Περί ενόπλων δυνάμεων...παρακμής.

Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής ενός ανδρός ένα από τα πιο χαρακτηριστικά βιώματα του είναι ο στρατός. Είναι δύσκολο να πει κανείς τί είναι αυτό που κάνει την εμπειρία τούτη ξεχωριστή. Μια πρώτη προσέγγιση και εξήγηση μπορεί να είναι ο περιορισμός σε χρόνο και σε χώρο που απαλάσσει από την αίσθηση του έξω κόσμου και σε φέρνει σε άμεση επαφή με άτομα που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με σένα και άλλους που έχουν μεγαλύερη ισχύ. Αυτό δημιουργεί μια ψευδαίσθηση κοινωνίας με όλες τις κοινωνικές αποχρώσεις μόνο που εσύ ξεκινάς από τα κατώτερα στρώματα. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια προσομοίωση της κοινωνίας με όλα τα αρνητικά της κατά κύριο λόγο, όπως η κοινωνική αδικία μεταξύ διαφορετικών στρωμάτων, η διαφθορά και η αναξιοπιστία, η εκμετάλλευση και οι κατά καιρούς εξευτελισμοί που πρέπει να υποστείς.

Αν όλα αυτά ακούγονται κάπως πικρόχολα, πρέπει να επισημάνουμε πως υπάρχουν και θετικά σαφέστατα όπως η εκμάθηση της συνεργασίας με άτομα του ίδιου επιπέδου με σένα, η χρήση διπλωματίας που είναι απαραίτητη για την αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων και πάνω απ’ όλα ίσως η συνειδητοποίηση της θέσης σου μέσα στο σύνολο. Με τα παραπάνω βλέπει κανείς πως δε δίνεται σημασία, τουλάχιστον από μένα, στην εκμάθηση πολεμικών τακτικών ή οποιασδήποτε άλλης συναφούς εκπαίδευσης αφού κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Από την πρώτη μέρα όλοι σου λεν πως δεν πρόκειται να μάθεις να πολεμάς αλλά να αποτελείς υποστηρικτικό προσωπικό προς αυτούς που θα πολεμήσουν. Μετά την εμπειρία μου, επιτρέψτε μου να πω πως ούτε κάποιου είδους υποστήριξη μαθαίνεις, ούτε και αυτοί που υποτίθεται ότι θα κληθούν να μας υπερασπιστούν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Αναφορικά με το τελευταίο, θεωρώ πιο αντικειμενική την άποψη λίγων εξ’ αυτών πως πρόκειται απλά για μια εργασία και τίποτα παραπάνω.

Μέσα σε αυτά που μαθαίνεις είναι και η ανοχή στις υποδείξεις όσο παράλογες και αν είναι αυτές, η τήρηση των προτύπων της γραφειοκρατίας και πώς εσύ μπορείς να την στρέψεις υπέρ σου, καθώς και το να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα την αδικία που προκύπτει από τη χρήση «μέσων». Η άποψή μου για τα «μέσα» είναι γνωστή. Αυτό που με προβληματίζει είναι το γεγονός ότι τα άτομα που χρησιμοποιούν τα «μέσα» είναι ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας. Αν κάποιος δείχνει τόσο μεγάλη προσήλωση σε αυτά στα 20 του, τότε στα 40 του θα είναι εντελώς πωρωμένος. Μάλιστα, τα περισσότερα άτομα χρησιμοποιούν πολιτικά μέσα, που είναι κατά κοινή ομολογία και πιο ισχυρά από τα στρατιωτικά. Επίσης ενδιαφέρον προκαλεί το ποσοστό εκείνων που χρησιμοποίησαν ή επειχείρησαν να χρησιμοποιήσουν κάποιο μέσο για το στρατό. Σχεδόν όλοι το έχουν κάνει. Είναι περιττό να πούμε πως η διαφθορά στο στρατό έχει φτάσει σε εντελώς γελοία επίπεδα. Το λυπηρό είναι πως όλοι στο 2008 είναι διατεθημένοι να στιγματιστούν πολιτικά για όλη τους τη ζωή για να περάσουν λίγο καλύτερα για μερικούς μήνες.

Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους και είναι σημάδια σήψης και νοσηρότητας. Ο στρατός δε βοηθάει πλέον σε τίποτα άλλο πέρα από την εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων και επομένως πρέπει να καταργηθεί η υποχρεωτική στράτευση. Αν υπάρξει ποτέ οργάνωση στο στρατό και πολιτική γενναιότητα που θα αντιμετωπίσει όλα τα σημάδια παρακμής και εκφυλισμού, τότε οι ένοπλες δυνάμεις θα αποκτήσουν κύρος και η εργασία σε αυτές θα είναι περιζήτητη. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα πολλοί ψάχνουν τη βολή τους στις ένοπλες δυνάμεις και χρησιμοποιούν μέσα για να κάθονται και να πληρώνονται. Παραδόξως, ο κάθε πολίτης πληρώνει χρήματα από την τσέπη του για το στρατό και φυσικά σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι στρατεύσιμοι, οι οποίοι αντιμετωπίζουν και το έξτρα κόστος ενός χρόνου χωρίς εργασία και με αρκετά έξοδα. Η κοροϊδία του μισθού του στρατεύσιμου είναι εξωφρενική. Η δικαιολογία ότι καθένας από τους φαντάρους λαμβάνει κανονικό μισθό και έπειτα από κρατήσεις για ένδυση, υπόδηση, στέγασης, διατροφής και περίθαλψης παίρνει 8,70 € οφείλει να σταματήσει. Ο φαντάρος ξέρει σαν ενήλικας να κάνει διαχείρση των χρημάτων του και είμαι βέβαιος πως με το βασικό μισθό θα μπορούσε να κανονίσει καλύτερα τα έξοδά του, αφού σε αυτά δε θα περιλαμβάνονταν οι προμήθειες για την ένδυση και υπόδησή του, ούτε οι...πλειοδοτικοί διαγωνισμοί για τη στέγασή του και τη διατροφή του. Καθαρά οικονομικά ο στρατός ως έχει είναι ένα δάνειο δικό σου προς το ελληνικό δημόσιο, μόνο που αντί να σου πληρώνουν τις δόσεις είσαι υποχρεωμένος να τς πληρώνεις εσύ για την υπόλοιπη ζωή σου.

ΥΣ. Αυτό που άκουσα πολλές φορέςδηλαδή ότι ο στρατός δεν είναι υποχρέωση αλλά δικαίωμα δεν πρέπει να απευθύνεται στους φαντάρους αλλά στους μονίμους του στρατού που τα παίρνουν και ζουν σε βάρος του πολίτη.