Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας.

Χθες το βράδυ σκεφτόμουν μετά από πολύ καιρό είναι η αλήθεια ένα περιστατικό που συνέβη αμέσως μετά την άφιξή μου επί αμερικάνικου εδάφους. Εγώ λοιπόν πήγαινα για να εργαστώ στην Αμερική και επομένως να μείνω αρκετό διάστημα. Ασφαλώς πριν συμβεί αυτό έπρεπε να κάνω όσες διαδικασίες προβλέπονται από τις διατάξεις και τις συμφωνίες μεταξύ της Ελλάδας και των Η.Π.Α. , πράγμα που σημαίνει επίσκεψη στην αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα για έκδοση της βίζας μετά της παράστασης όλων των απαραίτητων δικαιολογητικών και παραβόλων. Το είδος της βίζας που ζητούσα εγώ είναι πολύ διαφορετικό από την τουριστική βίζα με την έννοια ότι ανεξαρτήτως εθνικότητας όλοι όσοι θέλουν να κάνουν εκείνο που ήθελα εγώ πρέπει να περάσουν από την ίδια διαδικασία.

Όταν πήγα στην πρεσβεία με εξαίρεση έναν ναυτικό και εμένα όλοι οι υπόλοιποι ήθελαν τουριστική βίζα. Έπρεπε επομένως να κλείσουν ραντεβού ένα μήνα πριν μέσω της κακής αντίστοιχης υπηρεσίας της πρεσβείας, να στοιβαχτούν στην είσοδό της το πρωινό της καθορισμένης μέρας και έπειτα να περιμένουν πίσω από ένα γκισέ με τις ώρες και ενδεχομένως να χρειαστεί να ξαναπαρουσιαστούν για τον ίδιο λόγο την επόμενη λόγω αδυναμίας διεκπαιρέωσης της αιτήσεώς τους εξαιτίας αυξημένου φόρτου εργασίας των δύο υπαλλήλων της πρεσβείας στο συγκεκριμένο τμήμα. Όπως είναι λογικό οι σκηνές που ακολουθήσαν την είσοδό μου στην πρεσβεία με γύρισαν αρκετά χρόνια πίσω και στις παιδικές μου αναμνήσεις από αντίστοιχες θύμισες ωρών αναμονής και εκνευρισμού στην εθνική τράπεζα της Ελλάδος, πριν μπουν τα καθίσματα για το κοινό, πριν βγουν τα μηχανήματα που δίνουν αριθμό και πριν ασφαλώς κυκλοφορήσουν οι κάρτες ΑΤΜ. Και κάτι άλλο μου θύμισε που αν και δεν αποτελεί βίωμά μου, ευτυχώς, το έχω δει πολλάκις σε ταινίες με θέμα τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το συνωστισμό και το μπάχαλο που επικρατούσε στην εκεί αμερικάνικη πρεσβεία λίγο πριν το κλείσιμό της. Μόνο που εδώ όσοι στοιβάζονταν δε ζητούσαν πολιτικό άσυλο αλλά να κάνουν τα ψώνια τους στις καλές γειτονιές του NYC, που όπως και να το κάνουμε έχει μια πιο κοσμοπολίτικη λάμψη από την Κηφισιά μας.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω αγανάκτησα από τον εξευτελισμό στον οποίο υπόκεινται όσοι συμπατριώτες μας θέλουν να ταξιδέψουν στις Η.Π.Α. Στο κάτω κάτω θέλουν να πάνε να αφήσουν το τόσο αναγκαίο συνάλλαγμά τους στην Αμερική. Για να καταλάβουμε για τί πράγμα μιλάω τονίζω ότι αντίστοιχη συμπεριφορά από τους Αμερικάνους έχουν μόνο οι Πακιστανοί και όσοι αποτελούν ως έθνος άμεση θεωρητικά απειλή προς τις Η.Π.Α., δίχως να θέλω να θίξω κανέναν ούτε τους συμπαθέστατους Πακιστανούς.

Μετά από όλα αυτά ήμουν και εγώ έτοιμος να ταξιδέψω στην γη της Επαγγελίας. Το ταξίδι μακρινό και μαζί με τις ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο και όλα τα συναφή μέχρι την αποβίβαση στη Νέα Υόρκη είχαν ήδη περάσει πάνω από 13 ώρες από τότε που έφυγα από το σπίτι μου. Κατά τη διάρκεια της πτήσης παράλληλα μοιράζεται ένα έντυπο το οποίο και οφείλεις να συμπληρώσεις με ερωτήσεις του τύπου: "Είστε τρομοκράτης;". Εφόσον φτάσεις στον προορισμό σου πρέπει απαραιτήτως να περιμένεις και πάλι σε ουρά στα γκισέ του αεροδρομίου για να επιβεβαιωθεί ότι κατέχεις όλα τα απαραίτητα έντυπα και φυσικά τη βίζα σου. Ουκ ολίγες φορές παρουσιάζονταν προβλήματα και σε αυτό το στάδιο για τους ταξιδιώτες. Βάζοντάς τα με τη ρημάδα την τύχη μου, το ίδιο συνέβη και σε εμένα, εμένα δεν βρέθηκε ένα έντυπο του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να παραδώσω στον υπάλληλο (αστυνομικό) του γκισέ όποια έγγραφα μου είχαν δοθεί στην πρεσβεία μαζί με έναν φάκελο που έγραφε πάνω του να ανοιχτεί από τους υπαλλήλους υποδοχής ταξιδιωτών (τον αστυνομικό στο γκισέ). Μη βρίσκοντας το εν' λόγω έγγραφο, ο υπάλληλος-αστυνομικός του γκισέ μου εξήγησε ότι πρέπει να πάω σε ένα άλλο γραφείο παραδίπλα για να εξετάσει τα χαρτιά μου ένας άλλος υπάλληλος-αστυνομικός. Κουρασμένος και χωρίς καμία διάθεση διαφωνίας παρά μόνο ανησυχία πήγα και 'γω εκεί που μου υποδείχτηκε μόνο και μόνο για να περιμένω και πάλι τη σειρά μου να εξυπηρετηθώ (τρόπος του λέγειν). Όταν επιτέλους έφτασε και η δική μου σειρά μου ζητήθηκε το ίδιο έγγραφο που έλειπε και από πριν, λες και το 'κρυβα επίτηδες. Είπα πως δεν το έχω και έδωσα ό,τι είχα χαρτιά είχα. Μάλιστα όταν επιχείρησα να εξηγήσω στον υπάλληλο-αστυνομικό ότι μου είχε δοθεί και ένας φάκελος τον οποίον δεν άνοιξα, ο υπάλληλος-μπάτσος μου συνέστησε σε πολύ αυστηρό ύφος να του μιλάω καλύτερα (επειδή δεν τον αποκάλεσα sir λες και ήταν κάποιος λόρδος). Με τα πολλά και ενώ οι αποσκευές μου πλέον ήταν οι μόνες που περιφέρονταν κυκλικά στον ιμάντα μεταφοράς τους χωρίς εγώ να έχω τη δυνατότητα να τις παραλάβω βρέθηκε το επίμαχο έγγραφο μέσα στο φάκελο που έγραφε με έντονα κόκκινα γράμματα να μην ανοιχτεί παρά μόνο από τον υπάλληλο-μπάτσο της υπηρεσίας του αεροδρομίου. Φεύγοντας χωρίς καμία διάθεση για περαιτέρω κουβέντα ο Ασιάτης υπάλληλος-μπάτσος του γραφείου με ρωτάει αφού φυσικά είχε ρίξει μια ματιά στα χαρτιά μου και γνώριζε ότι είμαι Έλληνας:

-Ποιόν θεωρείς τον σπουδαιότερο Έλληνα όλων των εποχών;
-Υπάρχουν πολλές επιλογές και δεν μπορώ να πω κάποιον συγκεκριμένο, αλλά αν διάλεγα κάποιον αναμορφωτή της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας θα έλεγα τον Ε. Βενιζέλο.
Προφανώς αναστατωμένος που δεν ανέφερα αυτό που ήθελα να ακούσει, με ηλίθιο ύφος ξερόλα είπε:
-Όσες φορές έχω ρωτήσει κάποιον Έλληνα μου απαντάνε όλοι ότι ο σημαντικότερος είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Εγώ όμως πάντα τους λέω ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας.

Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένος και ελαφρώς επιφυλακτικός καθώς ήταν η πρώτη μου ώρα στο έδαφος των Η.Π.Α. θα του απαντούσα αναλόγως πράγμα που δεν έγινε αφού έφυγα αγανακτισμένος μεν αλλά ανήσυχος ακόμα επειδή είχα αργήσει. Αυτό που με βασανίζει ακόμα και τώρα τόσο καιρό μετά είναι το τί ακριβώς θα του έλεγα. Παραθέτω λοιπόν τις πιθανές μου απαντήσεις και περιμένω από εσάς ένα σχόλιο.

Α) Απλά να τον βρίσω και να φύγω.

Β) Να μπω στη διαδικασία να τον ρωτήσω αν η γκόμενα του Κινέζου-Αμερικάνου ήταν Σκοπιανή.

Γ) Να του πω ότι χαίρομαι ιδιαιτέρως που γνωρίζω έναν Αμερικάνο που γνωρίζει ότι Μέγας Αλέξανρος δεν είναι μάρκα τυριού και ότι η Ελλάδα είναι χώρα και όχι λιπαντικό.

Δ) Να τον ρωτήσω αν αυτά τα λέει επειδή είναι ένας περήφανος ιθαγενής Αμερικάνος.

Ε) Να του πω ότι μπορεί να έχει και δίκιο από την πλευρά του να το πιστεύει αυτό αλλά επίσης πρέπει να μάθει ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος εκτός Αμερικής γνωρίζει τους Αμερικάνους ως έθνος (ο Θεός να το κάνει) ηλιθίων με τρανότερη απόδειξη ότι εκλέχτηκε δημοκρατικά και αξιοκρατικά ο πιο ηλίθιος άνθρωπος του κόσμου ως πρόεδρός τους.

Εγώ τον άφησα λοιπόν να χαίρεται τον προσωπικό του θρίαμβο και να λέει στους συναδέλφους-υπαλλήλους-μπάτσους την ιστορία για το πώς κατατρόπωσε τον απείθαρχο Έλληνα. Αυτό το ανθρωπάκι, ο υπαλληλίσκος, ο μπασταρδεμένος Αμερικάνος που ζει σε εδάφη που μόνο προπατορικά δεν μπορούν να λεχτούν, που χρησιμοποιεί μια γλώσσα φτωχή, κλεμμένη από τα ξαδέρφια τους, τους Άγγλους, που ζει με χρήμα ματωμένο από άδικες σύγχρονες σταυροφορίες, που κάνει ήρωες τους ανίκανους και τους κουτοπόνηρους, που ζει σε μία βυθιζόμενη κοινωνία από πτώση αξιών, που είναι δέσμιος της προπαγάνδας είχε μόνο το μυαλό να μου πει ετούτη την εξυπνάδα. Με μυαλά σαν και το δικό του επιφανιακά, φαιδρά και παιδικά η Αμερική θα μείνει στην ιστορία σίγουρα σαν αυτοκρατορία όχι όμως όπως εκείνης του Μεγάλου Αλεξάνδρου που δημιουργήθηκε δια πυρός και σιδήρου, αλλά ως αυτή που δημιουργήθηκε συγκυριακά δια αλλοτρίων ηλιθίων.

AMERICA LAND OF THE DEAD MINDS