Οι Έλληνες αγχώνονται και μας αρέσει.

Καθόμουν τις προάλλες και αναρωτιόμουν βλέποντας ορισμένα εξωφρενικά στιγμιότυπα από παράδοξες ειδήσεις, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στις Η.Π.Α. Δεν το αναφέρω με κακό τρόπο. Άλλωστε το γνωρίζω και το έχω δηλώσει πως οι άνθρωποι είναι και σκέφτονται διαφορετικά όχι μόνο από τους συμπατριώτες μας αλλά και από όλους τους άλλους λαούς γενικότερα. Ανθρωποκυνηγητά, ευφυείς ληστείες, οδομαχίες, τρελοί να προσπαθούν να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας υπάρχουν και στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον είναι πως με ελάχιστες εξαιρέσεις εδώ δεν βγαίνουν προς τα έξω τέτοια γεγονότα.

Εξηγήσεις σαφώς και υπάρχουν άφθονες και δε χρειάζεται και πολλή λογική για να τις καταγράψει κάποιος.
Η προβολή τέτοιων περιστατικών λόγω προηγμένης τεχνολογίας και αφθονίας πρόθυμων μέσων κάλυψης απέχει παρασάγκας από τα ελληνικά δεδομένα. Π.χ. η τηλεοπτική κάλυψη ενός κυνηγιού της αμερικάνικης αστυνομίας από ελικόπτερο.
Τα απόλυτα μεγέθη των δύο χωρών. Περισσότεροι άνθρωποι αν το θέσω απλά στην Αμερική = περισσότερα τέτοια περιστατικά σε σχέση με μικρότερου πληθυσμού χώρες όπως η Ελλάδα. Μάλιστα, επειδή η κάθε πολιτεία στην Αμερική έχει και τους δικούς της τοπικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς με σχέσεις συγκοινωνούντων δοχείων με τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα το φαινόμενο παροχής παράξενων ειδήσεων λαμβάνει πολύ μεγαλύερες διαστάσεις.
Η αμερικάνικη κοινωνία γενικότερα, δίχως να τη χωρίζω σε βορρά και νότο είναι απόλυτα πουριτανική, αλλά εξ’αιτίας του πουριτανισμού έχει αναπτύξει τάσεις αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης σε καταστάσεις που την εκθέτουν. Το τελευταίο επειδή μάλλον δεν είναι πολύ χειροπιαστό επιβάλλει παράδειγμα. Ρατσισμός αναμφίβολα υπάρχει στην Αμερική όπως και ταξικές διακρίσεις που είναι συχνές και οφθαλμοφανείς. Όμως με μια τάση υποκρισίας και διάθεσης πολιτικής, αναφορές σε θέματα φυλής, γλώσσας, οικονομικής επιφάνειας οι Αμερικάνοι είναι πολύ διακριτικοί. Η ίδια είδηση στις δύο χώρες θα είχε κάπως έτσι: Αμερική, τρελός άνδρας προσπαθεί να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ βουτιάς σε ρηχά νερά πέφτοντας από ύψος δεκαπέντε μέτρων. Ελλάδα, Βούλγαρος προσπαθεί να καταρίψει παγκόσμιο ρεκόρ πέφτοντας σε πισίνα με ελάχιστο νερό από ύψος δεκαπέντε μέτρων. Η διαφορά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και τα ελληνικά μέσα γνωρίζοντάς το αρκούνται σε δημοσίευση κατορθωμάτων των ξένων όπως αναπαράγονται από ξένα ΜΜΕ.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά στον τομέα της ιεραρχοποίησης των ειδήσεων και της σοβαρότητάς τους όπως την εκλαμβάνονται τα ΜΜΕ και οι πολίτες θεατές.

Το τελευταίο χρίζει περισσότερης ανάλυσης καθώς δεν είναι τόσο απλό ζήτημα. Ανέχεια και δυστυχία υπάρχει στην Αμερική με πιθανόν μεγαλύτερες ακρότητες από ότι στην Ελλάδα. Φαίνεται πάντως πως ο Έλληνας έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο την δυσμενή κατάσταση στην οποία ενδεχομένως έχει περιέλθει και επίσης όπως όλα δείχνουν είναι και πολύ περισσότερο απαισιόδοξος απ’ ότι άλλοι λαοί.

Η σύγχρονη ελληνική οικογένεια δεν απέχει πολύ από τα πρότυπα που πρώτοι οι Αμερικανοί έθεσαν. Δεν υπάρχει πλέον οι ευχέρεια να μην εργάζεται η γυναίκα του σπιτιού και ό,που αυτό συμβαίνει αυτομάτως αλλάζει και η καταναλωτική δύναμη του νοικοκυριού. Τα παιδιά επιστρέφοντας από το σχολείο συνήθως φροντίζονται από τους παπούδες λόγω της μη ύπαρξης αντίστοιχων σχολικών ιδρυμάτων με αυτά του εξωτερικού που παρέχουν ολοήμερη φροντίδα σε αυτά. Μία σύγχρονη ελληνική οικογένεια ζητά και καταναλώνει πάνω κάτω τα ίδια προϊόντα με μια αμερικάνικη. Η νεανική ανεργεία διαφοροποιεί κάπως τα πράγματα όπως και το γεγονός ότι η φάση full nest μιας οικογένειας στην Ελλάδα διαρκεί αρκετά περισσότερο από ότι στην Αμερική. Τί είναι τότε εκείνο που διαφοροποιεί τον τρόπο που βλέπουμε όσα εκτιλύσσονται γύρω μας;

Η απάντηση ίσως έχει να κάνει με τη δομή της κοινωνίας μας. Από μικροί μαθαίνουμε να είμαστε προσεκτικοί για να μην εξαπατηθούμε. Να φυλάσσουμε τα νώτα μας από ορατούς και αόρατους εχθρούς. Η λέξη διαφθορά ακούγεται πολύ συχνότερα από το «corruption». Μαθαίνουμε να ζούμε με τη βοήθεια των άλλων, των γνωστών μας και αυτό μας φθείρει. Φθείρει αυτό που είμαστε, το είναι μας. Μας γεμίζει άγχος το αν ο διπλανός μας έχει μεγαλύερο «δόντι», «βύσμα», «μέσο», «γνωστό», «βοήθεια», «δικό του άνθρωπο». (Αλήθεια είναι πως οι εσκιμώοι έχουν 14 λέξεις για το χιόνι;) Έχουμε μάθει όλοι καλοί κακοί, τρελοί και γνωστικοί, σχετικοί και άσχετοι να ζούμε με το «γνωστό» και επομένως εις βάρος του συμπολίτη μας. Ας τολμήσει να μου πει κάποιος πως δεν έχει φοβηθεί το συνάδελφό του με το «μέσο» ανεξάρτητα του πόσο καλός και αποτελεσματικός είναι στη δουλειά του ο ίδιος.

Το να κάνεις κύκλους και γνωριμίες στο ευρύτερο εργασιακό σου περιβάλλον είναι απόλυτα θεμιτό και λογικό. Τέτοιες γνωριμίες δε μπορούν όμως να σε βοηθήσουν όταν δεν αξίζεις, όταν δεν το κατέχεις ρε αδερφέ. Ιδιωτικός και δημόσιος τομέας είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν αλλάζει η νοοτροπία στον έναν ή στον άλλον. Και στους δύο με το έτσι θέλω μπορούν να τοποθετηθούν άτομα και να «προκόψουν». Ίσως και το κομματικό ζήτημα να υφίσταται πιο πολύ στο δημόσιο.

Η ακρίβεια που πλήττει την αγορά (sic) μας απασχολεί δεόντως. Πιο πολύ όμως μας απασχολεί ειδικά τους νέους αν θα χάσουμε τα προς το ζην από τον ανηψιό του αφεντικού. Δουλεύουμε ετελείωτες ώρες και δε μας πειράζε έχοντας στο νου πως δείχνουμε επαγγελματισμό. Ε και; Τί να το κάνω αν βρεθώ ξαφνικά (λέμε τώρα) να ψάχνομαι για δουλειά ενώ πρέπει να πληρώσω νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο και να μείνει και κάτι να φάω λίγο παντεσπάνι; Μπορώ εγώ με το ποδηλατάι μου να προσπεράσω μια μηχανή υψηλού κυβισμού; Μόνο αν δεθώ πάνω της. Αυτό ισχύει για όλους ανεξαρτήτως εισοδήματος. Γιατί, πιστεύει κανείς πως ο χλιδάτος θα θέλει να χάσει το δουλικό του και την άπλα του; Ας μη γελιόμαστε (μόνο για γέλια δεν είναι)ένα τοσοδούλι άγχος το έχουμε γιατρέ μου.

Και επειδή όλα αυτά ξεκίνησαν από τα ελαφρά που έβλεπα στην τηλεόραση να μην ξεχνιόμαστε υπάρχει και το ΣΤΑΡ με τις ελαφρούτσικες ειδήσεις του και τα ρεπορτάζ κυριολεκτικά του κώλου. Έχει αρκετά υψηλή τηλεθέαση δε λέω. Αναρωτήθηκες ποτέ ποιός το παρακολουθεί; Σίγουρα και εγώ και εσύ αλλά ποιός δεν το αλλάζει με τίποτα; Με άλλα λόγια ποιός άτιμος δεν έχει άγχος και βλέπει ΣΤΑΡ να έρθει και να μας το πει. Κάνοντας μια πρώτη σκέψη, που συνήθως είναι και η ορθή, λέω πως είναι πιο πιθανό να το βλέπει ένας μέσος δημόσιος υπάλληλος από ένα νεαρό που ας πούμε για χάρη λόγου πως δουλεύει σε τράπεζα. Πιο πιθανό να βλέπει ΣΤΑΡ ένας τεχνίτης από ένα στέλεχος πολυεθνικής. Στο μυαλό μου έτσι το ‘χω, αυτός που δεν έχει άγχος βλέπει ΣΤΑΡ. Βλέπει αυτό που θα έβλεπε ο μέσος Αμερικάνος στην Ελλάδα εν’ ολίγοις. Σοκαριστικός συνειρμός αλλά έτσι το σκέπτομαι. Εύκολα και μασημένα από τους καλύτερους του είδους.