Καλησπέρα και πάλι μετά από πάρα πολύ καιρό. Όλα έχουν μια εξήγηση φυσικά και αυτή η αποχή μου δεν σημαίνει πως όλο αυτό το διάστημα είχα πέσει σε χειμερία νάρκη. Ναρκωμένος μπορεί να είμαι από τις εξελίξεις γύρω μου που είναι ραγδαίες και από την έλλειψη αντιδράσεων σε αυτά που (σπάνια πλέον) βλέπω και που ακούω.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία μου ανάρτηση προέκυψε μία νέα εργασία για εμένα, η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό αιτιολογεί τη σιωπή μου και η απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας για άλλους. Θλιβερό, αλλά πραγματικότητα λένε. Τώρα, το ποιοί το λένε είναι έν θέμα διότι συνήθως δεν έχει βήμα ο εργαζόμενος που μόλις απώλεσε τη θέση του. Αντιθέτως, οι "λογάδες" είναι αυτοί που έχουν κάποιες καπαρωμένες κουλτουροαναρχικοαριστερές θέσεις στα παγκοσμίως γνωστά για τους διδάσκοντές τους ελληνικά πανεπιστήμια.
Η σπάνια προβολή των προβλημάτων των εργαζόμενων προέρχεται από καμερολάγνους περαστικούς στο Σύνταγμα, που δηλώνουν θιγμένοι από τα οικονομικά μέτρα και πως φυτοζωούν για να έχουν να λένε το βράδυ ότι τους πήρε η τηλεόραση. Βέβαια, κάποιος που μέρα μεσημέρι κάνει βόλτες στο κέντρο ή που πίνει φρέντο στην πρωτεύουσα εμένα δε μου δίνει την αίσθηση του προβληματισμένου και του απεγνωσμένου. Και όμως οι καθημερινές περιπτώσεις που φτάνουν στα ώτα μου από τον περίγυρό μου και όχι κλωνοποιημένες μέσω των ΜΜΕ είναι πάρα πολλές και άκρως ανησυχητικές.
Ο εφιάλτης της ανεργίας όπως πολύ χαρακτηριστικά ανακοινώνουν τα ΜΜΕ δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικία, επαγγελματικό χώρο, φύλο, μορφωτικό επίπεδο και εσχάτως και σε γεωγραφικό διαμέρισμα. Από την άλλη πλευρά όλοι οι εταίροι αλλά όχι και ασυνέταιροί μας στην ΕΕ μας αποδίδουν εύσημα για την αποφασιστηκότητα της κυβέρνησης, για τη στοϊκότητα με την οποία ο ελληνικός λαός υπομένει τις δυσμενείς συνθήκες. Προσωπικά, τη στοϊκότητα την ερμηνεύω ως έκπληξη όλων πλέον. Έκπληξη που κανείς δεν αναγνωρίζει για το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή 1.200.000 Έλληνες είναι άνεργοι με προοπτική να φτάσουν στα 2.000.000 τη χρονιά που διανύουμε. 2.000.000 Έλληνες είναι το 18% όλων μας στην Ελλάδα και περίπου το 40% του εργατικού δυναμικού μας.
Παραπάνω ανέφερα και τον παράγοντα της ηλικίας. Ναι, το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων είναι ηλικίας 20-30 ετών, αλλά σίγουρα αυτοί έχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες και ελπίδες να βρουν μια νέα δουλειά σχετικά σύντομα σε σχέση με τον μέσο 50άρη άνεργο χωρίς ιδιαίτερη κατάρτιση.
Το πιο θλιβερό από όλα τα παραπάνω είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων αυτών που είναι τυχεροί και ήδη εργάζονται. Οι εργαζόμενοι τρομοκρατημένοι από την ιδέα της απώλειας της θέσης τους υπαναχωρούν και αρκούνται πλέον σε βασικούς μισθούς παγιωμένους την τελευταία δεκαπενταετία, μισθούς εξευτελιστικούς και αναχρονιστικούς, ωράρια βάρβαρα και απάνθρωπα. Ο εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα αποτελεί γεγονός και το κακό είναι πως ενώ στις υπόλοιπες αναπτυσσόμενες χώρες οι συνθήκες βελτιώνται, εδώ πραγματικά χειροτερεύουν με ρυθμούς που ξεβολεύουν τους νέους και τους κάνουν να σκέφτονται σοβαρά προοπτικές εξέλιξης στο εξωτερικό. Οι άτυχοι είναι όσοι έχουν δεσμευτεί ξεκινώντας οικογένεια στην Ελλάδα. Ακόμα χειρότερα οι ξένοι επενδυτές βλέποντας τη μάχη που διεξάγεται καθημερινά για μια θέση σε πολυεθνική εταιρεία εκμεταλλεύονται το μόνο που έχει απομείνει στη χώρα, το προικισμένο εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, μάθαν πως γαμιόμαστε (με το μπαρδόν) πλακώσανε κι' οι γύφτοι.
Μουδιασμένος είμαι λοιπόν από την απάθεια που έχει καλλιεργηθεί και όλοι λένε το γνωστό "Δε βαριέσαι, πάλι καλά". Όχι, τίποτα δεν είναι καλά πλέον και πρέπει να βγούμε από το λήθαργο της εκμετάλλευσης. Έχουμε καταντήσει δούλοι στο σπίτι μας, υπηρετώντας τους κοτζαμπάσηδες. Δεν εκφράζω καμία αριστερή ή δεξιά αντίληψη, εκφράζω την προσωπική μου αγανάκτηση για ότι περνάω καθημερινά και την υποκρισία με την οποία όλοι με αντιμετωπίζουν. Όχι, 15 ώρες τη μέρα στο γραφείο και άλλες 2 στο δρόμο δεν είναι φυσιολογικό. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να έχεις αντάλλαγμα για εργασία σου μισθό που ίσα ίσα σε βγάζει. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να βγάζουν κάνω κάποιους άλλους να χάνουν το ψωμί τους. Τις προάλλες στη δουλειά είχα μία αντιπαράθεση με άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας και υψηλότερης θέσης. Παρά την αίσθησή μου πως είχα δίκιο οφείλω να παραδεχτώ πως φυσιολογικά θα έπρεπε να δείχνω περισσότερο σεβασμό για εκείνον. Οι συνθήκες δε μου το επιτρέπουν και για εκείνον το ίδιο συμβαίνει. Αν χάσει τη δουλειά του χάνεται. Η καθημερινότητα έχει γίνει μάχη και κάθε πρωί πάμε στον πόλεμο, μονάχα που μη γνωρίζοντας τον εχθρό μας τρώμε τις ίδιες τις σάρκες μας.
ΤΕΛΟΣ
