Ένα λάθος άρθρο.

Russian troops move into western Georgia from Associated Press

COMMENTS COMING SOON.

Το παραπάνω αρθράκι από έναν κατά γενική ομολογία έγκυρο οργανισμό αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Για να εξγούμαστε, η αλήθεια είναι πως αφήνει την εντύπωση της ουδετερότητας και της απλής περιγραφής των γεγονότων. Δίχως να αναφέρεται καμία ονομαστική πηγή πώς είναι δυνατόν αυτό;

Ακόμη πιο εκνευριστικό είναι το σημείο που μιλά για την εναντίωση του προέδρου της Αμερικής και αναφέρεται στη δήλωσή του πως από την πλευρά της Ρωσίας η αντίδραση ήταν δυσανανάλογη. Εκεί απλά αναφέρει και την εναντίωση άλλων ηγετών δυτικών χωρών. Η εύλογη ερώτηση είναι "ποιοί είναι αυτοί;". Τη δήλωση του κυρίου G. W. Bush τη γνώριζα ήδη. Εκείνο που θα ήθελα να μάθω είναι αν ο δικός μας ηγέτης έκανε μια αντίστοιχη δήλωση.

Το A.P. συχνά επικαλείται στις ειδήσεις του έγκυρες πηγές οι οποίες όμως δεν αποκαλύπτονται. Τούτο ακόμα και για μία εργασία φοιτητή δεν είναι επιτρεπτό, πόσο μάλλον για ένα από τα μεγαλύτερα πρακτορεία ειδήσεων με εκατοντάδες χιλιάδες αποδέκτες. Πάντα πρέπει να αναφέρονται οι πηγές για μια είδηση ώστε να είναι έγκυρες διαφορετικά ο καθένας θα μπορούσε να διαρρεύσει το οτι,δήποτε.

Αφορμή για τα παραπάνω είναι πως ενώ δε διαφωνώ με την ίδια την είδηση, δηλαδή ότι η αντίδραση της Ρωσίας ήταν υπερβολική, διαφωνώ με την πηγή της. Ο αμερικανός πρόεδρος δεν έχει δικαίωμα πλέον να κάνει τέτοιες εκτιμήσεις. Η εξωτερική πολιτική που χάραξε αποτελεί δείγμα υπερβολικής αντίδρασης και παράδειγμα προς αποφυγή. Με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα της 9/11 κήρυξε πόλεμο σε δύο χώρες μέχρι στιγμής στην άλλη άκρη του κόσμου με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Σύμφωνα με τη σελίδα http://icasualties.org/oif/ μέχρι τώρα το συμμαχικό στρατιωτικό προσωπικό που έχει χάσει τη ζωή του στο Ιράκ είναι 4.455 και σύμφωνα με το http://www.infoshout.com/ οι πολίτες που έχουν χάσει τη ζωή τους μόνο στο Ιράκ είναι κάπου μεταξύ 655.000 και 750.000. Τα θύματα στο Αφγανιστάν ξεπέρασαν τον αρίθμό των θυμάτων της 9/11 μέσα σε λίγους μόνο μήνες μέσα στο 2002 σύμφωνα με το http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/south_asia/1740538.stm . Μετά τα παραπάνω απαιτώ να ξέρω ποιός πέρα από τον αναξιόπιστο και "υπερβολικό" σταυροφόρο κύριο Bush έκανε δήλωση περί υπερβολής. Κάθε λόγος του προέδρου της Αμερικής είναι αστείος και αποτελεί ύβρη για όλα τα θύματα των πολέμων του.

Και κάτι τελευταίο. Να μην ξεχνάμε και τα προσωπικά συμφέροντα του προέδρου της Αμερικής σε επιχειρηματικό επίπεδο. Έχει αποδειχτεί άλλωστε πως νοιάζεται για αυτά και τα προασπίζεται ακόμα και με τη ζωή άλλων...Μιλάμε ασφαλώς για το πετρέλαιο, που μεταφέρεται μέσω του εδάφους της Γεωργίας. Αναρωτιέμαι αν θα είχε ενδιαφερθεί σε διαφορετική περίπτωση για τη Γεωργία, της οποίας μάλλον δε γνωρίζει ούτε την πρωτεύουσα ούτε τον πρόεδρο. Δε με πιστεύεις;










DANGEROUS.....

STYLE="position:float;">



Russian troops move into western Georgia from Associated Press

COMMENTS COMING SOON.

Education vs Cultivation

How would you best describe a person who has accomplished a great deed of studies? Most would say: educated and they are correct. However, how would you describe someone who has not studied at all yet he or she is very gentle, polite and acts as a bright indication of civilization? I would suggest the most appropriate word for it: cultivated. This word is originally used for crops mostly, describing the whole process of planting, and caretaking of useful and edible goods in the fields. The application of the word I’m suggesting has two main meanings. First, it reflects the process of helping someone create a full and coherent personality. Second, it indicates that there are factors affecting someone’s personality and ideas related to the subject’s environment.

In our days the vast majority of young people are educated. That means they have at least some type of degrees like a high school degree as the lowest standard moving on to university degrees most commonly. Keeping in mind that most people start school at the age of 5 approximately and by acquiring a university degree they will be somewhere between 21 and 25 years old, we notice that a respectable sum of years from our lives is behind student desks. The point is what do we actually learn in all these years? Almost everyone masters the basics of education meaning math, physics, history and all sorts of courses at their basic level and some others learn a craft or gain expertise in other scientific fields. How all these help us being a better person?

Many studies have proved in recent years that there is a relation between the level of education and the crime rate in societies. Nothing more than that. Also, that conclusion is rather… inconclusive if we accept that in high prosperity societies there are less motives for committing crimes. On the other hand it is commonly accepted that education increases responsibility of actions, promotes working in a group and most importantly creates values and ideals for young people. However it is not the only factor that creates ideals and values. Others may include family, friends and work associates. Also, the general society we live in makes actions look appropriate or inappropriate respectively. Let’s take a look at an example. Littering is not a crime in most countries, yet it is more approved in eastern cultures rather than the western. Why so? Everybody knows that littering is not a good thing for the environment educated or not. In our example we must note that the westerners used to litter more, centuries before it became common belief that littering is a bad thing. On the other side, in eastern countries the littering problem became more evident during the past couple of centuries when more consuming goods were introduced and the level of prosperity grew at almost the same rate as the one of population.

So, that’s were the word cultivation blends in. The different levels of prosperity among the people of the world can affect social cultivation which is irrelevant from education. Poor nations whose people have to face more significant problems than the one of the above example (littering) are bound to delay the adaptation of western values from their societies.

Globalization does not help the above procedure. Noticing how people live in more developed countries makes the people of less developed countries want to experience the same things as the rest. In that effort they skip steps of becoming more cultivated as we might say. The phrase “the end justifies the means” comes more often to the surface. A few centuries ago, the nations along the globe which did not interact and lived in their own closed societies had different levels of cultivation directly linked to the evolution steps. There were the rich and wealthy and developed English people wanting to introduce to India by force their way of thinking. The same happened in almost all the colonies of the superpowers at the time. It could not happen to the nations that were of no interest to the global powers, such as many nations in Africa, in Asia and in the Middle East long time before the use of oil was discovered. In more ancient times the same exact thing happened. The few centers of civilization existed and all the others were thought to be barbarians with their societies following a different pace in the race for evolution. Today, that we all evolve at the same time some nations have to take longer steps than others to follow them. That creates lack of cultivation in their societies. Every farmer knows that they cannot go directly from planting to harvesting but it takes rather a lot of time and effort to reach the final product.

Περί ενόπλων δυνάμεων...παρακμής.

Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής ενός ανδρός ένα από τα πιο χαρακτηριστικά βιώματα του είναι ο στρατός. Είναι δύσκολο να πει κανείς τί είναι αυτό που κάνει την εμπειρία τούτη ξεχωριστή. Μια πρώτη προσέγγιση και εξήγηση μπορεί να είναι ο περιορισμός σε χρόνο και σε χώρο που απαλάσσει από την αίσθηση του έξω κόσμου και σε φέρνει σε άμεση επαφή με άτομα που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με σένα και άλλους που έχουν μεγαλύερη ισχύ. Αυτό δημιουργεί μια ψευδαίσθηση κοινωνίας με όλες τις κοινωνικές αποχρώσεις μόνο που εσύ ξεκινάς από τα κατώτερα στρώματα. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια προσομοίωση της κοινωνίας με όλα τα αρνητικά της κατά κύριο λόγο, όπως η κοινωνική αδικία μεταξύ διαφορετικών στρωμάτων, η διαφθορά και η αναξιοπιστία, η εκμετάλλευση και οι κατά καιρούς εξευτελισμοί που πρέπει να υποστείς.

Αν όλα αυτά ακούγονται κάπως πικρόχολα, πρέπει να επισημάνουμε πως υπάρχουν και θετικά σαφέστατα όπως η εκμάθηση της συνεργασίας με άτομα του ίδιου επιπέδου με σένα, η χρήση διπλωματίας που είναι απαραίτητη για την αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων και πάνω απ’ όλα ίσως η συνειδητοποίηση της θέσης σου μέσα στο σύνολο. Με τα παραπάνω βλέπει κανείς πως δε δίνεται σημασία, τουλάχιστον από μένα, στην εκμάθηση πολεμικών τακτικών ή οποιασδήποτε άλλης συναφούς εκπαίδευσης αφού κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Από την πρώτη μέρα όλοι σου λεν πως δεν πρόκειται να μάθεις να πολεμάς αλλά να αποτελείς υποστηρικτικό προσωπικό προς αυτούς που θα πολεμήσουν. Μετά την εμπειρία μου, επιτρέψτε μου να πω πως ούτε κάποιου είδους υποστήριξη μαθαίνεις, ούτε και αυτοί που υποτίθεται ότι θα κληθούν να μας υπερασπιστούν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Αναφορικά με το τελευταίο, θεωρώ πιο αντικειμενική την άποψη λίγων εξ’ αυτών πως πρόκειται απλά για μια εργασία και τίποτα παραπάνω.

Μέσα σε αυτά που μαθαίνεις είναι και η ανοχή στις υποδείξεις όσο παράλογες και αν είναι αυτές, η τήρηση των προτύπων της γραφειοκρατίας και πώς εσύ μπορείς να την στρέψεις υπέρ σου, καθώς και το να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα την αδικία που προκύπτει από τη χρήση «μέσων». Η άποψή μου για τα «μέσα» είναι γνωστή. Αυτό που με προβληματίζει είναι το γεγονός ότι τα άτομα που χρησιμοποιούν τα «μέσα» είναι ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας. Αν κάποιος δείχνει τόσο μεγάλη προσήλωση σε αυτά στα 20 του, τότε στα 40 του θα είναι εντελώς πωρωμένος. Μάλιστα, τα περισσότερα άτομα χρησιμοποιούν πολιτικά μέσα, που είναι κατά κοινή ομολογία και πιο ισχυρά από τα στρατιωτικά. Επίσης ενδιαφέρον προκαλεί το ποσοστό εκείνων που χρησιμοποίησαν ή επειχείρησαν να χρησιμοποιήσουν κάποιο μέσο για το στρατό. Σχεδόν όλοι το έχουν κάνει. Είναι περιττό να πούμε πως η διαφθορά στο στρατό έχει φτάσει σε εντελώς γελοία επίπεδα. Το λυπηρό είναι πως όλοι στο 2008 είναι διατεθημένοι να στιγματιστούν πολιτικά για όλη τους τη ζωή για να περάσουν λίγο καλύτερα για μερικούς μήνες.

Όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους και είναι σημάδια σήψης και νοσηρότητας. Ο στρατός δε βοηθάει πλέον σε τίποτα άλλο πέρα από την εξυπηρέτηση κομματικών συμφερόντων και επομένως πρέπει να καταργηθεί η υποχρεωτική στράτευση. Αν υπάρξει ποτέ οργάνωση στο στρατό και πολιτική γενναιότητα που θα αντιμετωπίσει όλα τα σημάδια παρακμής και εκφυλισμού, τότε οι ένοπλες δυνάμεις θα αποκτήσουν κύρος και η εργασία σε αυτές θα είναι περιζήτητη. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα πολλοί ψάχνουν τη βολή τους στις ένοπλες δυνάμεις και χρησιμοποιούν μέσα για να κάθονται και να πληρώνονται. Παραδόξως, ο κάθε πολίτης πληρώνει χρήματα από την τσέπη του για το στρατό και φυσικά σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι στρατεύσιμοι, οι οποίοι αντιμετωπίζουν και το έξτρα κόστος ενός χρόνου χωρίς εργασία και με αρκετά έξοδα. Η κοροϊδία του μισθού του στρατεύσιμου είναι εξωφρενική. Η δικαιολογία ότι καθένας από τους φαντάρους λαμβάνει κανονικό μισθό και έπειτα από κρατήσεις για ένδυση, υπόδηση, στέγασης, διατροφής και περίθαλψης παίρνει 8,70 € οφείλει να σταματήσει. Ο φαντάρος ξέρει σαν ενήλικας να κάνει διαχείρση των χρημάτων του και είμαι βέβαιος πως με το βασικό μισθό θα μπορούσε να κανονίσει καλύτερα τα έξοδά του, αφού σε αυτά δε θα περιλαμβάνονταν οι προμήθειες για την ένδυση και υπόδησή του, ούτε οι...πλειοδοτικοί διαγωνισμοί για τη στέγασή του και τη διατροφή του. Καθαρά οικονομικά ο στρατός ως έχει είναι ένα δάνειο δικό σου προς το ελληνικό δημόσιο, μόνο που αντί να σου πληρώνουν τις δόσεις είσαι υποχρεωμένος να τς πληρώνεις εσύ για την υπόλοιπη ζωή σου.

ΥΣ. Αυτό που άκουσα πολλές φορέςδηλαδή ότι ο στρατός δεν είναι υποχρέωση αλλά δικαίωμα δεν πρέπει να απευθύνεται στους φαντάρους αλλά στους μονίμους του στρατού που τα παίρνουν και ζουν σε βάρος του πολίτη.

Search My Site

Get Your Free Site Search
by Bravenet.com

Ελλάδα vs Γερμανία

Τούτη τη φορά αφορμή για ό,τι γράφω ήταν άρθρο σε κάποιο blog το οποίο γράφτηκε έπειτα από την επίσκεψη του συντάκτη του στο Βερολίνο της Γερμανίας. Του ανθρώπου λοιπόν, του δημιουργήθηκαν εύλογες απορίες σχετικά με το επίπεδο ζωής των δύο χωρών, της Ελλάδας και της Γερμανίας. Δεν είναι ο πρώτος που αναφέρει σημαντικά οικονομικότερες τιμές σε προϊόντα όπως ένας καφές, μιας μπύρας, ενός γεύματος σε σχέση με την Ελλάδα. Επίσης, έκανε μια αναφορά σε θέματα παροχής υπηρεσιών, όμως έμεινε στο επιφανειακό ζήτημα της αξίας των μετακινήσεων μόνο. Αυτό που δεν ανέφερε είναι το γενικότερο επίπεδο παροχών στη Γερμανία και σε παρακείμενες χώρες. Τέλος, η διαπίστωσή του πως ο μέσος Γερμανός πολίτης πληρώνει τα ίδια περίπου ή και λιγότερα για ορισμένα προϊόντα με τον Έλληνα, ο οποίος έχει σαφώς λιγότερο λαμβάνειν από την εργασία του αποτελεί πρόκληση για τον αναγνώστη.

Δυστυχώς όλα τα παραπάνω είναι βάσιμα και στην πράξη αποδεικνύονται ακόμα χειρότερα συλλογιζόμενοι το απλό αν έχεις περάσεις ζήσει για κάποιο διάστημα σε μια τέτοια χώρα, μπορείς να διαπιστώσεις πως οι κρατήσεις για ασφάλιση και παροχή διαφόρων υπηρεσιών είναι μεγαλύτερες κατά πολύ των αντίστοιχων ελληνικών αλλά με σαφώς περισσότερη ανταποδοτικότητα. Εμένα προσωπικά όπως φαντάζομαι ότι ισχύει και για το συντάκτη του άρθρου με ενοχλεί αφάνταστα να πληρώνω για έναν καφέ κοντά 4 €. Όμως πάω ακόμα για καφέ και μάλιστα αρκετά συχνά. Υποψιάζομαι πως ο κοινός Έλληνας πίνει πολύ περισσότερο καφέ από έναν Γερμανό και ακόμα ακόμα προτιμά τις καφετέριες για τον καφέ του. Άρα η τιμή του καφέ ή της μπύρας στην Ελλάδα δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση με καθαρά οιονομικούς κανόνες. Η τιμή οποιουδήποτε προϊόντος είναι απόρρεια της προσφοράς και της ζήτησης. Ζήτηση στην Ελλάδα υπάρχει και επομένως και οι τιμές είναι αυξημένες. Το διαθέσιμο εισόδημα άμεσα δεν αλλάζει τη διαμόρφωση της τιμής.

Οι κοινωνικές παροχές είναι αυτές που θα έπρεπε να μας ανησυχούν ιδιαιτέρως. Πληρώνουμε αρκετά (αναλογικά) και έχουμε λαμβάνειν λίγα. Είναι δυνατόν ποτέ να συγκριθεί η ποιότητα των «δωρεάν» αγαθών στην Ελλάδα και στη Γερμανία; Πάρε για παράδειγμα τη δωρεάν παιδεία. Στην Ελλάδα αφενός μόνο δωρεάν δεν είναι με κάθε παιδί που έχει βλέψεις σπουδών (ή και γονιός με βλέψεις σπουδών για το παιδί του) να επιβάλλεται να πάει φροντιστήριο. Έχουμε φτάσει στο σημείο αυτό να θεωρείται τόσο αυτονόητο που ακόμα και το κράτος επιβεβαιώνει έμμεσα την κατάσταση. Τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων δεν έχουν βάση το βαθμό δυσκολίας του σχολείου, αλλά αυτόν του φροντηστηρίου. Ποιό ελληνόπουλο έχει μάθει ξένη γλώσσα στο δήμόσιο σχολείο; Κανένα είναι η εμφατική απάντηση. Από την άλλη, ποιο γερμανόπουλο έχει μάθει ξένη γλώσσα σε φροντιστήριο; Κανένα επειδή στη Γερμανία δεν υπάρχουν φροντιστήρια, τουλάχιστον όχι όπως τα εκλαμβανόμαστε εμείς. Η ίδια η λέξη δεν υπάρχει. Αντίθετα, υπάρχει ένα αξιόπιστο και αξιοκρατικό σύστημα παιδείας που δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να ακολουθήσουν στη ζωή τους αυτό που τα εμπνέει.

Και να ‘ταν μόνο η παιδεία. Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι σε άλλο επίπεδο. Τα φακελάκια που και αυτά έχουν καθιερωθεί πλέον στην Ελλάδα απλά δεν υπάρχουν στη Γερμανία. Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι σίγουρα πιο αξιόπιστες λόγω καλύτερης οργάνωσης. Οι ΔΕΚΟ είναι ΕΚΟ στη Γερμανία και παρά το γεγονός αυτό γίνονται δέκτες της κρατικής προσοχής.

Με όλα τα παραπάνω ο ακριβότερος καφές δε φαντάζει κάπως ασήμαντος; Νομίζω πως δε μπορεί να υπάρξει αμφισβήτηση επί τούτου. Υστερούμε κυρίως σε τομείς παροχής κρατικών υπηρεσιών. Έχουμε ακριβό καφέ, αλλά πολύ ακριβότερο κράτος. Κάποιος απλός παρατηρητής μακριά από την ελληνική πραγματικότητα θα έλεγε πως η Ελλάδα έχει εμφανή κατάλοιπα σοσιαλιστικού παρελθόντος. Δεν αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ ασφαλώς. Εννοώ αυτό που σήμερα αποκαλείται υπαρκτός σοσιαλισμός. Δε με πιστεύετε; Αντί για μια σύγκριση με τη Γερμανία κάντε μια σύγκριση με τη σύγχρονη Ρωσία. Θα μου πείτε με το δίκιο σας πως εκεί υπάρχει φτώχια, τρομακτικές ανισότητες κ.τ.λ. Δεν αντιλέγω. Δείτε όμως το πώς λειτουργεί εκεί ο περιβόητος κρατικός μηχανισμός. Διαφθορά και κρατική ανεπάρκεια σε όλους τους τομείς παρά τη δήθεν αποτίναξη του σοσιαλιστικού παρεθόντος. Στην Ελλάδα δεν επικράτησε ποτέ ο σοσιαλισμός, αλλά πάντα υπήρχαν διεκδικήσεις αυτού. Όταν έληξε ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος αλλά και μετέπειτα επί χούντας, οι λεγόμενοι αριστεροί εξ’ αιτίας της έντονης δράσης τους κατά τις ταραγμένες αυτές περιόδους διακδίκησαν και πιθανότατα συμβιβάστηκαν με τη δομή του ελληνικού κράτους και του κρατικού μηχανισμού που συμπεριέλαβε πολλές ιδέες του σοσιαλισμού.

Για να μη φανεί πως ρίχνω ευθύνες σε πολιτικές παρατάξεις και σε ιδεολογικά πεδία (Δε διαφωνώ με τις ιδέες ως ιδέες αλλά με την εφαρμογή αυτών) σας προκαλώ να δείτε τις ομοιότητές μας και με τους φίλους μας εξ’ ανατολάς. Ίδια νοοτροπία περί μπαξισιού, επιδειξιομανίας και ρουσφετιού. Ας μη συγκρινόμαστε με τους Γερμανούς. Ας συγκριθούμε με τους Ρώσους ή τους Τούρκους με τους οποίους έχουμε περισσότερα κοινά και ενδεχομένως είμαστε και κατατί καλύτεροι.

Οι Έλληνες αγχώνονται και μας αρέσει.

Καθόμουν τις προάλλες και αναρωτιόμουν βλέποντας ορισμένα εξωφρενικά στιγμιότυπα από παράδοξες ειδήσεις, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στις Η.Π.Α. Δεν το αναφέρω με κακό τρόπο. Άλλωστε το γνωρίζω και το έχω δηλώσει πως οι άνθρωποι είναι και σκέφτονται διαφορετικά όχι μόνο από τους συμπατριώτες μας αλλά και από όλους τους άλλους λαούς γενικότερα. Ανθρωποκυνηγητά, ευφυείς ληστείες, οδομαχίες, τρελοί να προσπαθούν να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας υπάρχουν και στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον είναι πως με ελάχιστες εξαιρέσεις εδώ δεν βγαίνουν προς τα έξω τέτοια γεγονότα.

Εξηγήσεις σαφώς και υπάρχουν άφθονες και δε χρειάζεται και πολλή λογική για να τις καταγράψει κάποιος.
Η προβολή τέτοιων περιστατικών λόγω προηγμένης τεχνολογίας και αφθονίας πρόθυμων μέσων κάλυψης απέχει παρασάγκας από τα ελληνικά δεδομένα. Π.χ. η τηλεοπτική κάλυψη ενός κυνηγιού της αμερικάνικης αστυνομίας από ελικόπτερο.
Τα απόλυτα μεγέθη των δύο χωρών. Περισσότεροι άνθρωποι αν το θέσω απλά στην Αμερική = περισσότερα τέτοια περιστατικά σε σχέση με μικρότερου πληθυσμού χώρες όπως η Ελλάδα. Μάλιστα, επειδή η κάθε πολιτεία στην Αμερική έχει και τους δικούς της τοπικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς με σχέσεις συγκοινωνούντων δοχείων με τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα το φαινόμενο παροχής παράξενων ειδήσεων λαμβάνει πολύ μεγαλύερες διαστάσεις.
Η αμερικάνικη κοινωνία γενικότερα, δίχως να τη χωρίζω σε βορρά και νότο είναι απόλυτα πουριτανική, αλλά εξ’αιτίας του πουριτανισμού έχει αναπτύξει τάσεις αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης σε καταστάσεις που την εκθέτουν. Το τελευταίο επειδή μάλλον δεν είναι πολύ χειροπιαστό επιβάλλει παράδειγμα. Ρατσισμός αναμφίβολα υπάρχει στην Αμερική όπως και ταξικές διακρίσεις που είναι συχνές και οφθαλμοφανείς. Όμως με μια τάση υποκρισίας και διάθεσης πολιτικής, αναφορές σε θέματα φυλής, γλώσσας, οικονομικής επιφάνειας οι Αμερικάνοι είναι πολύ διακριτικοί. Η ίδια είδηση στις δύο χώρες θα είχε κάπως έτσι: Αμερική, τρελός άνδρας προσπαθεί να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ βουτιάς σε ρηχά νερά πέφτοντας από ύψος δεκαπέντε μέτρων. Ελλάδα, Βούλγαρος προσπαθεί να καταρίψει παγκόσμιο ρεκόρ πέφτοντας σε πισίνα με ελάχιστο νερό από ύψος δεκαπέντε μέτρων. Η διαφορά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και τα ελληνικά μέσα γνωρίζοντάς το αρκούνται σε δημοσίευση κατορθωμάτων των ξένων όπως αναπαράγονται από ξένα ΜΜΕ.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά στον τομέα της ιεραρχοποίησης των ειδήσεων και της σοβαρότητάς τους όπως την εκλαμβάνονται τα ΜΜΕ και οι πολίτες θεατές.

Το τελευταίο χρίζει περισσότερης ανάλυσης καθώς δεν είναι τόσο απλό ζήτημα. Ανέχεια και δυστυχία υπάρχει στην Αμερική με πιθανόν μεγαλύτερες ακρότητες από ότι στην Ελλάδα. Φαίνεται πάντως πως ο Έλληνας έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο την δυσμενή κατάσταση στην οποία ενδεχομένως έχει περιέλθει και επίσης όπως όλα δείχνουν είναι και πολύ περισσότερο απαισιόδοξος απ’ ότι άλλοι λαοί.

Η σύγχρονη ελληνική οικογένεια δεν απέχει πολύ από τα πρότυπα που πρώτοι οι Αμερικανοί έθεσαν. Δεν υπάρχει πλέον οι ευχέρεια να μην εργάζεται η γυναίκα του σπιτιού και ό,που αυτό συμβαίνει αυτομάτως αλλάζει και η καταναλωτική δύναμη του νοικοκυριού. Τα παιδιά επιστρέφοντας από το σχολείο συνήθως φροντίζονται από τους παπούδες λόγω της μη ύπαρξης αντίστοιχων σχολικών ιδρυμάτων με αυτά του εξωτερικού που παρέχουν ολοήμερη φροντίδα σε αυτά. Μία σύγχρονη ελληνική οικογένεια ζητά και καταναλώνει πάνω κάτω τα ίδια προϊόντα με μια αμερικάνικη. Η νεανική ανεργεία διαφοροποιεί κάπως τα πράγματα όπως και το γεγονός ότι η φάση full nest μιας οικογένειας στην Ελλάδα διαρκεί αρκετά περισσότερο από ότι στην Αμερική. Τί είναι τότε εκείνο που διαφοροποιεί τον τρόπο που βλέπουμε όσα εκτιλύσσονται γύρω μας;

Η απάντηση ίσως έχει να κάνει με τη δομή της κοινωνίας μας. Από μικροί μαθαίνουμε να είμαστε προσεκτικοί για να μην εξαπατηθούμε. Να φυλάσσουμε τα νώτα μας από ορατούς και αόρατους εχθρούς. Η λέξη διαφθορά ακούγεται πολύ συχνότερα από το «corruption». Μαθαίνουμε να ζούμε με τη βοήθεια των άλλων, των γνωστών μας και αυτό μας φθείρει. Φθείρει αυτό που είμαστε, το είναι μας. Μας γεμίζει άγχος το αν ο διπλανός μας έχει μεγαλύερο «δόντι», «βύσμα», «μέσο», «γνωστό», «βοήθεια», «δικό του άνθρωπο». (Αλήθεια είναι πως οι εσκιμώοι έχουν 14 λέξεις για το χιόνι;) Έχουμε μάθει όλοι καλοί κακοί, τρελοί και γνωστικοί, σχετικοί και άσχετοι να ζούμε με το «γνωστό» και επομένως εις βάρος του συμπολίτη μας. Ας τολμήσει να μου πει κάποιος πως δεν έχει φοβηθεί το συνάδελφό του με το «μέσο» ανεξάρτητα του πόσο καλός και αποτελεσματικός είναι στη δουλειά του ο ίδιος.

Το να κάνεις κύκλους και γνωριμίες στο ευρύτερο εργασιακό σου περιβάλλον είναι απόλυτα θεμιτό και λογικό. Τέτοιες γνωριμίες δε μπορούν όμως να σε βοηθήσουν όταν δεν αξίζεις, όταν δεν το κατέχεις ρε αδερφέ. Ιδιωτικός και δημόσιος τομέας είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν αλλάζει η νοοτροπία στον έναν ή στον άλλον. Και στους δύο με το έτσι θέλω μπορούν να τοποθετηθούν άτομα και να «προκόψουν». Ίσως και το κομματικό ζήτημα να υφίσταται πιο πολύ στο δημόσιο.

Η ακρίβεια που πλήττει την αγορά (sic) μας απασχολεί δεόντως. Πιο πολύ όμως μας απασχολεί ειδικά τους νέους αν θα χάσουμε τα προς το ζην από τον ανηψιό του αφεντικού. Δουλεύουμε ετελείωτες ώρες και δε μας πειράζε έχοντας στο νου πως δείχνουμε επαγγελματισμό. Ε και; Τί να το κάνω αν βρεθώ ξαφνικά (λέμε τώρα) να ψάχνομαι για δουλειά ενώ πρέπει να πληρώσω νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο και να μείνει και κάτι να φάω λίγο παντεσπάνι; Μπορώ εγώ με το ποδηλατάι μου να προσπεράσω μια μηχανή υψηλού κυβισμού; Μόνο αν δεθώ πάνω της. Αυτό ισχύει για όλους ανεξαρτήτως εισοδήματος. Γιατί, πιστεύει κανείς πως ο χλιδάτος θα θέλει να χάσει το δουλικό του και την άπλα του; Ας μη γελιόμαστε (μόνο για γέλια δεν είναι)ένα τοσοδούλι άγχος το έχουμε γιατρέ μου.

Και επειδή όλα αυτά ξεκίνησαν από τα ελαφρά που έβλεπα στην τηλεόραση να μην ξεχνιόμαστε υπάρχει και το ΣΤΑΡ με τις ελαφρούτσικες ειδήσεις του και τα ρεπορτάζ κυριολεκτικά του κώλου. Έχει αρκετά υψηλή τηλεθέαση δε λέω. Αναρωτήθηκες ποτέ ποιός το παρακολουθεί; Σίγουρα και εγώ και εσύ αλλά ποιός δεν το αλλάζει με τίποτα; Με άλλα λόγια ποιός άτιμος δεν έχει άγχος και βλέπει ΣΤΑΡ να έρθει και να μας το πει. Κάνοντας μια πρώτη σκέψη, που συνήθως είναι και η ορθή, λέω πως είναι πιο πιθανό να το βλέπει ένας μέσος δημόσιος υπάλληλος από ένα νεαρό που ας πούμε για χάρη λόγου πως δουλεύει σε τράπεζα. Πιο πιθανό να βλέπει ΣΤΑΡ ένας τεχνίτης από ένα στέλεχος πολυεθνικής. Στο μυαλό μου έτσι το ‘χω, αυτός που δεν έχει άγχος βλέπει ΣΤΑΡ. Βλέπει αυτό που θα έβλεπε ο μέσος Αμερικάνος στην Ελλάδα εν’ ολίγοις. Σοκαριστικός συνειρμός αλλά έτσι το σκέπτομαι. Εύκολα και μασημένα από τους καλύτερους του είδους.