Θα κάτσω σπίτι, θ' αράξω σπίτι.

Από πού να αρχίσω και πάλι και πού να τελειώσω;Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε πως ζούμε στη χώρα του παράλογου και του τυχαίου. Εκεί που όλοι κάνουν προβλέψεις για το χρηματιστήριο και την πορεία της οικονομίας και μετά πάνε στην καφετζού της γειτονιάς να τους πει τον καφέ. Έχουμε μάθει να λουφάρουμε όποτε μπορούμε και αν δεν έχει δουλειά λέμε πως είναι βαρετά. Γιατί να είμαστε τόσο διαφορετικοί από τους κουτόφραγκους δεν καταλαβαίνω.

Τα παιδιά της Ελλάδος μένουν κατά μέσο όρο ως τα 31 τους με τους γονείς τους, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να τα στηρίζουν οικονομικά είτε με άμεση απόδοση χρημάτων είτε με με έμμεση εννοώντας την παροχή διατροφής και στέγης. Κακά τα ψέματα, αυτά τα παιδιά μένουν για πάντα παιδιά. Πώς να περιμένεις από κάποιον που δεν έχει μείνει ποτέ μόνος να τα βγάλει πέρα ξεκινώντας μια οικογενεια; Επειδή μόνο τότε οι περισσότεροι αποφασίζουν να μετακομίσουν σε δικό τους σπίτι. Σαφώς υπάρχουν και άλες εκδοχές, το τέκνον να διαμένει μόνο του λόγω σπουδών και πάλι με ενίσχυση γονεϊκή ή να μένει μόνο του επειδή οι σόφρωνες γονείς του έσπευσαν να του πάρουν σπίτι ξανά με χρήματα βγαλμένα με κόπο από δαύτους. Αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω και έχει διαφορετική άποψη ας έρθει με τόλμη να μου πει πως οι δικοί του γνωστοί πράττουν διαφορετικά και ότι ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες.

Κανείς δεν αμφισβητεί πως οι Έλληνες παλιότερα πέρασαν δύσκολα και πως το βιοτικό τους επίπεδο γενικότερα έχει βελτιωθεί σαφέστατα μετά κόπων και βασάνων.Το κακό όμως είναι πως τα νέα παιδιά είναι καλομαθημένα και καλοπερασάκηδες. Ζητούν πράγματα ως αυτονόητα που οι δικοί μας ούτε κατά διάνοια είχαν φανταστεί στις μέρες τους. Γινόμαστε μαλθακοί και φοβόμαστε τις ευθύνες και τη δουλειά. Η σύγχρονη μάνα έχει καταντήσει ισόβια νοικοκυρά και νταντά των δικών της παιδιών όπως και των εγγονιών της. Το να δουλεύεις για ένα πιάτο φαϊ έχει αντικατασταθεί από το κάθομαι και τρώω από τα έτοιμα της οικογένειας. Πώς κάποιος τολμά να διαμρτύρεται για τα πεθερικά του όταν το ταίρι του δεν έχει ζήσει μέρα δίχως τους δικούς του πριν παντρευτεί; Στην Ελλάδα τα όνειρά μας θα μας φάνε. Όλοι περιμένουν να πιάσουν την καλή κατά έναν μαγικό τρόπο δίχως κόπο και αγωνία. Οι γυναίκες αγχώνονται και παντρεύονται όποιον να 'ναι επειδή χτυπά το "βιολογικό τους ρολόι". Οι γονείς σπεύδουν να βοηθήσουν τα μεγαλόπαιδά τους στις καθημερινές γραφειοκρατικές και κοινωνικές υποχρεώσεις τους αφήνοντάς τα ανάπηρα και ανίκανα να ανταπεξέλθουν στις μελλοντικές οδύνες της ζωής. Το χειρότερο όλων είναι πως αυτά τα παιδιά γίνονται γονείς με πρότυπα προς τα παιδιά τους αγγλοσαξονικού και ελληνικου χαρακτήρα ταυτόχρονα, κρατώντας μονάχα τα αρνητικά των δύο.

Χαίρομαι να βλέπω παιδιά, με χαροποιεί σαν εικόνα ρε αδερφέ! Δε μου φεύγει όμως ποτέ από το μυαλό η συνειρμική σκέψη ότι τα παιδιά αυτά θα πρέπει να παλέψουν μόνα τους για την καλλιέργεια τους όχι επειδή οι γονείς τους θα λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι μα γιατί οι γονελις τους είναι περισσότερο παιδιά από δαύτα.

Τελικά λες να κάτσω σπίτι;