Stress in our lives and stress management.

I have decided to write this in English for reasons related to the international dimentions of the modern problem called stress. In fact no one will disagree with the general notion that stress is in everyone (at least those people who are not hunters-gatherers, although stress is present in those peoples' lives too). I get stressed a lot and that motivated me to do what I am doing right now. My frieds also claim that they are dominated by stress. For some though, stress is not as bad as it is for other people. In fact stress helps them move on in their lives and face challenges in a more effective and practical way. It is true that stress affects people in many different ways.

So, what exactly is stress? We all can describe it through our experiences and the ways it affects our bodies and our mental state. But which would be the most appropriate definition of stress that applies for everyone? Hard to say simply because stress is intangible and it takes different forms. People of the medical world would say that "In medical terms, stress is the disruption of homeostasis through physical or psychological stimuli. Stressful stimuli can be mental, physiological, anatomical or physical[1] reactions. The term 'stress' in this context was coined by Austro-Canadian endocrinologist Hans Selye, who defined the General Adaptation Syndrome or GAS paradigm in 1936." [Wikipedia's definition, 2007]
For many the above words mean nothing else but short breath, numbness, sudden change in mood, lonelyness and other things, basically defined as symptoms of stress.

The next logical question is how many types of stress can we find out there and how are they defined? According to Michael Blant, stress can be physical or mental. This categorization of stress is rather inadequate. However as Donovan and Kleiner suggest, stress can be easily categorized into 3 separate types according to its sources. 1)physical stress which can be brought by overwork, 2)mental stress which derives from our hopes, fears and regrets and; 3)situational stress which is the result of our interaction with the outside world and the roles that we hold in it. Physical stress although present in most peoples' lives can easily be eliminated by recreational activities even within the companies that employ the individuals. For instance many modern companies have gyms on their premices, which are proven to be beneficial to the physical stress of their workers. On the other hand, mental and situational stress are often mixed and treated as a stand alone type of stress. Nevertheless that is not the case and it can be portraited by a sound example: Many workers fear that they will be dismissed if they underperform and that causes them to stress, which respectively reduces their productivity. It is not situational stress though and it could be if those workers were earning too less for too long leading them to consider their family status. Of course, it is obvious that situational stress is many times related to mental stress and often both types of stress occur during the same period.

Not surprisingly humans are not the only animals on earth that feel stress. Scientific researches show that stress on primates takes exactly the same form as in humans, with hypertention signs, short breathing, drop of the limbs' temperature and sudden swifts of mood. Also, other mamals do get stressed when they feel threatened. Dolphins display similar reactions as humans during their stress periods. However, the human brain is much more developed than any other animal's brain and therefore there are significantly more stimuli that cause stress. At the dusk of human evolution, it is suggested that early hominids were experiencing the same type of stress as most animals excluding completely what we earlier described as situational stress. That would make complete sense if we consider what the early humans had to face every day. It would be too much energy consming to stress themselves over their position in the group or even their role in the world, when they had to face serious threats every day, which could easily cost their lives. It can be assumed that situational stress evolved along with human thinking. The invention of tools that made man's tasks easier, for example hunting, left humans with more free time as they had already acquired the basic things needed for survival as clothing, food, shelter. More free time meant also the beginning of arts and religion. It produced more complex human relationships and further interaction with other groups of humans, which in turn led to the expansion of knowledge and eventually to larger communities until aproximately 5,000 years ago we reached what we can now call the basic modern civilisations. Situational stress replaced large portions of physical stress.

In the next part we are going to discuss mainly how stress proves to be an advantage and disadvantage in our lives.

Φραπεδάκι κανείς;

Το λοιπόν... το καλοκαίρι είναι εδώ, το ζούμε, το αναπνέουμε, το αισθανόμαστε και πάνω απ' όλα το αγαπάμε. Το καλοκαίρι έχουμε μάθει να το αγαπάμε από τα παιδικά μας για πολλούς και διάφορους λόγους, άλλους ευνόητους, άλλους δυσνόητους και κάποιους άλλους...ανόητους! Τα παιδιά το λατρεύουν επειδή γι' αυτά σημαίνει πάνω κάτω 3 μήνες παιχνίδι, ξεγνοιαξιά και καλοπέραση στις παραλίες. Για τους έφηβους σημαίνει μία από τα ίδια καθώς και ορισμένες απαραίτητες δόσεις φλερτ. Για τους ενήλικες πάλι τα ίδια μόνο που εδώ ανάμεσα σε πλεονάζοντα βάσανα (βλέπε παιδιά και άλλοτε σύζυγος) υπάρχουν και οι μικρές, προνομιακές απολαύσεις. Σε αυτές συγκαταλέγεται και το κλασικό φραπεδάκι για άντρες και γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας, κοινωνικών καταβολών, πολιτικών πεποιθήσεων και οποιασδήποτε άλλης τάσης διαφοροποίησης του χειμώνα. Ο φραπές είναι ..ενωτικός!

Ο φραπές κανονικά δε θα 'πρεπε να έχει τελικό σίγμα. Έλα όμως που είναι ελληνικής έμπνευσης, άσχετα με την ονομασία που είναι ελαφρώς ξενική, και ό,τι θέλουμε κάνουμε με τις ελληνικές εφευρέσεις. Για φαντάσου τον κυρ Μπάμπη στο καφενείο της γειτονιάς να φωνάζει "Πώς να είναι το φραπέ;". Μάλλον θα τον κοιτούσαν όλοι σαν εξωγήινο. Με γάλα ή χωρίς, με ζάχαρη ή δίχως ζάχαρη, μεγάλος ή μικρός, με αφρό ή χωρίς αφρό είναι φραπές από τη στιγμή που έχει παγάκια και πίνεται με καλαμάκι σε ψηλό ποτήρι.

Άντε να πούμε και δυο κουβέντες για την ιστορία του καφέ. Όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί ο καφές αν και εξαιρετικής ποιότητος και ιδιαίτερα δημοφιλής δεν προέρχεται από την Αμερική. Στην Αιθιοπία ένας βοσκός παρατήρησε κάποτε πως ορισμένες κατσίκες που μασούσαν τους κόκκινους καρπούς ενός παράξενου θάμνου είχαν έμεναν έως αργά το βράδυ ξύπνιες. Μια και δυο αποφάσισε να το πει και στους υπόλοιπους του χωριού και άρχισαν να βράζουν τους καρπούς αυτούς για να φτιάξουν ένα ρόφημα με ιδιαίτερα στυφή γεύση και που καυθόλου δεν έμοιαζε με το σημερινό καφέ. Το αποτέλεσμα ΄παρέμεινε το ίδιο πάντως, οι βοσκοί έμεναν ξύπνιοι μέχρι αργά το βράδυ. Και κάπου εκεί άρχισε να διαδίδεται ο καφές. Δεν άργησε να φτάσει στα εμπορικά λιμάνια της Ερυθράς θάλασσας και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Στη Βραζιλία ο καφές εισήχθη αρκετά αργότερα αλλά διαδόθηκε ραγδαία η καλλιέργειά του, λόγω του εξαιρετικού κλίματος της χώρας και της γεωμορφολογίας της. Σήμερα υπάρχουν δύο βασικές ποικιλίες καφέ (Όχι, ο καφές με άρωμα βανίλια και το φραπουτσίνο δεν είναι αυτές) η ποικιλία αράμπικα και η ποικιλία ρομπούστα. Ο καφές αράμπικα καλλιεργείται κυρίως στη Νότια Αμερική και ο καφές ρομπούστα κυρίως στην ανατολική και δυτική Αφρική. Ο καφές ρομπούστα έχει πιο στυφνή και έντονη, μεταλλική γεύση από τον αράμπικα και είναι σαφώς πιο δυνατός. Στην Ελλάδα εισάγουμε κυρίως αράμπικα αν και τα τελευταία χρόνια τα διάφορα εξειδικευμένα καταστήματα καφέ φέρνουν και ποικιλίες ρομπούστα από την Αφρική. Ο στιγμιαίος καφές είναι αποκλειστικά της ποικιλίας αράμπικα. Παραδόξως ο ελληνικός καφές και ο φραπές προέρχονται από το ακριβώς ίδιο δέντρο και οι δραματικές διαφορές τους έχουν να κάνουν με την επεξεργασία και μόνο του καφέ.

Εντύπωση προκαλεί το πόσο αργά ανακαλύφθηκε ο φραπές. Πάνε μόλις πενήντα χρόνια από την ανακάλυψή του κατά τη διεθνή έκθεση της Θεσσαλονίκης. Με αφέλεια θα έλεγε κανείς πως ένα ρόφημα με τόσο μεγάλες αφυδρατικές ικανότητες θα έπρεπε τουλάχιστο να σερβίρεται και παγωμένο. Μάλιστα αν μαζί με τον καφέ, όπως συμβαίνει κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα, δε σέρβιραν νερό, τότε πρακτικά δε θα είχαμε ανάγκη να επισκεπτόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι την τουαλέτα της καφετέριας. Για το καλοκαίρι ο παγωμένος καφές είναι ότι πρέπει αφού τουλάχιστον δίνει την αίσθηση της δροσιάς και της διαφορετικής θερμοκρασίας από εκείνη του περιβάλλοντος, που σε χώρες όπως η Ελλάδα μάλλον είναι ιδιαίτερα αισθητή. Το πιο σημαντικό απ' όλα κατά τη γνώμη μου είναι πως ο φραπές μπορεί πανεύκολα να φτιαχτεί στο σπίτι του καθενός με ελάχιστο κόστος. Αν και έχει αρχίσει να διαδίδεται στα Βαλκάνια και σε ορισμένες άλλες χώρες ακόμα δεν είναι γνωστός στο ευρύ παγκόσμιο κοινό και γι' αυτό ευθύνεται και ο μικρός συγκριτικά αριθμός Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό. Οι τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα δεν εμπιστεύονται εύκολα το φραπέ και πολλοί έιναι αυτοί που ούτε καν τον δοκιμάζουν, ενώ σε όσους αρέσει και προσπαθούν να τον φτιάξουν στη χώρα τους ανακαλύπτουν με δυσαρέσκεια πως δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται στην Ελλάδα. Για το τελευταίο υπάρχει μια απόλυτα λογική εξήγηση και αυτή δεν είναι άλλη από τη μέθοδο ξήρανσης του καφέ. Στις περισσότερες χώρες για την ξήρανση του καφέ χρησιμοποιείται η μέθοδος του παγώματός του και της μετέπειτα κονιορτοποίησής του. Για να αποκτήσει ο φραπές ικανοποιητική ποσότητα αφρού πρέπει για την ξήρανσή του να ακολουθηθεί η πιο απλή και πιο χρονοβόρα μέθοδος του...περίμενε. Το νερό παίζει και αυτό σημαντικό ρόλο στην ποσότητα του αφρού αλλά σε καμία περίπτωση αν ο καφές δεν είναι ο σωστός δεν μπορείς να κάνεις αφρό.

Σε μας τους Έλληνες λοιπόν μας αρέσει να πίνουμε το φραπεδάκι μας στην παραλία χαζεύοντας "εκείνον τον ψηλό καλέ, με τα γαλανά μάτια" ή "Εκείνη την πω πω τι μωρό είναι αυτ'ο ρε φίλε;", παίζοντας τάβλι με το φιλαράκι μας, βιαστικά "γιατί έχω αργήσει για δουλειά!", στη δουλειά επειδή όλοι κάνουν το ίδιο, στην καφετέρια λέγοντάς τα νέα με τα "παιδιά", πριν τις πανελλήνιες για να αντέξω το ξενύχτι, στο γήπεδο για να χαλαρώσω στο ημίχρονο. Στο κάτω κάτω της γραφής γιατί είμαστε Έλληνες και καλά κάνουμε και πίνουμε καφέ με την καρδάρα και άσε τους ξένους να απορούν με την ελληνική εφευρετικότητα.

14 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΦΡΑΠΈ:

1) Ξύπνησα το πρωί και δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά.
2) Ξύπνησα από το μεσημεριανό υπνάκο μου (οι Ισπανοί που εισήγαγαν τη σιέστα ποτέ δε μας είπαν πως πρέπει να είναι μόνο για δέκα με δεκαπέντε λεπτάκια)και ξαναπάω δουλειά.
3) Τι; Να αρχίσω τις μπύρες από τις τρείς το απόγευμα;
4) Παίζω τάβλι.
5) Είμαι φαντάρος.
6) Είμαι δημόσιος υπάλληλος.
7) Είμαι επαγγελματίας οδηγός (ταρίφας).
8) Δε μου αρέσει το τσάι.
9) Μου αρέσει να παίζω με το καλαμάκι.
10)Είμαι της ποσότητας (Όχι σαν τους Ιταλούς που με μισό φλιτζανάκι του καφέ νομίζουν ότι πίνουν καφέ)
11)Είμαι καπνιστής.
12)Μόλις τελείωσα το φαγητό.
13)Είμαι παραλία.
14)Eίμαι από Θεσσαλονίκη φιλαράκι.

Το ηθικό δίδαγμα: Αν πας Αεμρική και θες να πιεις φραπέ πάρε μαζί σου καφέ από Ελλάδα!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΠΑΩ ΓΙΑ ΦΡΑΠΕ!

Αυτό που μας κάνει Έλληνες... (Μέρος 3ο)

Ωραία... για τη γλώσσα μας λοιπόν. Η ελληνική γλώσσα δε φύτρωσε ξαφνικά και σε μία μέρα. Ασφαλώς και δεν υιοθετήσαμε αυτούσια μία γλώσσα από κάποιον άλλο λαό όπως για παράδειγμα έγινε με τους Αμερικάνους, αλλά σίγουρα δεχτήκαμε επιροές από τους φίλους μας τους Μεσσοποτάμιους, κυρίως από εκείνους που ζούσαν στο Αλ Τζαζίρα (Το "νησί" που σχηματίζεται από τους 2 ποταμούς της εγγύτερης περιοχής, τον Τίγρη και τον Ευφράτη) και στα πέριξ. Πολυταξιδεμένοι λαοί οι φίλοι μας λοιπόν, έφεραν και στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο μια γλώσσα που εικάζεται ότι προέκυψε από τις ανάγκες του εμπορίου στην ανατολική μεριά της Μεσογείου.



Και νά σου που ξαφνικά προέκυψαν τα Ελληνικά! Υπολογίζεται πως τα Ελληνικά όπως μιλιόντουσαν πριν την εισαγωγή του Ελληνικού αλφάβητου, φθογγολογικά είχαν τεράστιες ομοιότητες με τα Ελληνικά της κλασσικής αρχαιότητας. Αν μπορούσαμε να διαβάσουμε τα ιερογλυφικά του δίσκου της Φαιστού θα ακούγαμε μια γλώσσα καθόλου άγνωστη σε όσους έχουν βασικές γνώσεις αρχαίων Ελληνικών.



Από εκείνη την εποχή των πρώημων Ελληνικών έχουν περάσει περισσότερα από 3.000 χρόνια και η γλώσσα εξελίχθηκε σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε νεοελληνικά ή απλή δημοτική. Σύμφωνα με τα παραπάνω, χρησιμοποιούμε μια γλώσσα αρχαιότατων καταβολών, η οποία μπορεί να συγκριθεί σε διάρκεια μόνο με τα Σανσκριτικά και με τα Κινέζικα. Παράλληλα, τα Ελληνικά αποτέλεσαν και αποτελούν πηγή έμπνευσης για πάμπολλες γλώσσες και ιδιαίτερα για τις Ινδοευρωπαϊκές. Ο συνολικός αριθμός ελληνικών λέξεων, οι οποίες χρησιμοποιούνται από τρίτες γλώσσες είναι κυριολεκτικά ανυπολόγιστος, διότι ναι μεν στα Αγγλικά για παράδειγμα μπορούμε με σχετική ακρίβεια να πούμε πόσες ελληνικές λέξεις χρησιμοποιούνται, αλλά θα πρέπει να υπολογίσουμε και όλες αυτές που έχουν ενταχθεί στη Γερμανική και στη Γαλλική και στην Ισπανική και στην αραβική ακόμα.


Είναι γνωστό σε όλους μας ότι για να φτάσει στο σημερινό επίπεδο η γλώσσα μας, δέχτηκε εκσυγχρονισμούς, εισαγωγή ξένων λέξεων και εννοιών, απουστεύσεις και ενσωμάτωση νέων λέξεων ιδίως μετά την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Ας μην ξεχνάμε και τον "πόλεμο" μεταξύ της καθαρεύουσας και της δημοτικής γλώσσας με την τελική (και ορθή) επικράτηση της δεύτερης. Χίλια μύρια κύματα εν΄ολίγοις.

Η ελληνική γλώσσα έχει τέτοιο πλούτο που είναι ικανή να εξηγήσει τα πάντα και τούτος είναι ο σπουδαιότερος λόγος που οι διάφοροι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο τη χρησιμοποιούν για να περιγράχουν νέες, πολύπλοκες επιστημονικές έννοιες. Δεν το κάνουν από λύπηση ούτε από σεβασμό για την ιστορία μας. Συνήθως συνθέτοντας δύο ελληνικές λέξεις προκύπτει μία εξαιρετικά ακριβής περιγραφή ενός πράγματος. Για παράδειγμα η λέξη "ιπποπόταμος". Ποιόν άλλον ΄καλύτερο χαρακτηρισμό που περιγράφει το ζώο αυτό μπορεί κανείς να φανταστεί; Ή πώς αλλιώς μπορεί να περιγραφεί η έννοια της δημοκρατίας παρά με την ανάλυση της ίδιας της λέξης;

Και όμως, αυτή η γλώσσα ζωοδότης για τις υπόλοιπες βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο! Όχι, δε θα εξαφανιστεί έτσι ξαφνικά. Δεν είναι αυτός ο κίνδυνος. Ούτε το αν θα υπεραπλουστευτεί τόσο με την έννοια, η λέξη "κτήριο" να γράφεται με "ι". Ο μεγάλος κίνδυνος κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι τα greeklish. Ασφαλώς, με τον όρο αυτόν περιγράφονται τα ελληνικά γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες, χρησιμοποιούμενα κυρίως από νεαρά άτομα που ανταλλάσουν μηνύματα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, κινητών τηλεφώνων και messenger.

Τα greeklish αδυνατίζουν τη σωστή ορθογραφία και το συντακτικό, επιβάλλουν τις συντομογραφίες και σε συνδυασμό με τις μετρημένες στα δάχτυλα λέξεις και εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι σημερινοί νέοι στο τέλος φτωχαίνουν το λεξιλόγιο, τη δυνατότητα έκφρασης και αδυνατίζουν την ίδια τη φαντασία. Επίσης, οι δυνατότητες κατανόησης μικραίνουν με αποτέλεσμα την αδιαφορία για εκφάνσεις της ελληνικής καθημερινότητας όπως η πολιτική και η θρησκεία. Για τη θρησκεία υπάρχει το ελαφρυντικό της αδιαλλάξίας που δείχνει το ίδιο το κοινωνικό ίδρυμα με την μη προσαρμογή του στα σύγχρονα δεδομένα. Με τον όρο πολιτική δεν αναφέρομαο καθόλου στον κομματισμό και τις εκατέρωθεν πολιτικές απόψεις. Αναφέρομαι στη δυνατότητα του καθενός να αντιλαμβάνεται και να παρεμβαίνει σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Στο δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και στην υποχρέωση της τήρησης υπεύθυνης στάσης. Στο αναφαίρετο δικαίωμα να πεις όχι σε ό,τι σου δίνουν έτοιμο και να κάνεις το δικό σου όνειρο πραγματικότητα. Είμαι υπερβολικός; Μπορεί, αλλά για θυμίσου πόσες φορές άκουσες από νεαρά χέιλη το περιβόητο "δε βαριέσαι;"; Πόσες φορές είδες νέους με όραμα όχι υιοθετημένο, πολιτικό που κολλάει σα βδέλλα πάνω σου; Μπορεί να είμαι υπερβολικός με τη βολεψιά των σημερινών παιδιών. Μπορεί...


Φυσικά, η γλώσσα δεν είναι το μοναδικό πρ'οβλημα των νέων σήμερα. Άλλωστε και στο παρελθόν οι παππούδες μας μετά βίας τελείωναν το δημοτικό σχολείο. Μάλλον θα αποτελούσε στεραιτυπική αντίδραση να πω πως τότε ήταν άλλες οι εποχές και πως τουλάχιστον υπήρχε όραμα, ειδικά μετά από μια τόσο καταστροφική περίοδο όπως αυτήν των πολέμων. Δε γνωρίζω πολλά εγώ, ούτε και εσύ. Δε σου ζητώ να συμφωνήσεις μαζί μου παρά μόνο να σκεφτείς αυτά που γράφω και αν σου αρέσει ο απλός τρόπος μου, συνέχισε τη σκέψη μου.

Αυτό που μας κάνει Έλληνες... (Μέρος 2ο)

Μάλιστα... στη μουσική είχαμε μείνει. Η μουσική ασφαλώς και δε γεννήθηκε στην Ελλάδα. Οι Μεσοποτάμιοι και οι Αιγύπτιοι μας είχαν προλάβει βλέπεις, αλλά εμείς σίγουρα της δώσαμε μια άλλη διάσταση, στην αρχαιότητα. Και κάπου εδώ αγγίζουμε το μείζον θέμα εθνικής περηφάνιας. Ποιό άλλο από την αρχαία Ελλάδα και από τους αρχαίους ημών και υμών προγόνους.

Ασφαλώς και πρέπει να είμαστε περήφανοι για όλους τους προγόνους μας. Τούτο βέβαια απέχει πολύ από το να ισχυριζόμαστε ότι έιμαστε ένα και το αυτό. Αδιαμφησβήτητα υπάρχουν άφθονες επιρροές από εκείνα τα χρόνια. Η γλώσσα παρά τα όσα τραβάει, και δεν εννοώ τα toung piercings, είναι η τρανότερη απόδειξη. Αλλά για τη γλώσσα ας μιλήσουμε λίγο παρακάτω επειδή της αξίζει ένα ξεχωριστό κομματάκι. Η ένστασή μου είναι πως στην πράξη έλάχιστοι γνωρίζουν ή ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν για την ελληνική αρχαιότητα. Για παράδειγμα ποιός θυμάται το συγγραφέα της ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου; Ποιός γνωρίζει έστω και λίγα πράγματα για την αρχαία ελληνική μυθολογία πέρα από τον Ηρακλή που τείνει να γίνει κάτι αντίστοιχο της κοκκινοσκουφίτσας (με την έννοια του παραμυθιού). Ποιός ξέρει από πού ήταν ο Αίσωπος; Πόσα μουσεία επισκέπτεται το χρόνο ο 'Ελληνας; Πόσα από τα μουσεία είναι αρχαιολογικά; Π΄σοι από αυτούς που πάνε διακοπές στη Μύκονο πάνε να ρίξουν μια ματιά, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης, στη Δήλο που έχει μοναδική ομορφιά και μνημεία; Ή μήπως όσοι πάνε Σαντορίνη επισκέπτονται τη μοναδικά διατηρημένη αρχαία πόλη; Σίγουρα από προσωπική γνώση οι επισκέπτες της Πάρου δηλώνουν άγνοια για τα αρχαία λατομεία ( πού να τρέχουμε τώρα στα κτσάβραχα μέσα στη ζέστη...). Το ίδιο και για την Κρήτη, για την Ολυμπία (ουδεμία σχέση με τον Ολυμπιακό Πειραιώς) και το ποιο εξωφρενικό, το ίδιο και στην Αθήνα. Οι περισσότεροι Αθηναίοι έχουν να δουν την Ακρόπολη από κοντά από τότε που στο Δημοτικό τους είχε πάρει ο δάσκαλος για εκπαιδευτική εκδρομή. Παραδόξως, ο λόφος των φιλοσόφων έχει γίνει ο λόφος των περιθωριακών και των ναρκωμανών. Ίσως εκείνοι να τον εκτιμούν για άλλους λόγους. Η ειρωνία είναι πως ορισμένοι ηλικιωμένοι κυρίως τουρίστες πιστεύουν πως τα άτομα αυτά είναι οι σύγχρονοι φιλόσοφοι. Άντε να τους μεταπείσεις μετά, αν και καλύτερα να πιστεύουν αυτό παρά να τολμήσουμε εμείς να πούμε την αλήθεια που μας ματώνει.

Κάποιοι θα πουν ότι όσα αναφέραμε ως τώρα αποτελούν δευτεύουσες παραμέτρους του τρόπου με τον οποίο η ελληνική κοινωνία λειτουργεί. Ωραία λοιπόν, ας ασχοληθούμε με τη γλώσσα, το κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς που δεν αμφισβητήται από κανέναν. Στο επόμενο και 3ο μέρος...

Αυτό που μας κάνει Έλληνες...

Ο τίτλος της ανάρτησης αυτής δεν αποτελεί ρητορική ερώτηση, ούτε και κατάφαση. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που μας καθιστούν μοναδικούς στον κόσμο και εμείς φυσικά αυτοειρωνευόμαστε και άλλες φορές καυχιόμαστε. Δυστυχώς, καυχιόμαστε για λανθασμένα πράγματα. Και θα το εξηγήσω παρακάτω.

Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ή δεν έχετε και οι ίδιοι πει σε κάποιον τουρίστα "...γιου νόου μαν, δε γκρικς αρ δε μπεστ ντράιβερς...μπατ γουί κιλ ιτς όδερ έβερι ντέι". Άλλος ένας λόγος ανεξήγητης εθνικής περηφάνιας είναι ας πούμε η περιβόητη (όχι περίφημη) νυχτερινή διασκέδαση (και όχι ψυχαγωγία) του μέσου Έλληνα. Βεβαίως και ξενυχτάμε και πίνουμε αλκοόλ λες και είναι το τελευταλιο μας βράδυ.. κάθε βράδυ. Άραγε, έχει σημασία που την επόμενη μέρα φτάνουμε ελαφρώς αργοpορημένοι στη δουλειά μας λόγω "κίνησης" και χρειαζόμαστε μια ντουζίνα φραπέδες (επιδεινώνουν το hang over), στέλνουμε το email αντί για τη φιλενάδα μας στο αφεντικό μας και το επόμενο αντί για τη φιλενάδα μας στη γυναίκα μας;

Πηγή εθνικής περηφάνιας αποτελεί και ο εγχώριος αθλητισμός, κυρίως για τον αντρικό πληθυσμό της χώρας. "Επειδή εμείς όταν κάνουμε πορείες στην Ευρώπη εσείς νικάτε την Κλαμαριά" και "'Εχετε να πάρετε πρωτάθλημα 10 χρόνια". Βέβαια, όλοι παραβλέπουν το γεγονός πως ας πούμε η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει κατακτήσει σε συλλογικό επίπεδο κάποιον Ευρωπαϊκό τίτλο. Α, ξεχάσαμε και τα υπόλοιπα αθλήματα! Καλα, πλάκα κάνουμε ρε παιδιά; Στην Ελλάδα ο στίβος μας είναι το σουβλατζίδικο της γειτονιάς, jogging μας η αυτοκινητάδα το Σ/Κ (chic!) και πισίνα μας το ντους. Δεν υφίσταται αθλητισμός στη χώρα μας. Κάποιες εξαιρέσεις δεν είναι τυχαίο πως έρχονται από την επαρχία όπου και τα παιδιά ακόμα περπατάνε ίσως και αφότου πάρουν αυτοκίνητο.

Κάποιοι θα μιλήσουν για τη μουσική μας. Προσωπικά αρνούμαι να δεχτώ ότι κάτι αραβοτουρκοκουνηματάδικα είναι η ελληνική μουσική. Και εγώ αν μεταφράσω τα τραγούδια του Ray Charles θα μπορώ να λέγομαι "καλλιτέχνης" (πολύ chic) και μάλιστα καλλιτέχνης ελληνικής μουσικής; Δεν έιμαστε καλά... Ρε παιδιά, για σταθείτε ένα λεπτό, τι πάει να πει "εγώ μ' αυτά τη βρίσκω"; Χαίρω πολύ, όλοι ξέρουμε πως ο κόσμος βγαίνει και κάνει κέφι με ελαφρο-ποπ-λαϊκά. Αλλά το να λέμε ότι αυτή είναι η ελληνική μουσική αποτελεί καννιβαλισμό της ίδιας της λέξης "μουσική", την οποία για να μην ξεχνιόμαστε την έχουμε δανέισει αυτούσια σε γλώσσες και γλώσσες ανά τον κόσμο. Για τη μουσική την αληθινά ελληνική θα μιλήσω στο δεύτεο μέρος ή στα κοινά Ελληνικά part 2 (ξανά chic).