Διακοπές σε χωματερές.

Ως γνωστόν στη χώρα μας σήμερα δεν υπάρχει βιομηχανία με την παραδοσιακή έννοια της λέξης. Όχι ότι ποτέ υπήρχε σοβαρή βιομηχανία, αλλά ας πούμε πως στο παρελθόν παράγαμε ένα μέρος των προϊόντων των βιομηχανικών που μας χρειάζονται. Θα θυμούνται όλοι στις ταινίες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου τον όρο "κόρη βιομηχάνου" (όπως λέμε "πελάτου", αγαπητέ πελάτα κ.τ.λ.). Είναι κάπως θλιβερό οφείλω να ομολογήσω αλλά εξίσου αναμενόμενο έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Πώς ήρθαν τα πράγματα; Ε να, αποεικνύεται ότι ο Έλληνας πληρώνεται πολλά για την εργασία του ανειδίκευτου εργάτη (σ.σ. 650€ περίπου). Επίσης, η εργασία του Έλληνα ανειδίκευτου εργάτη συνοδεύεται από υψηλές εισφορές. Και δε μιλάμε για το 1/3 των εισφορών που πληρώνουμε στο ταμείο μας για να έχουμε δωρεάν περίθαλψη (ο Θεός να την κάνει...όχι δωρεάν αυτό το καταπίνουμε, περίθαλψη!), μιλάμε για τα υπόλοιπα 2/3 που πληρώνει ο εργοδότης για την ασφάλιση του εργαζόμενου. Άρα τί μένει; Τίποτα. Όσες βιομηχανίες δεν έκλεισαν ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταφέρθηκαν σε γειτονικές μας χώρες στα Βαλκάνια με φτηνά εργατικά χέρια. Τα χρήματα έτσι μένουν στις βαθειές ελληνικές τσέπες και στις ρηχές των αλλοδαπών εργατών. Αυτό που έμεινε πίσω για τους Έλληνες είναι ο τουρισμός και ο τομέας παροχής υπηρεσιών.

Ο τουρισμός αντιστοιχεί σε ένα πολύ σημαντικό ποσοστό του ελληνικού ΑΕΠ και σε ένα ακόμα σημαντικότερο ποσοστό απασχόλησης σε αυτόν. Αυτή είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας και τίποτα άλλο. Υπήρξε ανάπτυξη στον τομέα του τουρισμού έστω και αλλόκοτη εφόσον αναπτύχθηκε άναρχα, αλλά επειδή το ατού μας είναι οι φυσικές ομορφιές και η περιβόητη ελληνική φιλοξενία, αυτή η άναρχη τουριστική ανάπτυξη θεωρήθηκε από τους ξένους επισκέπτες ρομαντικό στοιχείο αρχικά(Μύγδαλα, μύγδαλα). Ο τουρισμός στην Ελλάδα λοιπόν έδειχνε σημαντικά σημάδια συνεχούς ανόδου με τους ξένους επισκέπτες ανά έτος να ξεπερνούν τα 15.000.000. Το ρευστό έρρεε στις τσέπες μας ώσπου μάθαμε με πικρό τρόπο ότι μάλλον οι τάσεις ανόδου του κλαδου δε θα συνεχιστούν. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι με κυριότερους τον αυξανόμενο ανταγωνισμό στην ποιότητα, στις τιμές και στην ελκυστικότητα του τόπου από άποψη φυσικής ομορφιάς. Εντάξει, τα πρώτα δύο τα καταλαβαίνουν όλοι (βλέπε πακέτα διακοπών στην Τουρκία στις μισές τιμές με πολύ καλύτερο επίπεδο παροχής υπηρεσιών) αλλά τί τρέχει με τη φυσική μας ομορφιά; Χάθηκε; Εν μέρει ναι. Η οικιστική ανάπτυξη της Αθήνας, της πρωτεύουσας και ιστορικού κέντρου της χώρας δε σηκώνει άλλα σουλουπώματα. Η Αθήνα είναι μια πόλη άχρωμη, βρώμικη και κακομοίρικη. Πεζόρομοι δεν υπάρχουν, οι χώροι πρασίνου όντως υπάρχουν με λιγοστά πεύκα και νερατζιές μέσα σε ποώδη βλάστηση χρησιμοποιημένων συριγγών και πλαστικών συσκευασιών. Υποδομές δε νοούνται. Ας μην πούμε για τις απαραίτητες υποδομές για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Τα κάθε λογής μνημεία χάνονται μέσα στο τσιμέντο και τις πολυκατοικίες τύπου σόβιετ που μετρούν δεκαετίες και ήρθαν ως απόρρεια αθρόας εσωτερικής μετανάστευσης. Τί να πρωτοπώ; Υπάρχουν άπειρα κακά στην πόλη αυτή και τα βλέπουν μόνο όσοι έχουν κάνει διακοπές και σε πόλεις του εξωτερικού.

Οι υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας έχουν εξίσου τραγική εμφάνιση και υποδομές και δυσκολότατη πρόσβαση. Για παράδειγμα αναλογιστείτε κάποιον ξένο που για μία άγνωστη αιτία θέλει να πάει στη Λάρισα ας πούμε. Ο Οδυσσέας θα έκανε πιο λίγο καιρό για να πάει στην Ιθάκη. Τα νησιά μας από την άλλη διατηρούν τις ομορφιές τους κατά κύριο λόγο αν βέβαια από την πολυκοσμία και τη φασαρία του καλοκαιριού καταφέρεις να κινηθείς σε αυτά είτε με αυτοκίνητο είτε με τα πόδια. Το περιβάλλον τους πάντως έχει αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα με ακαλαίθητες τις περισσότερες φορές επεμβάσεις που αποσκοπούν φυσικά στη μεγιστοποίηση του κέρδους κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ούτε λόγος ασφαλώς για ποιοτικό τουρισμό. Βλέπε Μάλια Κρήτης όπου ο τόπος διαφημίζεται από τους ντόπιους σαν το υπέρτατο μέρος της ακολασίας (endless partying spot το λένε εκείνοι).

Μία από τα ίδια και για τη φημισμένη ελληνική φιλοξενία. Welcome, welcome θρι χάντρεντ γιούρος. Τα rooms to let σταμάτησαν να "πουλάνε" διότι πλέον ο τουρίστας (και ο Έλληνας τουρίστας είναι)θέλει το σπα του, τα μανικιούρ του, τα μαγαζιά μέσα στο ξενοδοχείο, το καλό του το φαγητό και πολλά άλλα. Η ελληνινική φιλοξενία φτάνει ως εκεί που τελειώνει ο παράς του άλλου.

Εμείς οι Ελληνάρες, οι αδέκαστοι κριτές όλων των χωρών του πλανήτη λέμε "και πού θα βρεις τέτοια μέρη με τέτοιες ομορφιές;". Παντού. Υπάρχουν πανέμορφα μέρη όχι μακριά απότη δική μας μιζέρια. Τα Βαλκάνια ως ένα παράδειγμα αποτελούν τόπους παρθένας τουριστικής ανάπτυξης και με εξαιρετικά προσιτές τιμές. Έχει ποτέ κανείς αναρωτηθεί πριν ρωτήσει τον άλλον πού θα βρει τέτοια μέρη αν αξίζουν οι Δαλματικές ακτές; Αν οι Άλπεις αξίζουν να τις επισκεφτείς; Εμείς βασιστήκαμε πολύ καιρό στη φύση και δεν τη σεβαστήκαμε καθόλου. Ας τη χάσουμε λοιπόν τη μοναδική μας βιομηχανία να δούμε τί θα απογίνουμε. Και επειδή ο Έλληνας το τιμά το εγχώριο προϊόν πάντα, θα μείνουμε εμείς οι Έλληνες μόνοι μας να κάνουμε διακοπές στη χωματερή μας.