Εδώ ο κόσμος χάνεται...

Μία επισήμανση. Τις τελευταίες μέρες κάπου κάπου στα ψιλά των εφημερίδων και στο διαδίκτυο βγήκε μία είδηση για έναν πόλεμο σε μία χώρα σε μία ήπειρο. Όσοι από εσάς το πήρατε χαμπάρι πραγματικά θα ήθελα ως επιβεβαίωση να μου πείτε ποιός είναι ο πόλεμος, σε ποιά χώρα και σε ποιά ήπειρο. Βλέπετε το θέμα δεν έχει κάλυψη γιατί δεν τολμούν ανταποκριτές να παρευρεθούν στον, πόλεμο, στην χώρα, στην ήπειρο επειδή δε μπορεί να υπάρξει εγγύηση της ασφάλειάς τους. Γι' αυτό δε μεταδίδονται και φαντασμαγορικές εικόνες νυχτερινών επιδρομών στις πόλεις με αντιαεροπορικά πυρά να κάνουν τη νύχτα μέρα. Γι' αυτό και επειδή ο πόλεμος είναι εμφύλιος και δεν υπάρχουν εντυπωσιακές εικόνες από μάχες. Είναι επίσης και χρόνιο το φαινόμενο και δε διαφαίνεται λύση σε αυτό.

Ή μήπως είναι ότι δε δίνουμε δεκάρα επειδή υπάρχουν πιο σημαντικά ζητήματα; Βεβαίως και υπάρχουν! Τί; Δε με πιστεύεις; Όχι δε λέω για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ούτε για τα σκάνδαλα με τους επενδυτές που φορούν ράσα. Μιλάω για το γεγονός που μονοπωλεί και καθηλώνει την οικουμένη. Καλά, θα το μαρτυρήσω. Ο κύριος Καρβέλλας και η κυρία Πάνια (προσωπικότητες παγκοσμίου βεληνεκούς) δε σταμάτησαν σε μπλόκο της ελληνικής αστυνομίας!

Οι καιροί μας έχουν χαρακτηριστεί ως καιροί της τεχνολογίας και της άμεσης πληροφόρησης. Όταν το θεαματικό ανθρωποκυνηγητό της ελληνικής αστυνομίας με το ζεύγος Καρβελλόπανια είναι κεντρικό θέμα στα δελτία ειδήσεων και οι ανθρώπινες ζωές φεύγουν με ρυθμό χαντρών κομπολογιού και κανένας δεν ενδιαφέρεται (άλλωστε κανείς δε θα ζήσει για πάντα και αν τυχόν γίνει κανά θαύμα και ζήσει στον αιώνα τον άπαντα τότε μόνο μια φορά θα κυνηγήσει η αστυνομία τον Καρβέλλα) καταλαβαίνουμε ότι ο χαρακτηρισμός της εποχής μας ως εκείνης με την άμεση ενημέρωση είναι αβάσιμος και επικίνδυνος. Τρώμε τα εύκολα και προσπαθούμε πολύ για να μάθουμε τα σοβαρά. Κύριοι, η εποχή μας δεν είναι της πληροφορίας, είναι η εποχή του ζεστού χρήματος που ρέει στις τσέπες μας και στο μυαλό μας. Ο θάνατος μας αρέσει πολύ στις ταινίες αλλά στην αληθινή ζωή τρομάζει και δε γεμίζει τις τσέπες μας. Πριν από 100 χρόνια μια είδηση για κάποιον μακρινό πόλεμο δε θα είχε τη δυνατότητα να φτάσει ποτέ στ' αφτιά μας, σήμερα δεν έχει την πιθανότητα να φτάσει. Κύριοι πριν από 100 χρόνια είχαμε ήσυχη τη συνείδησή μας γιατί δε γνωρίζαμε και πηγαίναμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Σήμερα δε γνωρίζουμε γιατί δε μας απασχολεί και πηγαίνουμε στην εκκλησία για να ξορκίσουμε το θάνατο (μακριά από μας). Έχουμε άραγε ήσυχη τη συνείδησή μας όταν μαθαίνουμε για τα καμώματα του Καρβέλλα και των μεσιτών-παπάδων; Μήπως χρειάζεται να μάθουμε περισσότερα και να κάνουμε και κάτι γι' αυτά; Μήπως είναι καλύτερα να πάμε για ύπνο, να μην μάθουμε τίποτα και να ξυπνήσουμε να πάμε στην εκκλησία; Δε γνωρίζω τί πιστεύει ο καθένας και πόσο καθαρή είναι η συνείδηση του καθενός. Έχω να πάω στην εκκλησία από το Πάσχα...