We wish you a merry Crisis and a happy new Fear!

Η επικεφαλίδα, την οποία θεώρησα πολύ έξυπνη, δεν είναι δικής μου έμπνευσης. Τη συνάντησα στο φύλλο της "Ελευθεροτυπίας" του Σαββάτου. Σαφώς αποτελέι ένδειξη ότι δεν είμαι ο μόνος κυνικός άνθρωπος σε 'τούτο τον κόσμο. Έφτασαν κούτσα κούτσα και οι γιορτές αν και φέτος δεν το πήραμε είδηση έγκαιρα. Λίγο ο καιρός, λίγο τα τελευταία γεγονότα δε μας άφησαν να αισθανθούμε ότι κάτι διαφορετικό, γιορτινό ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα. Ο καιρός φαίνεται πως έχει αποκτήσει κι' αυτός την τάση ραθυμίας του Έλληνα,"Δε βαριέσαι τώρα, από αύριο θα κάνω κρύο και βλέπουμε...". Οι κοινωνικές αναταραχές μας απόσπασαν την προσοχή για λίγες μέρες και ελάχιστοι ήταν αυτοί που σκέφτονταν τα ψώνια και τα στολίδια. Για θρησκευτική κατάνυξη ούτε λόγος. Εδώ φοβόμαστε να αφήσουμε στην εκκλησία λεφτά για τα κεράκια, μη τυχόν και έρθει ο κακός παπάς και μας τα πάρει. Η οικονομική κρίση έβαλε κι' αυτή το χεράκι της ώστε να μην υπάρχουν φέτος τόσο εξωφρενικοί στολισμοί όσο τα προηγούμενα χρόνια. Κατά τα άλλα, όλα πήγαν καλά. Οι εργαζόμενοι πήραν ολιγοήμερες άδειες, οι μαθητές έχασαν μαθήματα λόγω καταλήψεων, το ίδιο και οι σπουδαστές, οι βουλευτές έβγαλαν πύρινους λόγους και μετά ευχήθηκαν ο ένας στον άλλον καλλές γιορτές, οι κουκουλοφόροι έβγαλαν για λίγο τις κουκούλες τους για να φάνε παραδοσιακή (από πόύ κι ως πού) γαλοπούλα.

Ωραία όλα αυτά. Άραγε ισχύουν και σε ποιό βαθμό; Διάβαζα στην εφημερίδα ότι στην Ηλεία ο ένας κλέβει τη γαλοπούλα του άλλου από τα ορνιθοστάσια. Στις ειδήσεις κρεοπώλης πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου για να του αποσπάσουν τα χρήματα που κατείχε και προορίζονταν για την αγορά κρεάτων. Ξύλο στη Κρήτη στο γήπεδο, ξύλο και στο Ελληνικό. Μεμονωμένα περιστατικά εδώ κι' εκεί, αλλά έχουμε τη διαβεβαίωση όλων ότι τα Χριστούγεννα θα κυλήσουν ομαλά. Δηλαδή, για να καταλάβω, όποιο έγκλημα ήταν να γίνει αναστέλλεται για μετά τις γιορτές; Ή μήπως θα γίνουμε ξαφνικά όλοι μια παρέα για να φάμε μαζί τα Χριστούγεννα ώστε να μην πεινάσει ο φτωχός και ζηλέψει;

Ας είναι, καλές γιορτές σε όλους και θερμές ευχές για μία καλύτερη χρονιά! Εύχομαι υγεία, χαρά, ευημερία σε όλους...και καλά μυαλά!

Πόσο φιλελεύθεροι είμαστε;

Επανέρχομαι μία εβδομάδα μετά το "Το χάσμα γενεών έγινε χειροπιαστό" με συνέχεια των σκέψεων επειδή το θέμα είναι ανεξάντλητο και απασχολεί όλη την κοινωνία μάς διαρκώς. Ανέφερα μια βδομάδα πριν ότι η αντίδραση που παρακολουθούμε είχε μόνο ως αφορμή το θάνατο ενός εφήβου. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις διέκρινα κάποια πικρία από πολλούς και για διαφορετικούς λόγους για όλα όσα συμβαίνουν. Κυρίως από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που δηλώνουν με πάσα ειλικρίνεια ότι δε θα άφηναν τα παιδιά τους ποτέ να εξεγερθούν κατ' αυτόν τον τρόπο. Αν τους δινόταν το βήμα τα ίδια ακριβώς θα έλεγαν οι περισσότεροι γονείς. Εγώ από την πλευρά μου αναρωτιέμαι ποιά είναι τότε τα παιδιά που εξεγείρονται; Τίνος τέκνα είναι αυτά; Είναι όλα τους ορφανά; Είναι όλοι εκείνοι που βγαίνουν στους δρόμους αναρχοκομμουνιστές; Τι είναι τέλος πάντων;

Αδυνατώ να συλλάβω (σε αντίθεση με την αστυνομία) το πλήρες μέγεθος του κοινωνικού αποτροπιασμού, της οριακής ανεκτικότητας, αν το θες, των νέων. Προσπαθώ πάντως πολύ να τα καταφέρω και σε ένα βαθμό το έχω κατανοήσει ίσως επειδή ακόμα βρίσκομαι πιο κοντά στην ηλικία τους. Κατανοώ τους λόγους που ένας μεσήλικος γονιός δηλώνει ότι το παιδί του ποτέ δε θα αντιδρούσε έτσι. Κανένας γονιός δε θέλει τα παιδιά του να είναι απόκληρα μιας κοινωνίας. Δε θα το επέτρεπε επειδή δεν είναι κοινωνικά ορθό. Άλλωστε τι θα πουν οι γείτονες είναι αυτό που μας νοιάζει περισσότερο παρά το τι ώθησε κάποιον σε μια πράξη. Και ιστορικά αν το θες υπάρχουν πολλά αντίστοιχα παραδείγματα. Κανένας γονιός δεν ήθελε το παιδί του να είναι ρεμπέτης μερικές δεκαετίες πριν. Κανένας γονιός δεν ήθελε το παιδί του να είναι "αριστερός" μερικά χρόνια πριν. Έτσι και τώρα κανένας γονιός δε θέλει το παιδί του να είναι κουκουλοφόρος. Πολύ περισσότερο από το μέλλον και το παρόν των παιδιών τους, αυτοί οι γονείς δε θέλουν να στιγματιστούν οι ίδιοι. Δε θέλουν να βγει κάποιος αύριο και να πει "Ο Κωστάκης που πιάσανε στη διαδήλωση είναι ο γιος του κυρίου τάδε, του διευθυντού της δείνα τραπέζης". Φοβούνται περισσότερο για το αν θα ταυτίσουν τη συμπεριφορά του γιου και της κόρης τους με την ανατροφή που τους έδωσαν παρά για το αν τα ιδανικά για τα οποία μάχονται είναι άξια υπεράσπισης. Όμως επειδή όπως είπα δεν πιστεύω ότι τα παιδιά στους δρόμους δεν έχουν γονείς, οι γονείς τείνουν να αγνοούν το τι κάνουν και τι πιστεύουν τα ίδια τα παιδιά τους. Θα επιθυμούσαν να μην εμπλέκονται τα δικά τους παιδιά αλλά κατά βάθος πρέπει να σκέφτονται ότι σε κάποιο σημείο έκαναν κάποιο λάθος στην ανατροφή τους. Οι δηλώσεις αυτές των γονιών θα μπορούσαν μόνο να ερμηνευτούν ως παρακλήσεις προς τα παιδιά τους να μην τους ντροπιάσουν στην κοινωνία. Βλέπεις, η κοινωνία μας μπορεί να διατυμπανίζει το φιλελευθερισμό της αλλά όταν αυτός πάει να εκφραστεί οι ίδιοι οι μηχανισμοί της κοινωνίας ως χωριουδίστικη καθολική μικροκοινωνική σκέψη είναι αποτρεπτικοί. Είμαστε συντηρητικοί σαν έθνος σαν, πολιτεία και ατομικά. Καμία κοινωνικοπολιτική αλλαγή, ποτέ δεν προέκυψε μέσα από τέτοιες συνθήκες συντηρητισμού. Αυτός ο συντηρητισμός στη σκέψη είναι πολύ πιο επικίνδυνος και από άλλες εκφράσεις τού, όπως αυτές σχετικά με τη σεξουαλικότητα, την ισότητα των φύλων και την ελευθερία του τύπου.

Για να γίνει πιο κατανοητό το παραπάνω ορίζω εγώ ένα παράδειγμα. Ομοφυλόφιλοι υπάρχουν και πάντα υπήρχαν. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα τους έχουμε συνηθίσει. Οι άνθρωποι αυτοί τολμούν να εκφράζονται κάπως περισσότερο δίχως να γίνονται άμεσα στόχος κοινωνικός. Αλίμονο όμως αν τολμήσουν να ανατρέψουν τα κοινωνικά δεδομένα και πρότυπα. Βλέπεις ένα νεαρό ζευγαράκι (αγόρι-κορίτσι) να περπατά στο δρόμο, να κάθεται στο πάρκο και να φιλιούνται. Όμορφο, ε; Φαντάσου τώρα το ίδιο με ένα gay ζευγάρι. Αν δεν λιντσαριστούν επί τόπου σίγουρα θα ακούσουν πολλά γιούχα. Και δε μιλάω για μια σκηνή σε ένα χωριό, περιγράφω τι θα συνέβαινε στο κέντρο της Αθήνας. Η κοινωνία έμαθε να ανέχεται τους ομοφυλόφιλους μόνο όσο δεν προκαλούν δημοσίως και αν είναι κομμωτές, σχεδιαστές ρούχων και τλεοπτικοί παρουσιαστές. Να χαρώ φιλελευθερισμό. Το ίδιο ισχύει και πολλές άλλες κατηγορίες ανθρώπων στη χώρα μας που παραδοσιακά είναι κατάπτυστες (Αλβανούς, τσιγγάνους, μαύρους, γυναίκες, Πόντιους, ανάπηρους και άλλους πολλούς). Ας μη γελιόμαστε, είμαστε στην πραγματικότητα λίγο πιο φιλελεύθεροι από τους Άραβες. Και καλά με τις πιο πάνω "κατηγορίες" πολιτών όπου οι άνθρωποι δεν επέλεξαν να είναι ό,τι είναι, έιτε αυτό λέγεται ομοφυλόφιλος, είτε λέγεται γυναίκα, είτε ανάπηρος. Τι γίνεται όταν δεν εμπίπτουμε στην κοινωνία κατά βούληση; Η απομόνωση, ο ρατσισμός και η περιθωριοποίηση είναι σε αυτή την περίπτωση συνειδητός μέχρι... θανάτου. Δε μιλάμε πλέον για φόβο της κοινωνίας προς το διαφορετικό, μιλάμε για παρανοϊκό φόβο προς την αλλαγή, προς την πρόοδο και τις νέες ιδέες. Δε φοβίζουν δηλαδή τα άτομα, αλλά αυτά που εκπροσωπούν. Για το λόγο αυτό θεωρώ πως αυτός ο συντηρητισμός είναι και πιο επικίνδυνος.

Περιττό να πω ότι οι νέοι είναι κι' αυτοί θύματα του ρατσισμού. Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό; Οι νέοι είναι οι μελλοντικοί ενήλικες και η ελπίδα μας για το αύριο. Μάλιστα, τότε γιατί δεν τους δίνεται ο λόγος; Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Γιατί δε δίνεται ο λόγος στα παιδιά μέσα στην οικογένεια; Κάτι θα έχουν να πουν κι αυτά τα παιδιά. Αντί αυτού ακούγονται στις οικογένειες οι τυπικές πατριαρχικές φωνές σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος. Κι' εγώ που νόμιζα ότι το σωστό και το λάθος είναι υποκειμενικό! Αυτοί οι γονείς που δεν ακούν τα παιδιά τους είναι αυτοί που βγαίνουν και λένε δημοσίως ότι τα δικά μου παιδιά δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Γιατί; Απλά επειδή τους έχω πει να μην τα κάνουν διότι δεν είναι σωστά. Για αυτούς, τους βολεμένους γονείς σωστό μπορεί να είναι ο γιος για παράδειγμα να ασχοληθεί με την επιχείρηση του πατέρα που με τόσο κόπο δημιούργησε. Κι' αν δε θέλει ο γιος; Κι' αν θέλει να κοπιάσει για να δημιουργήσει κάτι δικό του; Άραγε έχετε αναρωτηθεί πόσες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν; Σίγουρα γνωρίζετε μερικές. Μπορεί να μην είναι οικογένειες φίλων ή συγγενών. Άντε ας το πάρει το ποτάμι. Μιλάω για τους ηγέτες της χώρας. Ποιό μπορεί να είναι τρανότερο παράδειγμα από αυτό; Ο νεποτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Τι; Δεν ξέρεις τι είναι νεποτισμός; Φαίνεται πως οι καθώς πρέπει γονείς σου δε στο έμαθαν επειδή έχει αρνητική σημασία. Νεποτισμός είναι η τάση προτίμησης για μια θέση εργασίας ή αξιώματος εκείνου που γνωρίζουμε π.χ. του συγγενή που μπορεί να έχει λιγότερα αντικειμενικά προσόντα από κα΄ποιον άλλον (βλέπε στα Αγγλικά nephew). Στα υψηλότερα αξιώματα της χώρας βλέπουμε ακριβώς αυτό. Στην περίπτωση του πρωθυπουργού μας μάλιστα η ίδια η λέξη είναι κυριολεκτικής σημασίας! Φαντάσου λοιπόν το Γέρο της Δημοκρατίας να λέει στο μικρό ανηψάκι του που είναι καθισμένο στα γόνατά του:
-Κωστάκη όταν μεγαλώσεις και γίνεις πρωθυπουργός θα συνεχίσεις το έργο μου και θα γίνεις μεγάλος και τρανός σαν το θείο σου. Δε θα σου άρεσε αυτό;
-Μα εγώ θέλω να γίνω πυροσβέστης! (λέμε τώρα)
- Ναι Κωστάκη αλλά αν γίνεις πρωθυπουργός όλοι θα σε σέβονται και θα βγάζεις πάρα πολλά λεφτά, περισσότερα από ολους τους πυροσβέστες μαζί αν το θες.
-Καλά τότε, θα γίνω πρωθυπουργός όταν μεγαλώσω! Πάω να το πω στον μπαμπά.

Μα τι λέμε τώρα; Κάπως έτσι δεν ήταν τα πράγματα πάντοτε; Είναι ενδεικτικό της συντηριτικότητάς μας αυτό. Δυστυχώς για την κραταιά κοινωνική μας δομή οι νέοι πάντα όσο περιθωριοποιημένοι και να ήταν είχαν αγνότητα και αυθορμητισμό τουλάχιστον μέχρι να σαπίσει ολόκληρη η σκέψη τους από τον καρκίνο του κονσερβατισμού μεγαλώνοντας. Φυσικά και το χρήμα έχει εξέχοντα ρόλο στη διαφοροποίηση της σκέψης καθώς μεγαλώνουμε. Το χρήμα από πολλές σκοπιές ειδωμένο εγκλωβίζει την ελέυθερη σκέψη. Μας τυφλώνει και μας κάνει να ξεχνάμε. Ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας καθισμένος αναπαυτικά μέσα στη χλιδή της Mercedes του, δε σκέφτεται τα προβλήματα της νεολαίας ακόμα και αν αυτός ο ίδιος υπήρξε φτωχός νέος κάποτε. Το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι αν θα είναι ή όχι στην ώρα του για το σημαντικό meeting επειδή έχει καθυστερήσει λόγω ορισμένων "αναρχικών" στο κέντρο που έχουν κλείσει τους δρόμους. Το ξαναλέω είναι εύκολο να υποκύψεις επειδή οι πειρασμοί είναι πολλοί.

Οι νέοι σε ό,τι κι' αν πιστεύουν πρέπει να ακούγονται πραγματικά και όχι τεχνητά με παρωδίες δημοκρατίας όπως η βουλή των εφήβων. Είναι ευθύνη των υπόλοιπων γενεών να αφουγκράζονται τους νέους και να τους κατανοούν και όχι το αντίστροφο. Το είπα και πριν μια βδομάδα πως όλα αυτά που συμβαίνουν δε στηρίζονται σε ένα μεμονωμένο γεγονός. Είναι απόρρoια χρόνιας κοινωνικής αδράνειας και περιθωριοποίησης. Όπως τόσα χρόνια δε θέλει η κοινωνία τίποτα άλλο παρά gay κομμωτές έτσι και με τους νέους, τους θέλει να σιωπούν, να δίνουν άφεση αμαρτιών ώστε να εξελιχθούν σε γενιές ντροπής, μεσαιωνικών φοβιών πραγματικής προόδου.

Μας προκαλεί δέος το εύρος της κάλυψης των γεγονότων από τα ξένα μέσα. Δε θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό. Είναι λογικό και αυτονόητο να υπάρχει αντίδραση επειδή όλοι οι άλλοι εκτός από μας είναι ανοιχτοί στις φωνές των νέων. Δεν είναι τυχαίο ότι η κάλυψη των γεγονότων από ξένα μέσα εμπεριέχει συνήθως πολλές συνεντέυξεις νέων και ελάχιστες εικόνες από τα επεισόδια στην Ελλάδα. Μη μου πει κανένας ότι αυτό συμβαίνει και εδώ γιατί θα το χάσω εντελώς.

Δε μίλησα για πολιτικές αντιδράσεις αυτή τη φορά σε σχέση με τα γεγονότα γιατί απλά τις θεωρώ εντελώς αναξιοπρεπείς και ανούσιες. Είναι αηδιαστικό να εκτελείται ένας νέος και να μιλάμε για ανασχηματισμό στην κυβέρνηση, όπως επίσης και η επίμονη άρνηση για την ανάληψη ευθυνών. Να υπάρξει η σχετική ευθιξία ρε άδερφε κάποιου που να ζητάει συγγνώμη και επιτέλους να παραιτείται δηλώνοντας απλά ανικανότητα.

Από την άλλη πλευρά έχεις και τον Αλέξη, όχι το παιδί, τον παράφρωνα. Είναι δυνατό να ανεχόμαστε κοινωνικά τέτοια γελοιότητα από έναν εξαιρετικό κατά τα άλλα παλιάτσο και κωμικό-νομικο; Αυτός μάλιστα, να περιθωριοποιηθεί ώστε να πάψει με σχαιότητες να μας στιγματίζει ως έθνος. Με τέτοια ανεκτικότητα είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας. Έχουμε φέρει εμέις σα σύνολο άτομα ανίκανα και ανεπάγγελτα, φαιδρά και δειλα, άνομα και παράνομα σε θέσεις ισχύως.

Τέλος θα ήθελα να αναφέρω μια ιστοριούλα σχετικά με το ποιοί πραγματικά είμαστε. Αυτή έφτασε στα αφτιά μου από τρίτους και η αξιοπιστία της ελέγχεται, αλλά παρά ταύτα θεωρώ πως μπορεί να είναι αληθινή και χαρακτηριστική.
Μια φορά λοιπόν, πριν από μερικά χρόνια πιάστηκε από την αστυνομία ανήλικος χρήστης ναρκωτικών με ουσίες πάνω του και οδηγήθηκε στο κρατητήριο. Από εκεί ο νέος της ιστορίας μας τηλεφώνησε στους γονείς του για να τους πει τι συνέβη. Όπως είναι φυσικό επικράτησε ενδοοικογενειακός πανικός και αποφασίστηκε να απευθυνθούν στον Αλέξη μας. Εκείνος δέχτηκε να αναλάβει την υπόθεση αντί του ευτελούς ποσού των 2.000.000 δραχμών. Ο Αλέξης μας λοιπόν, τηλεφώνησε στο αστυνομικό τμήμα που κρατείτω ο νέος μας. Δηλώνοντας την ταυτότητά του συνομίλησε με το διοικητή του τμήματος και του γνωστοποίησηε ότι θα πήγαινε αυτοπροσώπως από το τμήμα. Αυτό που ακολούθησε ήταν η επιστράτευση όλων των αστυνομικών του τμήματος για τον καθαρισμό του τμήματος (φαντάσου τώρα ένστολους να τρέχουν με σφουγγαρίστρες στο χέρι)και τακτοποίηση όλων των υπόλοιπων τυπικών. Με την άφιξη του Αλέξη μας όλοι οι αστυνομικοί ήταν παρατεταγμένοι και στοιχισμένοι σε στάση προσοχής. Η είσοδος του Αλέξη μας στο τμήμα σήμανε ασφαλώς και την ελευθερία του νέου μας. Το ηθικό δίδαγμα; Ένας μισότρελος στην ελληνική κοινωνία έχει πολλές πιθανότητες να αντιμετωπίζεται με τιμές αρχηγού κράτους και ένας νέος έχει πολλές πιθανότητες να πεθάνει από αμέλεια σε ένα κελί. Αυτές είναι οι αξίες της σύγχρονης Ελλάδας.

to facebook or not to facebook.

Κάποιος είχε όχι πολύ καιρό πριν μια καλή ιδέα για να κερδίσει χρήματα. Ήταν βασισμένη όπως και πολλές άλλες προσπάθειες στο διαδίκτυο (Internet ελληνιστί). Η ιδέα ήταν εξαιρετικά απλή και άλλωστε γι' αυτό πέτυχε. Φαντάζομαι τον ιδρυτή του facebook να συλλογίζεται:
- Τι να κάνει άραγε εκείνη η Μαρία, που πηγαίναμε μαζί σχολείο; Ήταν συμπαθητικό κοριτσάκι, αναρωτιέμαι πώς να έχει "εξελιχθεί"; Γιατί; Και η Φρόσω από εκείνο το μπαρ που δούλευα όταν ήμουν πιτσιρικάς; Καλό "κομμάτι" και 'κείνη. Πώς μπορώ να βρω 'ομως τι κάνουν σήμερα; Να έχω μια καλύτερη ιδέα για το πώς δείχνουν τώρα ρε αδερφέ. Μπορεί η Φρόσω να στοιχειώνει τις φαντασιώσεις μου, αλλά να έχει γίνει σα φώκια από το πάχος, να έχει τόση κυτταρίτιδα που να μοιάζει με πρωταγωνίστρια ταινίας τρόμου με πολλά ανθρωπάκια που ξεπηδούν από το σώμα της. Α! Θέλω να μάθω και τι κάνει εκείνος ο Μπάμπης που τη χαμούρευε εκείνη την εποχή. Μας το έπαιζε και παρθένα η κυρία και δε γυρνούσε να μας ρίξει βλέφαρο. Κόβω το λαιμό μου ότι εκείνος ο Μπάμπης λοιπόν είναι ακόμα στο μπαρ και φτιάχνει καφέδες. Θα έχει κάνει καράφλα και μάλλον θα εξακολουθεί να λέει χοντράδες στις σερβιτόρες. Πώς θα μάθω για όλους αυτούς; Το βρήκα! Θα φτιάξω ένα site στο internet όπου ο καθένας θα μπαίνει θα βάζει όλα τα προσωπικά του στοιχεία, θα τον βρίσκουν οι άλλοι, θα έχουν επαφή με μηνύματα και έτσι οι παλιοί γνωστοί θα επανακτούν τους συνδέσμους τους.

Αυτός πάνω κάτω φαντάζομαι ότι ήταν ο συλλογισμός του. Η σύλληψη της ιδέας πρέπει να προέκυψε από κάποιες ανούσιες απορίες σχετικά με μια Μαρία, με μια Φρόσω και κάποιον Μπάμπη. Το διαδίκτυο προσφέρεται για επιχειρηματικούς πειραματισμούς χαμηλού ρίσκου. Τα κεφάλαια που χρειάζονται για την υλοποίηση μιας online επιχείρησης είναι ασήμαντα σε σχέση με κάποια συμβατική. Δεν υπάρχει ανάγκη για στέγαση της επιχείρησης, δε χρειάζεται πολυμελές προσωπικό παρά μόνο ελάχιστοι ειδικοί και φυσικά η παραγωγή και η χρήση του προϊόντος δε γίνεται με δικά σου έξοδα, αλλά με αυτά των χρηστών. Το διαδίκτυο τείνει να γίνει η γη της επαγγελίας για επίδοξους επιχειρηματίες όπως υπήρξε και η Αμερική αρκετές δεκαετίες πριν, όπου πολλοί κυνηγώντας το όνειρό τους κατέληξαν εκατομμυριούχοι από το πουθενά καθώς και πολλοί περισσότεροι από αυτούς που κυνηγώντας το όνειρό τους σπατάλησαν τη ζωή τους. Για να μην ξεφεύγω, το facebook υπήρξε μια πάρα πολύ καλή ιδέα, απλούστερη από προηγούμενες και γι' αυτό γνωρίζει τέτοιου μεγέθους επιτυχία. Αυτό βέβαια που πραγματικά μας προσφέρει, δηλαδή η χρησιμότητά του, παραμένει για πολλούς ένα ερώτημα.

Εντάξει, βρίσκεις συμμαθητές, βρίσκεις παλιές γκόμενες, βρίσκεις άτομα που γούσταρες και δε σε γούσταραν. Ικανοποιείς την περιέργιά σου και το κουτσομπολίστικο ένστικτό σου. Ε, και; Τι πραγματικά κερδίζεις; Εγώ θα έλεγα ότι χάνεις χρήσιμο χρόνο πετώντας εικονικές χιονόμπαλες σε "φίλους" που έχεις να βγεις μαζί τους δεκαετίες. Στέλνεις προσκλήσεις σε άτομα που δε γνωρίζεις, απλά και μόνο επειδή είχαν μια ωραία φωτογραφία στο προφίλ τους. Παράλληλα εσύ χαίρεσαι (χωρίς λόγο) που έχεις τόσους "φίλους" κι ας μη γνωρίζεις πραγματικά τους περισσότερους. Αν τους ρωτήσεις έναν έναν αν θα ήθελαν να πάνε για έναν καφέ μαζί σου οι περισσότεροι δε θα απαντούσαν και λίγοι θα σου έλεγαν ότι δεν έχουν χρόνο. Ένας ή δύο μόλις θα δέχονταν να πάτε μαζί για καφέ. Αυτοί είναι οι φίλοι του facebook, φίλοι εικονικής πραγματικότητας. Βέβαια ξέρεις ότι είναι εκεί κάπου και ότι ενδεχομένως αραιά και πού να τσεκάρουν το δικό σου προφίλ για να λένε μετά σε κάποιον κοινό γνωστό:
-Τη θυμάσαι εκείνη τη Φρόσω; Ναι ρε, εκείνη που δουλεύαμε μαζί στο μπαράκι. Τη Φρόσω που τα 'χε με τον άθλιο εκείνο το Μπάμπη; Ναι αυτή. Ε, παντρεύτηκε ρε. Με ποιόν; Αν έχεις το Θεό σου, με το λίγδη το Μπάμπη τελικά. Το είδα στο facebook. Ναιρε, έχουν και φωτογραφίες από το γάμο. Άστα, χάλια ρε σου λέω. Τη θυμάσαι τι κουκλάρα ήταν; Ε, άμα τη δεις τώρα δε θα τη γνωρίσεις. Ε, ο Μπάμπης τι; Τα ίδια χάλια όπως τότε.

Αυτό εξυπηρετεί το facebook. Κοινωνικούς σχολιασμούς. Δε βλέπω το λόγο για τον οποίον εγώ θα πρέπει να ξέρω τί κάνει ανά πάσα στιγμή κάποιος με τον οποίον έχω να ειδωθώ χρόνια. Γράφουν οι περισσότεροι στο προφίλ: Frosw is bored to death. Ναι ρε Φρόσω εντάξει, είχες ωραίο κορμί 12 χρόνια πριν και γι' αυτό σε έκανα add (sic), εγώ γιατί θα πρέπει να ξέρω ακριβώς τι κάνεις τώρα; Γιατί θα πρέπει να σου στείλω εικονικά λουλούδια για το γάμο σου; Γιατί θα πρέπει να μπω στο γκρουπ σειρά 07 Δ ΕΣΣΟ; Για να θυμάμαι πώς έχασα ένα χρόνο από τη ζωή μου κάνοντας το "καθήκον" μου προς τη χώρα μου; Γιατί να φλερτάρω μέσα από τον υπολογιστή μου;

Υποθέτω ότι το φλερτ μέσα από το facebook με ποικίλες μορφές πρέπει να είναι και ο πρωταρχικός λόγος της τεράστιας επιτυχίας του. Ε λοιπόν, το φλερτ μέσα από το διαδίκτυο μπορεί να έχει βοηθήσει ελάχιστα άτομα με ελλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού, αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι επίσης χάσιμο χρόνου. Κάθεσαι στη στριφογυριστή καρεκλίτσα σου μπροστά στον υπολογιστή σου και στέλνεις εξυπνάδες έχοντας όλο το χρόνο να τις σκεφτείς που τις παύει αυτόματα από αυθόρμητες επειδή είδες κάπου μια ωραία φωτογραφία. Στην πραγματικότητα κάθεσαι βρώμικος, ασουλούπωτος μπροστά σε έναν υπολογιστή και στέλνεις ρομαντικά ηλεκτρονικά γράμματα σε μια φωτογραφία! Ασφαλώς έχεις και εσύ φροντίσεις να βάλεις στο προφίλ σου την καλύτερή σου φωτογραφία και φαντάζεται και ο/η άλλος/ άλλη ότι εκείνη τη στιγμή είσαι οπως φαίνεσαι στη φωτογραφία. Ας γελάσω! Εδώ έγκειται και η μεγαλύτερη ειρωνία του πράγματος. Αν μπορούσες να δεις τον άλλον τη στιγμή που σου γράφει το μήνυμα δε θα απογοητευόσουν, δε θα άλλαζες γνώμη. Θα γελούσες μέχρι δακρύων με το γελοίο της κατάστασης.

Έχεις τα κότσια να πας έτσι στο άσχετο να πεις αυτά που πληκτρολογείς στο facebook σε κάποιον άγνωστο στο δρόμο; Δύσκολο μου φαίνεται. Εγώ και πάλι θα πω ότι είμαι παλιομοδίτης και στο ζήτημα αυτό. Αυτά που μπορούν να εννοηθούν με μια ματιά δε μπορούν να ειπωθούν ούτε με χιλιάδες αράδες μέσω υπολογιστή. Αν σνομπάρεις την πραγματική ζωή αφιερώνοντας τον εαυτό σου σε εικονικά κουτσομπολιά και σε εικονικά φλερτ είσαι καταδικασμένος να είσαι μόνος σου. Ο άνθρωπος κοινωνικά και τεχνολογικά έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει με τη συλλογικότητά του και με την ανταλλαγή πραγματικών απόψεων. Δε θεωρώ πως το facebook έχει ως ηθελημένο σκοπό την αποξένωση των ανθρώπων, αλλά μας καλομαθαίνει βασιζόμενο στην ευκολία χρήσης του και στην απλότητά του. Δεν αποτελεί απειλή αν εμείς οι ίδιοι δεν ξαχνάμε ποιοί πραγματικά είμαστε, δηλαδή αν δεν πειθόμασται πως έχουμε 200-300 φίλους και πως μπορούμε άνετα να φλερτάρουμε ακόμα και από την τουαλέτα μας.

Από όλα αυτά δε θέλω να βγάλω τον εαυτό μου απ' έξω. Δεν είμαι ούτε πιο έξυπνος από τους άλλους για μην πέφτω ορισμένες φορές σε παγίδες, ούτε και είμαι αρνητικός σε οτιδήποτε νέο μπαίνει στις ζωές μας. Ευτυχώς όμως, μου αρέσει να σκέφτομαι και να είμαι επιφυλακτικός με τις πράξεις μου. Νοιώθω αυτοπεποίθηση όταν γνωρίζω τις αρνητικές συνέπειες ενός πράγματος το οποίο κάνω ακόμα κι' αν συνεχίσω να το κάνω. Έτσι λοιπόν, δε θα διαγράψω το λογαρισμό μου στο facebook και θα παίξω με τους κανόνες του, θα ανεβάζω πάντα την πιο όμορφη φωτογραφία μου, θα προσθέτω φίλους κι ας τους ξεχνάω μετά, θα αφήνω άλλους να μαθαίνουν τι κάνω. Όλα αυτά θα τα κάνω με απόλυτη συνειδητότητα και με τάσεις αυτοσαρκασμού ίσως. Πάντως όπως και να 'χει δε θα παίρνω σοβαρά ούτε εικονικούς φίλους ούτε εικονικά φλερτ.

Το χάσμα γενεών έγινε χειροπιαστό.

Ξεκινώντας πρέπει και εγώ να εκφράσω τη λύπη μου και συνάμα το θυμό μου για τη δολοφονία του Αλέξανδρου στα Εξάρχεια. Δεν επιχείρησα να γράψω σχετικά παρά μόνο τώρα ώστε να έχω μια πιο ακριβή εικόνα για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Πράγματι, η υπομονή χρειαζόταν για την κατανόηση του γενικότερου πλαισίου και του μεγέθους των όσων λαμβάνουν χώρα. Έχουμε λοιπόν τα εξής γεγονότα τα οποία και θα προσπαθήσω να συνδέσω πιο κάτω:
α) Η αποδεδειγμένη δολοφονία ενός παιδιού που δεν είχε κλείσει τα 16 στα Εξάρχεια 3 μέρες πριν.
β) Άμεση αντίδραση του κόσμου για τη δολοφονία από το ίδιο βράδυ κιόλας.
γ) Συνεχιζόμενη κατακραυγή για 4η μέρα.
δ) Τεράστιες εκτεταμένες καταστροφές σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στην Αθήνα.
ε) Αστυνομία στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης εξ' αιτίας της αδυναμίας αντιμετώπισης των ταραχών.
στ) Κυβερνητική αβουλία και ακυβερνησία.
ζ) Ταχύτατη απαγγελία κατηγοριών στους δύο αστυνομικούς που εγκλημάτισαν.
η) Μεγάλες καταστροφές εμπορικών επιχειρήσεων λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα.
θ) Συνεχή κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ με ταυτόχρονη θέση τους στην καταγραφή των γεγονότων.
ι) Πέρα από το χαμό του δύστυχου νέου δεν υπάρχουν άλλα θύματα ως τώρα.

Αυτά είναι τα γεγονότα όπως τα αντιλαμβάνομαι και η καταγραφή τους αποτελεί μαρτυρία της πραγματικότητας. Πιο κάτω προχωρώ πέρα απότα γεγονότα σε συμπεράσματα αυθαίρετα προσωπικά που όποιος θέλει τα συμμερίζεται.

Είναι πάρα πολά αυτά που θέλω, που πρέπει να πω. Μία πρώτη διαπίστωση που προέρχεται από συνομιλίες μου με μεγαλύτερης ηλικίας άτομα είναι πως τέτοιο χάος έχει να δημιουργηθεί από την ε΄ποχή του Πολυτεχνείου. Μόνο που τότε η κατάσταση και η αντίδραση περιοριζόταν στο κέντρο της Αθήνας και όχι στα περίχωρά της ή ακόμα περισσότερο σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Μια δεύτερη διαπίστωση έχει να κάνει με τον όγκο των εξεγερμένων. Η μαζική αντίδραση που παρακολουθώ από άτομα κυρίως της νεολαίας με κάνει να πιστεύω ακράδαντα ότι είναι γνήσια και δε φέρει τη υπογραφή παρακινητών. Δε συνδέεται με πολιτικά κίνητρα και με "ιδιοτελείς σκοπούς" όπως δήλωσε ο υπουργός εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος. Είναι η μαζική αντίδραση μιας γενιάς που είναι άνανδρο να υπονομέυεται από προμελετημένες πολιτικές δηλώσεις άνευ ουσίας από μέλη της κυβέρνησης.

Ο κόσμος φαίνεται να σοκάρεται και να αντιδρά επιτέλους σε κάτι που φαίνεται πως ήταν η σταγόνα (αίματος) που ξεχείλησε το ποτήρι. "επιτέλους" γιατί μέχρι τώρα φαινόταν πως υπήρχε μια απάθεια σε όσα σκάνδαλα και κακώς κείμενα είχαν βγει στη φόρα. Ο λαός προτιμούσε να βλέπει στην τηλεόραση τις "ειδήσεις" του ΣΤΑΡ και ποδόσφαιρο παρά να ασχοληθεί πραγματικά με τα δημόσια ξεσπάσματα ασυδοσίας, τις ρουσφετολογίες, τα κοινωνικά προβλήματα που διογκούμενα έριχναν τη σκιά τους σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας.

Οικονομική κρίση, ανεργία, υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής, κοινωνική αναλγησία, κοινωνικές ανισότητες δε στάθηκαν ικανές να οδηγήσουν το λαό σε ένα ξέσπασμα. Αντιθέτως αυτό ήρθε από μία πράξη μεμονωμένη όπως μερικοί (κύριε Παυλόπουλε και ΣΙΑ) θέλουν να την αποκαλούν. Ε λοιπόν, η δολοφονία αυτή είναι τόσο μεμονωμένο γεγονός όσο αυτό του νέου που δε μπορεί να βρει να δουλειά παρά τα πτυχία του που κοστίζουν τόσο μα τόσο ακριβά, όπως αυτό της περιθωριοποίησης του νέου από τις κραταιές γενιές των προεστών που χαρακτηρίζουν τους νέους γενικά και αδιάκριτα ως γενιά των ΕΜΟ-τρέντηδων, των παιδιών δίχως οράματα, των παιδιών της ραστώνης. Κανένα γεγονός δεν πρέπει να φαίνεται μεμονωμένο στα μάτια μας.

Η δολοφονία ενός παιδιού είναι τρομερό πράγμα. Πάντα προκαλεί και πάντα οργίζει. Το ίδιο είχε συμβεί και στην περίπτωση του μικρού Άλεξ (το όνομα της συμφοράς) αν και τελικά κανείς δεν αποδόθηκε στη δικαιοσύνη. Στη σημερινή περίπτωση τα πράγματ είναι ακόμα χειρότερα γιατί το κράτος σκότωσε ένα μικρό παιδί αναίτια. Δε με νοιάζει τί σκέφτηκε ο ειδικός φρουρός πριν το κάνει. Δε με νοιάζει πολύ απλά γιατί είναι ενήλικας, εκπρόσωπος της έννομης τάξης στην Ελλάδα και υπεύθυνος των πράξεών του. Ακόμα, το σηματάκι που φέρουν όλοι οι αστυνομικοί πάνω τους με την ελληνική σημαία δεν αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο, υποδηλώνει την εκπροσώπηση του επίσημου ελληνικού κράτους. Το επίσημο ελληνικό κράτος λοιπόν σκότωσε με τσαμπουκά ένα μικρό παιδί και αυτό φαούντωσε τον κόσμο και τον έκανε να αντιδράσει γιατί είναι συμβολικό. Το ελληνικό κράτος που υποτίθεται ότι προασπίζει το συμφέρον του πολίτη, που σέβεται την ατομικότητα, που διαμηνύει πως είναι κοιτίδα πολιτισμού και αξιοπρέπειας έδωσε τη χαριστική βολή στα όνειρα μιας γενιάς. Είναι εξοργιστικό να μην κωφεύεις στις κραυγές απόγνωσης μιας γενιάς και εντελώς αδιανόητο να σκοτώνεις και την τελευταία ελπίδα της.

Η νέα γενιά έχει κατηγορηθεί πολλάκις για τα όσα κακά του τόπου. Άδικα σχεδόν πάντα. Έχουν κατηγορηθεί οι νέοι για αδράνεια απέναντι στα τεκταινόμενα, για βόλεμα και τεμπελιά, για απουσία ιδανικών, για έλειψη σεβασμού, για την απώλεια της εθνικής συνείδησης, για επιδεικτική πολιτική ανυπαρξία και για χιλιάδες άλλα. Αυτοί που κατηγορούν τη νεολαία για όλα αυτά πότε επιχείρησαν έστω να την κατανοήσουν; Πότε έσκυψαν πάνω από τα προβλήματά της; Πότε νοιάστηκαν πραγματικά για κάτι διαφορετικό εκτός της συλλογής ψήφων; Πότε ρώτησαν τη γνώμη της; ΠΟΤΕ. Η αηδία ερμηνεύτηκε ως απάθεια, η αγανάκτηση για την μη αξιοποίηση του δυμανικότερου πόρου της χώρας ερμηνεύτηκε ως τεμπελιά, η διαφορετικότητα ερμηνεύτηκε ως εξαγρίωση των νέων και απώλεια ιδανικών, η αδυναμία έκφρασης της νεολαίας ερμηνεύτηκε ως έλλειψη σεβασμού. Αντίθετα όποτε μια φωνούλα πάσχιζε να ακουστεί από την πλευρά των νέων οι συντηρητικοί προύχοντες έβγαζαν τα ακουστικά βαρυκοϊας τους, εκείνοι που δεν έζησαν την επανάσταση των νέων παγκοσμίως κατά τη δεκαετία του 60. Εκείνοι που έκαναν τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας τόσο μαύρη που δεν τολμούν να την διδάξουν στα σχολεία για να μη χαρακτηριστούν ως αποτυχημένοι. Η γενιές που ποτέ δεν αντιμετώπισαν τόσο σύνθετα κοινωνικά προβλήματα όπως οι σημερινοί νέοι. Οι γενιές που κληρονόμησαν παρθένα γη από ιδανικά και την έκαψαν, έκοψαν με τσεκούρια όλα τα δέντρα των ιδανικών και την έδωσαν στους νέους για να σκάψουν λαγούμια και να μπουν να κρυφτούν. Εκείνοι που ποτέ δεν τόλμησαν να δώσουν τη σκυτάλη στους νέους. Εκείνοι που κράτησαν τη χώρα όμηρο τόσα χρόνια για ιδιοτελείς σκοπούς.

Πρωτοφανή τα επεισόδια, πρωτοφανής η οργή. Κανένας δεν ακούει. Οι πολιτικοί τολμούν να λένε πως η αντίδραση είναι δυσανάλογη του ξέχωρου περιστατικού. Αλίμονο, τί χρειάζεται άλλο για να ακουστούν οι νέοι; Φτάνει πια,ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το έσπασε. Τα σκάνδαλα με τους πολιτικούς που τα τσεπώνουν, με τους μεγαλομεσίτες-παπάδες, με τους μιζαδόρους και τα λαμόγια. Έχουμε μια εξέγερση με αφορμή τον αποκρουστικό φόνο ενός παιδιού που συμβολίζει το φόνο της ελπίδας, του καλύτερου αύριο, της συνειδητότητας. Ας πείσουν οι πολιτικοί ότι η δωρεά της γης και του ύδατος (ναι, το ακούσαμε κι' αυτό με το Βατοπαίδιο)στο "Θεό" , οι πολιτικοί που πλουτίζουν, οι νέοι που είναι στην ψάθα, οι άρχοντες που πηδάνε γκόμενες και μετά πηδάνε από τα μπαλκόνια είναι μεμονωμένα περιστατικά.

Η χώρα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και δεν μπήκε τώρα σε τούτη. 67 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί σε φωτιές που άναψαν κάποιοι με ιδιοτελή συμφέροντα πρόσφατα. Η αστυνομία τιμωρεί τους αθώους και αφήνει ανεξέλεγτους όσους τρώνε τα σωθηκά της χώρας. Η ατιμωρησία και η μη απόδοση διακιοσύνης έκαναν τους νέους να μη φοβούνται τις αρχές. Η υπόληψη της αστυνομίας έχει χαθεί από καιρό. Τα αστικά κέντρα της χώρας και η αντίδραση της κυβέρνησης είναι άμεση. Κλήθηκε υπουργικό συμβούλιο και έγιναν συναντήσεις πολιτικών αρχηγών. Συγχαρητήρια μας σώσατε! Αντί να υπάρξει ανοιχτός διάλογος με τη νεολαία, αντί να θεσπιστούν αυστηρά πλαίσια της αστυνομικής παρέμβασης, αντί να γίνει κάτι να μειωθεί η ανεργία στους νέους, αντί να δωθούν κίνητρα για να σταματήσει να υπάρχει μια γενιά που προσπαθεί να ζήσει με 600 €, αντί να υπάρξει πραγματική καλλιέργια και εκπαίδευση της νεολαίας, αντί να δώσουν επιτέλους το βήμα στους νέους, αντί να ζητήσουν συγγνώμη από όλους για όσα αυτοί ανέχονται τόσα χρόνια, επιμένουν να συζητούν μεταξύ τους για το πώς θα ξεφύγουν από τη δύσκολη αυτή πολιτική κατάσταση. Θα απαγγείλουν μέτρα-φανφάρες για τη σημασία των νέων και θα επαναλάβουν τα ίδια ξανά. Μην τους ακούτε, μην τους πιστεύετε. Τα σκήπτρα ποτέ δε θα τα παραδώσουν, οι νέοι θα μείνουν φιμωμένοι και εγκλωβισμένοι. Αν αυτό το "μπαμ" δεν ακουστεί, αν η επανάσταση των νέων δε ραγίσει τα γυάλινα κλουβιά των πολιτικών και αν αυτοί οι τελευταίοι δεν ευαισθητοποιηθούν δεν θα φυτρώσει τίποτα μέσα από τις στάχτες. Τα μάρμαρα που έχουν καλύψει το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων θα συγκοληθούν και θα αποτελέσουν την ταφόπλακα του αύριο.

Ξυπνήστε όλοι εσείς οι ιδιοτελείς υπήκοοι, όλοι οι βολεμένοι και ακούστε το σπαραγμό της νεολαίας. Αυτό είναι η τελευταία ελπίδα όλων μας.

H θεματολογία μου.

Μία σύντομη επισήμανση. Σκοπός μου με αυτά που γράφω δεν είναι να καταρρακώσω το ηθικό κανενός. Μερικοί λένε πως είμαι υπερβολικά απαισιόδοξος, συντηρητικός και κυνικός. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, έχω να πω πως υπό το πρίσμα του καθενός μπορεί να είμαι απαισιόδοξος. Όπως εγώ κρίνω τα πράγματα είμαι ρεαλιστής. Η απαισιοδοξία ή αλλιώς ο πεσιμισμός είναι μία στάση ζωής την οποία προσωπικά δεν ενστερνίζομαι. Ο ρεαλισμός από την άλλη πλευρά είναι στην ουσία η ορθολογική προσέγγιση και αντιμετώπιση ενός θέματος και μόνο, και όχι κοσμοθεωρία για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Τολμώ μάλιστα να πω σχετικά με τα παραπάνω ότι είμαι αισιόδοξος για τις καταστάσεις που καυτηριάζω επειδή κάποιοι δείχνουν ενδιαφέρον και ακόμα σημαντικότερα αυτοί οι κάποιοι είναι στην πλειοψηφία τους νέοι. Οι νέοι αποτελούν το παρόν του αύριο και σαν πραγματικότητα αυτό είναι από μόνο του ένα πλήρως αισιόδοξο μήνυμα. Φυσικά δε θέλω να περνιέμαι και εγώ σαν απλός παρατηρητής αλλά όπως μπορώ να βελτιώνω τις ανεπιθύμητες καταστάσεις και αυτά που γράφω κινούνται σε αυτό το πλαίσιο. Δε θέλω και δεν έχω και λόγο να είμαι "ο ρεπόρτερ που καταγράφει ένα τραγικό γεγονός δίχως να επεμβαίνει ενώ μπορεί κάνοντάς το να αλλάξει άρδην την κατάσταση".

Σχετικά με το αν είμαι συντηρητικός ή όχι δε μπορώ να πω και πολλά. Είναι καθαρά υποκειμενικό και προσπαθώντας να δω με τη ματιά κάποιου τρίτου τα αρθράκια μου νομίζω ότι δεν είναι συντηρητικά ίσως μονάχα λίγο οπισθοδρομικά με την έννοια του κλασσικου ρομαντισμού. Καταλαβαίνω άριστα σε ποιά εποχή ζω, μόνο που αυτό δε σημαίνει ότι επικροτώ όσα συνεπάγονται της εποχής αυτής. Είμαι θετικός απέναντι στην πρόοδο και πιστεύω ότι πάντα πρέπει να αποτελεί στόχο της κοινωνίας μας. Διαφωνώ πολλές φορές με τη μέθοδο και τη διαδικασία της προόδου γιατί βλέποντας μόνο το στόχο χάνουμε τις όμορφες λεπτομέρειες που θυσιάζονται για να επιτευχθεί.

Τέλος, σχετικά με τον κυνισμό μου, όσοι με γνωρίζουν καλά θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτός είναι μέρος του "είναι" μου. Βέβαια, για το γραπτό κυνισμό μου ευθύνη φέρουν και τα θέματα με τα οποία τις περισσότερες φορές ασχολούμαι. Κατά τη γνώμη μου η θεματολογία μου ενώ είναι γενική σε βαθμό μεγάλο, άπτεται του ενδιαφέροντος όλων διότι πρόκειται προβληματισμούς σχετικά με την καθημερινότητα των περισσότερων. Ασφαλώς και δεν περιμένω να κάνω εντύπωση σε κανέναν, πόσο μάλλον σε γόνους πλούσιων οικογενειών για παράδειγμα, για θέματα οικονομικής στενότητας των νέων. Από τα άτομα αυτά για να είμαι ειλικρινής δεν περιμένω καν να έχουν την υπομονή να διαβάσουν ολόκληρο κάτι από αυτά που γράφω. Δικαιωματικά τους αφήνω να ασχολούνται με άλλου είδους προβληματισμούς όπως ας πούμε με το τί κάνει η Καλομοίρα στο σπίτι της (ο κυνισμός που λέγαμε). Τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι επίσης πρέπει να αντιμετωπίζονται με ρεαλιστικό τρόπο, που εσφαλμένα κατά την ταπεινή μου γνώμη μπορεί να ερμηνευτεί ως απαισιοδοξία. Αποτελούν λοιπόν επιλογή δική μου, επειδή θα μπορούσα να έγραφα το οτιδήποτε ανεύθυνο και ανώδυνο όπως κριτικές για τις ταινίες που βλέπω.

Γίνομαι κουραστικός όμως και το καταλαβαίνω οπότε έχω σκοπό να σε αποζημιώσω για τον απολογητικό τόνο του σημειώματος αυτού με κάτι φρέσκο και ίσως ψυχαγωγικό καθώς επίσης και λέγοντάς σου ότι υπόσχομαι να μην ξανασχολιάσω...αυτά που σχολιάζω. Η θεματολογία μου είναι δική μου υπόθεση κι ας μείνω στο τέλος μόνος μου να διαβάζω αυτά που γράφω. Άλλωστε το κάνω από κέφι και φυσικά όχι επειδή πληρώνομαι!