αυτά είναι οι σύγχρονοι φιλόσοφοι. Άντε να τους μεταπείσεις μετά, αν και καλύτερα να πιστεύουν αυτό παρά να τολμήσουμε εμείς να πούμε την αλήθεια που μας ματώνει.

Κάποιοι θα πουν ότι όσα αναφέραμε ως τώρα αποτελούν δευτεύουσες παραμέτρους του τρόπου με τον οποίο η ελληνική κοινωνία λειτουργεί. Ωραία λοιπόν, ας ασχοληθούμε με τη γλώσσα, το κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς που δεν αμφισβητήται από κανέναν. Στο επόμενο και 3ο μέρος...