Ο Ελληνικός Τουρισμός σε Ανάπτυξη;

                Εντάξει, καλά τα λέμε τόσον καιρό πως δηλαδή τα φταίει η κρίση για όλα. Πράγματι, έχουμε καλπάζοντα ποσοστά ανεργίας, όντως οι επιχειρήσεις δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε χρηματοδότηση, και σίγουρα η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων εξακολουθεί να κυμαίνεται σε χαμηλά επίπεδα. Οι επιχειρήσεις ακόμα και σήμερα, παρά τις εξαγγελίες για ανάπτυξη, κλείνουν η μία μετά την άλλη και το να κατορθώσει πλέον κάποιος ιδιώτης να έχει στην κατοχή του ακίνητη περιουσία φαντάζει άθλος. Χωρίς υπερβολές, υπήρξε την τελευταία 5ετία τουλάχιστον μια συγκλονιστική αποδόμηση όχι τόσο του επιχειρηματικού και του ιδιωτικού οικονομικού περιβάλλοντος, αλλά περισσότερο των αρχών της ελληνικής κοινωνίας.

                Η ακίνητη περιουσία έπαψε να αποτελεί την καλύτερη επένδυση, η «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας, η οικοδομή, σήμερα κατέχει ελάχιστο ποσοστό στην οικονομία μας, το φαγητό και ο καφές δεν είναι σήμερα η εύκολη μπίζνα και το ρούχο έχει πεθάνει. Ακόμα και ο πρωτογενής τομέας δέχεται πλήγματα διαρκώς με μειωμένες επιδοτήσεις και τελευταία με το εμπάργκο των Ρώσων. Όσο για τον τραπεζικό τομέα, οι συγχωνεύσεις οδήγησαν σε κλείσιμο πάρα πολλών υποκαταστημάτων, τα οποία είχαν ως επακόλουθο και την ενεργοποίηση πολλών πακέτων εθελουσίας εξόδου. Τι μας μένει; Μένει ο τουρισμός μας, στον οποίο φαίνεται όλοι να βασίζονται και να τον θεωρούν μονόδρομο για την ανάπτυξή μας.

Βέβαια, τα πράγματα αναφορικά με τον Τουρισμό τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως φαντάζουν και όπως μερικοί θέλουν να πιστεύουμε. Η αυξητικές τάσεις που παρατηρούμε είναι προφανώς ευπρόσδεκτες όμως πρόκειται για κάτι ιδιαίτερα εύθραυστο. Αυτό διότι η ανάπτυξη του τουρισμού στην χώρα μας ήρθε ως αποτέλεσμα της ζήτησης και όχι ως αποτέλεσμα της οργανωμένης προσπάθειας. Αυτό συμβαίνει κοινώς επειδή ιστορικά πρώτα ήρθαν οι τουρίστες και έπειτα οι επιχειρηματίες έφτιαξαν τα καταλύματα, ενώ σε διάφορες άλλες χώρες (βλ. Ντουμπάι) πρώτα οριοθετήθηκαν οι στόχοι για τον τουρισμό, στη συνέχεια δημιουργήθηκε από το μηδέν ένα κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας και υλοποιήθηκε ένα πλέγμα υποδομών. Τέλος, ήρθε και η ανάπτυξη του τουριστικού προϊόντος ως φυσική συνέχεια των παραπάνω βημάτων.

Στην Ελλάδα τα πράγματα ακολούθησαν αντίστροφη πορεία. Πρώτα ήρθαν οι τουρίστες χωρίς στην ουσία να υπάρχει οργανωμένο τουριστικό προϊόν, ακολούθησε η δημιουργία καταλυμάτων για να καλυφθεί η ζήτηση χωρίς πραγματικές υποδομές και πλαίσιο λειτουργίας, ενώ στο τέλος και πολύ πρόσφατα αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα σαφές πλαίσιο κανόνων για τον τουρισμό. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίστροφης εξελικτικής πορείας ήταν να έχουμε μεν ποσοτικό τουρισμό, αλλά επειδή πάσχουμε σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, ο τουρισμός μας να χαρακτηρίζεται χαμηλού ποιοτικού επιπέδου.  

Η λύση σίγουρα δεν απλή εδώ που έχουμε φτάσει και μετά από τόσα χρόνια λαθών επί λαθών. Αυτό που κατά την άποψή μου πρέπει να αποφεύγεται είναι η θριαμβολογία για από υπουργούς και κυβερνήσεις και να δούμε πώς θα πορευθούμε σε βάθος χρόνου. Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε πολιτικές  για τον τουρισμό, ούτε και σε κομματικές απόψεις σχετικά. Αναφέρομαι όμως στα αυτονόητα. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ο κάθε νέος υπουργός τουρισμού να αλλάζει το σήμα της Ελλάδας στις τουριστικές της καμπάνιες. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι η Ισπανία έχει διατηρήσει το ίδιο, επιτυχημένο σήμα πάνω από δεκαετία, κερδίζοντας σε αναγνωρισιμότητα.  

Η τρέχουσα συγκυρία βοηθά σαφώς στο να έχουμε αυξημένα έσοδα από τον τουρισμό. Η Τουρκία, η οποία είναι και η άμεση ανταγωνίστριά μας έχει πληγεί από τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή αλλά και από τις τριβές στο εσωτερικό της, στην Αίγυπτο ακόμα αναζητείται πολιτική σταθερότητα, οι μακρινότεροι προορισμοί προς Ειρηνικό μεριά, αποτελούν για τους περισσότερους Ευρωπαίους μια ακριβή λύση, οπότε τι μένει; Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και βάστα.

Γίνεται κατανοητό λοιπόν πως η Ελλάδα, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο δεν έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα απέναντι στις ανταγωνίστριές της, αλλά μόνο ευκαιριακά πλεονεκτήματα. Πάντως, έστω και αργά γίνονται κάποιες κινήσει για τη βελτίωση του τουριστικού προϊόντος της χώρας όπως για παράδειγμα τα έργα σε αρκετά περιφερειακά αεροδρόμια, την επέκταση προβλητών κ.ά. τα οποία καθίστανται ακόμα σημαντικότερα αν αναλογιστεί κανείς πως αφενός πόροι δεν υπάρχουν και αφετέρου η χώρα μας έχει περιορισμένα ενεργά σημεία εισόδου τουριστών. Από την άλλη υστερούμε στον εκσυγχρονισμό των τουριστικών μας δράσεων (βλ. μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διεθνής προβολή, παρουσία σε εκθέσεις) οι οποίες πρέπει να πλαισιώνουν το τουριστικό μας προϊόν.

Εν κατακλείδι, πιστεύω πως αυτή τη στιγμή η Ελλάδα πουλάει από μόνη της και πως κάποια στιγμή αυτό δεν θα είναι αρκετό. Χρειάζεται να εκσυγχρονιστούμε επειγόντως εν γένει ώστε να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στον ισχυρά αναπτυσσόμενο ανταγωνισμό και να σταματήσουμε να βασιζόμαστε αποκλειστικά στο μοντέλο ήλιος, θάλασσα και σεξ. Πρέπει να κάνουμε επιτέλους το επόμενο βήμα στον χειμερινό τουρισμό, αγροτουρισμό, αθλητικό τουρισμό, πολιτιστικό τουρισμό κτλ και αυτό μπορεί να συμβεί μονάχα όταν η πολιτεία θεσπίσει το κατάλληλο πλαίσιο με αφοσίωση, συνέπεια και μεθοδικότητα προς την κατεύθυνση αυτή και όχι με σπασμωδικές κινήσεις. Το ιδιωτικό κεφάλαιο έχει εξαιρετικά γρήγορα αντανακλαστικά και θα ακολουθήσει άμεσα μια τέτοια προσπάθεια, δημιουργώντας έτσι τη βάση για διαρκή τουριστική ανάπτυξη. Το κακό βέβαια είναι πως «είναι πολλά τα λεφτά Άρη…» και όπως φαίνεται το κράτος έχοντας περιορίσει κοινωνικές δαπάνες, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το ότι θα στρέψει πόρους σε αναπτυξιακές δράσεις, ειδικά όταν κινούμαστε διαρκώς σε ένα περιβάλλον εκλογών/ψηφοθηρίας.

Ο χρόνος θα δείξει.

Να δεις τι σου ‘χω για μετά…

Τόσα χρόνια τώρα σκόπιμα δεν έγραψα κάτι όχι βέβαια γιατί δεν περνούσαν σκέψεις από το μυαλό μου, αλλά ίσως επειδή αυτές ήταν τόσες πολλές που βραχυκύκλωναν την έκφρασή μου.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής έχουμε δει και ζήσει λίγο πολύ τα πάντα, την πατρίδα μας να καταστρέφεται και να εξευτελίζεται περιφερόμενη σαν τη ζητιάνα σε ξενικό παζάρι, τους κυβερνήτες μας να ψεύδονται «in your face» και εμείς με μνήμη χρυσόψαρου να συζητάμε μεταξύ μας, σαν τον απατημένο σύζυγο που γνωρίζει αλλά δε θέλει να το δεχτεί, την επόμενη μέρα αν ο τρόπος που προτείνουν αυτοί οι ίδιοι ψεύτες για να επανορθώσουν είναι σωστός (λες και μπορεί να επανορθώσει κάποιος για το ψέμα. Εγώ ξέρω ότι επανόρθωση υπάρχει μόνο όταν κάποιος αναγνωρίζει φταίξιμο και όχι όταν ψεύδεται), την κοινή γνώμη να παρασύρεται από δημοσιογράφους δημαγωγούς (φυσικά με το αζημίωτο) και άλλα πολλά.

Η αλήθεια είναι ότι μάθαμε να ζούμε με το χαρτζιλίκι της μαμάς ΕΕ. Αν πάρεις το πτυχίο σου στην ώρα σου, θα σου πάρω εγώ αυτοκίνητο – Αν κάνεις ό,τι σου πω και μου φέρεις τα αποτελέσματα/βαθμούς σου, θα σου δώσω την επόμενη δόση. Έτσι και εμείς ακούμε κάθε μέρα εδώ και 4 χρόνια το ίδιο παραμύθι. Κυριολεκτώ πως πρόκειται για παραμύθι, το ακούμε κάθε μέρα μέχρι να μας πάρει ο ύπνος και όντως κοιμόμαστε. Προφανώς και δεν μιλάμε για επαναστάσεις και όσα αστεία ακούγονται κατά καιρούς από τους «προπονητές της εξέδρας». Φανταστείτε όμως σε καθεστώς άμεσης δημοκρατίας (για τους ελεύθερους πολίτες) στην αρχαία Αθήνα να έβγαινε ο κάθε ελεύθερος πολίτης και να έλεγε πως από αύριο κόβονται οι παραστάσεις στο θέατρο (παρότι τότε υπήρχαν οι  χορηγίες – σήμερα απλά χορηγίες αποφεύγονται λόγω διαδικασιών…), όλα τα δημόσια έργα και οι δαπάνες για την βελτίωση της καθημερινότητας των Αθηναίων, ότι θα έπρεπε ο κάθε πολίτης να πληρώνει 3πλάσιο φόρο απ’ ότι προηγούμενα και παράλληλα να μην λάμβανε παροχές. Τι πιστεύετε ότι θα γινόταν; Απλά θα τον άκουγαν στην αγορά; Μάλλον όχι. 

Ακριβώς αυτό είναι αυτό που ζούμε εδώ και χρόνια και μάλιστα σε εποχή που οι Έλληνες ούτε οι πιο ανεπτυγμένοι είναι ούτε οι πιο πλούσιοι. Είμαστε οι τελευταίοι του χωριού και μάλιστα μας χλευάζουν γι’ αυτό. Μας κάνουν πλάκα οι φίλοι μας οι βόρειοι και μαζί μ’ εκείνους γελάμε και εμείς, μόνο που εμείς εδώ και καιρό καννιβαλίζουμε τη χώρα μας.   

Η περιβόητη ανάπτυξη που ακούμε δεν είναι αρκετή κύριοι. Η ανάπτυξη όταν οι άλλοι έστω και κατά λίγο αναπτύσσονται δεν λέει και τίποτα. Ψευδαισθήσεις Μεγάλης Ζωής δεν τρέφει πια κανένας, ούτε καν τα παιδιά των Β.Π. Έχουμε αρκεστεί στο να την βγάλουμε και φέτος και από του χρόνου βλέπουμε.

Συνήθως μετά από μια έντονη καταιγίδα βλέπουμε τα πιο όμορφα χρώματα στον ουρανό. Η καταιγίδα που μας βρήκε μας έχει κοστίσει πάρα πολύ και κατά πώς φαίνεται θα συνεχίσει να μας κοστίζει. Η ιστορία θα δείξει ποιοι έπραξαν ορθώς και ποιοι μας «πούλησαν». Εμείς οι υπόλοιποι προχωράμε με όση αισιοδοξία μπορούμε να αντλήσουμε από τις τρύπιες δεξαμενές μας και ελπίζουμε στη Δ. Παρουσία. 

Παναραβική ορχήστρα.

Δε γνωρίζω τι είναι αυτό που πυροδοτεί μια κινητοποίηση, αλλα τον καιρό της παγκοσμιοποίησης στον οποίο ζούμε η σπίθα μπορεί εύκολα να περάσει σύνορα και ακόμα πολιτισμούς. Αυτό βλέπουμε τις τελευταίες μέρες στη Βόρεια Αφρική. Ανθρώπους να δίνουν το αίμα τους με ευγνωμοσύνη και να ποτίζουν με αυτό την έρημο. Δε νομίζω ότι χρειάζονται τη συμπαράστασή μου ούτε και κανενός άλλου. Μόνοι τους οι λαοί πρεπει να καθορίζουν τις μοίρες και τα όριά τους. Η σκέψη μας πάντως είναι αρκετή. Με τη σειρά τους τα γεγονότα χαράσουν πορεία στη σκέψη μας. Τροφή για σκέψη υπάρχει άφθονη, μα εμείς τα βλέπουμε όλα επιφανειακά και άχρωμα. Ακούμε για τους νεκρούς στο χώμα και δε σκεφτόμαστε το λόγο. Οτιδήποτε οδηγεί σε ένα βίαιο θάνατο δε μπορεί να μην έχει παρασκηνιακή πτυχή.

Βαρέθηκα απλά να ακούω τα νέα.

Εργασιακό χάος.

Καλησπέρα και πάλι μετά από πάρα πολύ καιρό. Όλα έχουν μια εξήγηση φυσικά και αυτή η αποχή μου δεν σημαίνει πως όλο αυτό το διάστημα είχα πέσει σε χειμερία νάρκη. Ναρκωμένος μπορεί να είμαι από τις εξελίξεις γύρω μου που είναι ραγδαίες και από την έλλειψη αντιδράσεων σε αυτά που (σπάνια πλέον) βλέπω και που ακούω.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από την τελευταία μου ανάρτηση προέκυψε μία νέα εργασία για εμένα, η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό αιτιολογεί τη σιωπή μου και η απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας για άλλους. Θλιβερό, αλλά πραγματικότητα λένε. Τώρα, το ποιοί το λένε είναι έν θέμα διότι συνήθως δεν έχει βήμα ο εργαζόμενος που μόλις απώλεσε τη θέση του. Αντιθέτως, οι "λογάδες" είναι αυτοί που έχουν κάποιες καπαρωμένες κουλτουροαναρχικοαριστερές θέσεις στα παγκοσμίως γνωστά για τους διδάσκοντές τους ελληνικά πανεπιστήμια.

Η σπάνια προβολή των προβλημάτων των εργαζόμενων προέρχεται από καμερολάγνους περαστικούς στο Σύνταγμα, που δηλώνουν θιγμένοι από τα οικονομικά μέτρα και πως φυτοζωούν για να έχουν να λένε το βράδυ ότι τους πήρε η τηλεόραση. Βέβαια, κάποιος που μέρα μεσημέρι κάνει βόλτες στο κέντρο ή που πίνει φρέντο στην πρωτεύουσα εμένα δε μου δίνει την αίσθηση του προβληματισμένου και του απεγνωσμένου. Και όμως οι καθημερινές περιπτώσεις που φτάνουν στα ώτα μου από τον περίγυρό μου και όχι κλωνοποιημένες μέσω των ΜΜΕ είναι πάρα πολλές και άκρως ανησυχητικές.

Ο εφιάλτης της ανεργίας όπως πολύ χαρακτηριστικά ανακοινώνουν τα ΜΜΕ δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικία, επαγγελματικό χώρο, φύλο, μορφωτικό επίπεδο και εσχάτως και σε γεωγραφικό διαμέρισμα. Από την άλλη πλευρά όλοι οι εταίροι αλλά όχι και ασυνέταιροί μας στην ΕΕ μας αποδίδουν εύσημα για την αποφασιστηκότητα της κυβέρνησης, για τη στοϊκότητα με την οποία ο ελληνικός λαός υπομένει τις δυσμενείς συνθήκες. Προσωπικά, τη στοϊκότητα την ερμηνεύω ως έκπληξη όλων πλέον. Έκπληξη που κανείς δεν αναγνωρίζει για το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή 1.200.000 Έλληνες είναι άνεργοι με προοπτική να φτάσουν στα 2.000.000 τη χρονιά που διανύουμε. 2.000.000 Έλληνες είναι το 18% όλων μας στην Ελλάδα και περίπου το 40% του εργατικού δυναμικού μας.

Παραπάνω ανέφερα και τον παράγοντα της ηλικίας. Ναι, το μεγαλύτερο ποσοστό ανέργων είναι ηλικίας 20-30 ετών, αλλά σίγουρα αυτοί έχουν πολλές περισσότερες πιθανότητες και ελπίδες να βρουν μια νέα δουλειά σχετικά σύντομα σε σχέση με τον μέσο 50άρη άνεργο χωρίς ιδιαίτερη κατάρτιση.

Το πιο θλιβερό από όλα τα παραπάνω είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων αυτών που είναι τυχεροί και ήδη εργάζονται. Οι εργαζόμενοι τρομοκρατημένοι από την ιδέα της απώλειας της θέσης τους υπαναχωρούν και αρκούνται πλέον σε βασικούς μισθούς παγιωμένους την τελευταία δεκαπενταετία, μισθούς εξευτελιστικούς και αναχρονιστικούς, ωράρια βάρβαρα και απάνθρωπα. Ο εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα αποτελεί γεγονός και το κακό είναι πως ενώ στις υπόλοιπες αναπτυσσόμενες χώρες οι συνθήκες βελτιώνται, εδώ πραγματικά χειροτερεύουν με ρυθμούς που ξεβολεύουν τους νέους και τους κάνουν να σκέφτονται σοβαρά προοπτικές εξέλιξης στο εξωτερικό. Οι άτυχοι είναι όσοι έχουν δεσμευτεί ξεκινώντας οικογένεια στην Ελλάδα. Ακόμα χειρότερα οι ξένοι επενδυτές βλέποντας τη μάχη που διεξάγεται καθημερινά για μια θέση σε πολυεθνική εταιρεία εκμεταλλεύονται το μόνο που έχει απομείνει στη χώρα, το προικισμένο εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, μάθαν πως γαμιόμαστε (με το μπαρδόν) πλακώσανε κι' οι γύφτοι.

Μουδιασμένος είμαι λοιπόν από την απάθεια που έχει καλλιεργηθεί και όλοι λένε το γνωστό "Δε βαριέσαι, πάλι καλά". Όχι, τίποτα δεν είναι καλά πλέον και πρέπει να βγούμε από το λήθαργο της εκμετάλλευσης. Έχουμε καταντήσει δούλοι στο σπίτι μας, υπηρετώντας τους κοτζαμπάσηδες. Δεν εκφράζω καμία αριστερή ή δεξιά αντίληψη, εκφράζω την προσωπική μου αγανάκτηση για ότι περνάω καθημερινά και την υποκρισία με την οποία όλοι με αντιμετωπίζουν. Όχι, 15 ώρες τη μέρα στο γραφείο και άλλες 2 στο δρόμο δεν είναι φυσιολογικό. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να έχεις αντάλλαγμα για εργασία σου μισθό που ίσα ίσα σε βγάζει. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να βγάζουν κάνω κάποιους άλλους να χάνουν το ψωμί τους. Τις προάλλες στη δουλειά είχα μία αντιπαράθεση με άνθρωπο μεγαλύτερης ηλικίας και υψηλότερης θέσης. Παρά την αίσθησή μου πως είχα δίκιο οφείλω να παραδεχτώ πως φυσιολογικά θα έπρεπε να δείχνω περισσότερο σεβασμό για εκείνον. Οι συνθήκες δε μου το επιτρέπουν και για εκείνον το ίδιο συμβαίνει. Αν χάσει τη δουλειά του χάνεται. Η καθημερινότητα έχει γίνει μάχη και κάθε πρωί πάμε στον πόλεμο, μονάχα που μη γνωρίζοντας τον εχθρό μας τρώμε τις ίδιες τις σάρκες μας.

ΤΕΛΟΣ

Τουρισμός

Περί τρομοκρατίας

Σύμφωνα με το www.greek-language.gr τρομοκρατία είναι οι [tromokratía] Ο25 : 1α. πράξεις βίας, όπως π.χ. απαγωγές, τοποθετήσεις βομβών κτλ., που χρησιμοποιούν επαναστατικές οργανώσεις για να πετύχουν τους σκοπούς τους: Διεθνής ~, διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις. H εξάπλωση της τρομοκρατίας στην Ευρώπη. Kαταστολή της τρομοκρατίας. β. σύνολο από βίαια και καταπιεστικά μέτρα που χρησιμοποιεί ένα αντιλαϊκό κοινωνικό καθεστώς για να διατηρήσει την εξουσία: Οι δικτατορίες στηρίζονται στην ~. Kλίμα τρομοκρατίας επικρατεί στο λαό. Άσκηση τρομοκρατίας από τα όργανα της χούντας. || Iδεολογική ~. 2. εκφοβισμός, απειλές που χρησιμοποιεί ένα άτομο στο περιβάλλον του για να επιβάλει τη θέλησή του: H ~ του πατέρα-αφέντη στην οικογένεια.

[λόγ. τρόμ(ος) -ο- + -κρατία απόδ. γαλλ. terreur, terrorisme]

Φαίνεται πως είναι μια λέξη διαχρονικής αξίας, η οποία χρησιμοποιείται ιδιαίτερα συχνά τα τελευταία χρόνια. Φυσικά και χρησιμοποιήθηκε πολύ και στο παρελθόν. Σύμφωνα με τους Άγγλους οι επαναστάτες Αμερικάνοι ήταν τρομοκράτες, σύμφωνα με τις αποικιακές αυτοκρατορίες όλοι οι επαναστατούντες αποικιοκρατούμενοι λαοί ήταν τρομοκράτες, σύμφωνα με τους Γερμανούς πολιτικούς του 40 οι αριστεροί ήταν τρομοκράτες, σύμφωνα με τους Σοβιετικούς οι Αφγανοί και οι Τσετσένοι ήταν τρομοκράτες, σύμφωνα με τους Αμερικάνους οι Αφγανοί ήταν τρομοκράτες, σύμφωνα με τους Αμερικάνους οι Ιρακινοί ήταν τρομοκράτες, σύμφωνα με τους Αμερικάνους οι Παλαιστίνιοι είναι τρομοκράτες, σύμφωνα με τους Αμερικάνους οι Ιρανοί είναι τρομοκράτες. Διακρίνετε κάποια επαναληψημότητα στα τελευταία; Κι' όμως όπως προανάφερα οι ίδιοι οι Αμερικάνοι έχουν θεωρηθεί στο παρελθόν τρομοκράτες. Από πολλούς θεωρούνται και σήμερα τρομοκράτες και ουσιαστικά με βάση τον πιο πάνω ορισμό δεν έχουν και άδικο, δηλαδή είναι ένα σύνολο ατόμων που απειλούν με σκοπό τον εκφοβισμό και τη δημιουργία αίσθησης δέους απέναντί τους.

Πάντως, όσο περισσότερο χρησιμοποιείται η λέξη τρομοκρατία τόσο η έννοιά της ξεφεύγει από τον παραδοσιακό ορισμό της. Χρησιμοποιείται από επιδέξιους ανθρώπους πολλές φορές με μοναδικό στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων και φυσικά για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Έτσι είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως όλοι όσοι κατηγοριοποιούνται στη συνομωταξία των τρομοκρατών είναι πράγματι τρομοκράτες. Τρανό παράδειγμα είναι η πρόσφατη εφαρμογή του τρομο-νόμου που ψηφίστηκε στην Αγγλία έπειτα από τις επιθέσεις στους σταθμούς του μετρό του Λονδίνου μερικά χρόνια πριν. Ο νόμος εφαρμόστηκε με στόχο τους Ισλανδούς. Ναι, καλά διαβάζεις. Σε εφαρμογή του τρομο-νόμου, οι Ισλανδικές τράπεζες που δρούσαν στη Αγγλία πραξικοπηματικά πλέον ελέγχονται από τους Άγγλους. Ακόμα οι εξαγωγές προς την Ισλανδία πάγωσαν. Βεβαίως, κανένας Ισλανδός δεν επιχείρησε επίθεση αυτοκτονίας στο έδαφος της Αγγλίας. Αυτό που συνέβη ήταν ότι η Ισλανδία επλήγη από την οικονομική κρίση και για να μην κινδυνεύσουν οι Αγγλικές καταθέσεις σε Ισλανδικές τράπεζες τέθηκε σε εφαρμογή ο τρομο-νόμος. Φυσικά αν στη θέση της Ισλανδίας ήταν ας πούμε η Γαλλία μια τέτοια ενέργεια θα θεωρούνταν casus belli.

Υπάρχουν και διαφορές τάξεις τρομοκρατίας όπως φαίνεται. Έτσι διακρίνουμε την εσωτερική τρομοκρατία και την τρομοκρατία την εξωτερική. Σαν εσωτερική τρομοκρατία νοείται αυτή που παράγεται και δρα εντός της ίδιας χώρας. Παραδείγματα εσωτερικής τρομοκρατίας όπως την χαρακτηρίζουν αποτελούν η 17 Νοέμβρη, η ΕΤΑ στην Ισπανία, ο ΙΡΑ στην Αγγλία, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία. ¨Ολα τα παραπάνω χαρακτηρίστηκαν ως τρομοκρατικές οργανώσεις με περιορισμένο αντίκτυπο και περιορισμένο βεληνεκές εντός των χωρών που ανέπτυξαν δράση και με στοχοποίηση ατόμων και οργανισμών εντός των χωρών δράσης τους. Εξωτερική τρομοκρατία είναι εκείνη που αναπτύσσεται σε μία χώρα και δρα σε κάποια άλλη. Οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα δρουν σε χώρες τρίτες προς την "έδρα" τους. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με οργανώσεις και σε καμία με μεμονωμένους τρομοκράτες. Φαινόμενα αυτόνομων τρομοκρατών χαρακτηρίστηκαν οι πρόσφατες εκδηλώσεις βίας στην Αθήνα. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας από τα άτομα που προκαλούσαν το χάος που είδαμε όλοι δρούσε δίχως οργάνωση σε ένα προσωποπαγές πλαίσιο αναρχίας με στόχο την επιβολή του τρόμου! Λίγο δύσκολο να το πιστέψει κάποιος αυτό άρα ο όρος τρομοκράτης για το κάθε ένα από αυτά τα άτομα είναι μάλλον αδόκιμος. Παρ' όλα αυτά χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από την πολιτική ηγεσία για να αναδείξει το άδικο και την αυθαιρεσία δράσης των ατόμων και για να προκαλέσει την κοινωνική κατακραυγή. Κατά την ταπεινή μου γνώμη η αντίδραση στα κακώς κείμενα είναι αναμενόμενη και αυθόρμητη. Αν σε εμένα επιβληθεί ένας νόμος άδικος κατά παραδοχή γενική και κατά συνέπεια εγώ διαμαρτυρηθώ, θα θεωρηθώ τρομοκράτης;

Αποτελεί ιστορικό γεγονός ότι οι κατά καιρούς και κατά συνθήκη τρομοκράτες βαπτίζονται έτσι κατά το δοκούν. Οι Ιρακινοί επί δεκαετίες στηρίζονταν από τους Βρετανούς, οι Αφγανοί στηρίζονταν από τους Αμερικάνους, οι Λίβυοι στηρίζονταν από τους Αμερικάνους, το ίδιο και οι Κουβανοί. Οι Έλληνες στον αγώνα τους για την ανεξαρτησία τους κατά καιρούς εμφανίζονταν ως τρομοκράτες και έπειτα ως αγωνιστές της ελευθερίας με τους Τούρκους ως τρομοκράτες. Με τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους όμως τι συμβαίνει; Σε αυτό το ζήτημα ποιός είναι ο τρομοκράτης; Δύο λαοί σε μία χώρα, θύματα και θύτες και από τις δύο πλευρές.

Σήμερα, πάνω από μισό αιώνα έπειτα από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, η διαμάχη δε λέει να κοπάσει και ακόμα χειρότερα δεν υπάρχει ελπίδα επίλυσης του προβλήματος. Σχεδόν 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα τείχη στην Παλαιστίνη είναι ακόμα εκεί και λίγους ενδιαφέρουν. Δύο λαοί συγκάτοικοι παλεύουν για τη γη τους όπως θέλουν εκατέρωθεν να τη χαρακτηρίζουν. Αυτή η γη εδώ και χιλιάδες χρόνια ματώνει. Αποτελεί το γεωγραφικό προσδιορισμό της γης της Επαγγελίας. Θρησκευτικό κέντρο για τις μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου. Ήταν ο στόχος των σταυροφόρων, καταλήφθηκε δεκάδες φορές από Φράφκους, Άραβες, Ισραηλίτες και άλλους. Γηγενής πληθυσμός είναι μόνο όσι μένουν εκεί ανέξαρτητα φυλής, θρησκείας και εθνικότητας. Στην πραγματικότητα είναι ένα άνυδρο κομμάτι ερήμου μεσαίας στρατηγικής σημασίας. Ένα κομμάτι γης όμως που στις μέρες μας αποτελεί πατρίδα για 2 λαούς. Αυτό το τόσο ποδοπατημένο κομμάτι έδαφος υπήρξε το όραμα των Εβραίων σε όλο τον κόσμο για ένα σπίτι και μία χώρα. Σκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, διωγμένοι από παντού εξ' αιτίας του αρχαίου αμαρτήματος του Ιούδα, με παραδόσεις καλά διατηρημένες μέσα από τους αιώνες χάρη στην επιμονή τους και στην εγγύτητα της φυλής τους έφτασαν σε σημείο στα μέσα του 20ού αιώνα να πολεμήσουν για τη γη των προγόνων τους και στρατιωτικά το πέτυχαν. Μάλιστα, όλα έγιναν με την παγκόσμια ανοχή-ενοχή για τους προηγούμενους κατατρεγμούς τους.

Με την παραπάνω λογική, ναι όλοι οι Εβραίοι του κόσμου που μαζεύτηκαν στο νεοσύστατο Ισραήλ ήταν έποικοι. Η χρονική συγκυρία όμως όριζε πως η γη αυτή η πολυτάραχη πλέον κατοικούνταν από άραβες με εθνική συνείδηση που γιγαντώθηκε μετά την ίδρυση του Ισραήλ. Έποικοι και οι ίδιοι, απόγονοι κατακτητών τόσο παλιοί που στην ψυχή τους αυτό το κομμάτι γης πάντα ήταν δικό τους. Και δε χρειάζονται χιλιετίες για να αποκτηθεί η εθνική συνείδηση. Στην Αμερική οι πολίτες που ενδεχομένως να έχουν γεννηθεί σε τρίτες χώρες έχουν μάθει να αγαπούν τη χώρα που τους φιλοξενεί. Η αφομοίωση του διαφορετικού που τόσο διαφημίζεται δεν είναι εύκολη αλλά ουσιαστικά έχει επιβληθεί με περίτεχνα μέσα. Όταν λοιπόν δε χρειάζεται πάνω από μία γενιά για την απόκτηση εθνικής συνείδησης πώς μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι κακώς οι Ισραηλινοί την έχουν; Ας μην ξεχνάμε επίσης πως η διαμάχη με τους μουσουλμάνους άρχισε τον 7ο αιώνα μ.Χ. όταν και ο Μοχάμετ εκδιώχθηκε από τη Μέκκα για να εγκατασταθεί στη Μεδίνα και πάλι με το σπαθί του να κατακτήσει την πρώτη.

Σήμερα, ο απελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων για μοιρασμένη γη και ελευθερία σε αυτήν χαρακτηρίζεται ως τρομοκρατία. Ο χαρακτηρισμός προσάπτεται από τους ίδιους τους Ισραηλινούς και εξ' αιτίας της τεράστιας πολιτικής επιρροής τους ενστερνίζεται από τους Αμερικάνους. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι διχασμένα. Άλλοι θεωρούν τους Παλαιστινίους τρομοκράτες και άλλοι ένα σκλαβωμένο λαό που μάχεται για την ελευθερία του. Ο πυρήνας των υποστηρικτών των Παλαιστινίων βρίσκεται στις αραβικές χώρες όπου κι' αυτές όμως δε φαίνονται διατεθιμένες να θυσιαστούν με στοχοποίησή τους μόνο και μόνο για να στηρίξουν τα "αδέρφια" τους, τους Παλαιστίνιους. Βλέπετε, η απειλή της παγκόσμιας τρομοκρατίας δεν έχει αποδέκτη μόνο την Αμερική. Μιας και όπως διατυμπανίζουν όλοι η σύγχρονη τρομοκρατία δεν έχει σύνορα, δηλαδή ότι δεν υπάρχει αποκλειστικά και μόνο μία χώρα που είναι ο προμαχώνας της τρομοκρατίας, οι ΗΠΑ φροντίζουν ώστε να τρομοκρατούν τις άλλες χώρες και ειδικά εκείνες που είναι μέλη του ΟΠΕΚ. Η τρομοκρατία λοιπόν και με βάση τον ορισμό μας προέρχεται κυρίως από τις ΗΠΑ σαν οργανωμένο κράτος που απειλεί άλλα κράτη. Θέλω να τονίσω για είμαι σαφής πως τρομοκράτες υπάρχουν σε όλον τον κόσμο αλλά με την υποστήριξη κανενός κράτους, τουλάχιστον όχι επίσημα. Βέβαια, αυτό το σύμπλεγμα κρατικής εξωτερικής τρομοκρατίας μας έχει μπερδέψει λίγο. Για παράδειγμα ακόμα δεν έχω καταλάβει πως το Ιράκ, μία χώρα που μετά την πρώτη εισβολή του, δεν είχε να κάνει σε τίποτα με τις ΗΠΑ πόσο μάλλον με επιθέσεις σε αυτές και που δεν αποτελούσε κίνδυνο για τις ίδιες καταδικάστηκε σε μία νέα εισβολή και αιματοχυσία που οδήγησε ουσιαστικά τη χώρα αυτή σε σχίσμα και εσωτερικό αναβρασμό με κόστος εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Από την άλλη για να ακριβολογούμε υπάρχει μια χώρα στα εδάφη της οποίας δρουν ουσιαστικά στο απυρόβλητο οι περισσότεροι επικίνδυνοι τρομοκράτες που μάλιστα σχετίζονται υποτίθεται άμεσα με τα χτυπήματα της 11/9/2001 και δεν είναι άλλη από το Πακιστάν. Ξέρετε, ο Σαντάμ Χουσεϊν ήταν ένας επικίνδυνος άνθρωπος και πιθανότατα ένας δολοφόνος αλλά και ο δικτάτορας του Πακιστάν δεν πιστέυω ότι είναι λιγότερο επικίνδυνος. Και αν κρίνουμε τις χώρες με βάση την επικινδυνότητα των δικτατόρων τους, τότε οι ΗΠΑ γιατί δεν εισβάλλουν στη Ζιμπάμπουε; Εντάξει, αφελής δεν είμαι και πιστεύω πως όλοι καταλαβαίνουν τα βασικά της πολιτικής. Το έχω ξαναπεί πως δεν είναι τυχαίο που οι ΗΠΑ είχαν ταχθεί με το μέρος του Σαντάμ (όχι του Ιράκ)και με το μέρος του Αφγανιστάν στο παρελθόν. Επί εποχής Σαντάμ είχαν σταθεί δίπλα του και τον είχαν υποστηρίξει παρά την ήδη τότε αποδεδειγμένη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής επειδή αποτέλεσε για χρόνια τον κύριο πολέμιο του ηγέτη της Ιρανικής επανάστασης, του Αγιατόλαχ. Με τους Αφγανούς η ιστορία είναι πιο πρόσφατη και θυμόμαστε όλοι ακόμα και εκείνη την επική ταινία του "Ράμπο" όπου στο πλευρό των Αφγανών εξολόθρευε τους Σοβιετικούς. Οι καιροί αλλάζουν όμως.

Εκείνο που προκαλεί απορία για το πόσο γρήγορα ξεχνούν οι Αμερικάνοι είναι η δίκη του δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν. Ναι, ήταν δολοφόνος. Ναι, ήταν πολεμοχαρής. Όμως γιατί έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια απραγίας και μετά να δικαστεί και να καταδικαστεί αν αυτό ήταν το κίνητρο των Αμερικάνων ώστε να εισβάλλουν στο Ιράκ 2 φορές; Όταν ο Σαντάμ ήταν καλός και πολεμούσε τους επικίνδυνους Πέρσες χρησιμοποίησε χημικά όπλα τόσο στον πόλεμο με το Ιράν όσο και στο εσωτερικό του Ιράκ εναντίον Κούρδων. Όλα αυτά εις γνώση των Δυτικών συμμάχων. Κανείς δε μίλησε. 100.000 "κακοί" Ιρανοί στρατιώτες πέθαναν από τις επιθέσεις του Σαντάμ με χημικά. Αντίθετα όταν ο Σαντάμ για να βελτιώσει την κατάσταση της οικονομίας της χώρας του μετά από το μακροχρόνιο πόλεμο με το Ιράν επέλεξε να εισβάλλει στο Κουβέιτ των 3.000.000 κατοίκων για να πάρει τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών του έσφαλε. Το λάθος ήταν ότι δεν υπολόγισε σωστά την αντίδραση των Αμερικάνων και των υπόλοιπων Δυτικών που με ομόφωνη απόφαση του ΝΑΤΟ ανέλαβαν "με κάθε μέσο" να προστατέψουν το Κουβέιτ. Ο πόλεμος έγινε και ο Σαντάμ ηττήθηκε, αλλά ακόμα και τότε δεν τον έσυραν στο διεθνές δικαστήριο για να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα πολέμου. Μην ξεχνάμε ότι σε λιγότερο από μια δεκαετία ο Μιλόσεβιτς είχε δικαστεί και καταδικαστεί. Γιατι λοιπόν;

Πέρα από πολιτικός πιστεύω ότι ο λόγος ήταν και προπαγανδιστικός. Ο Σαντάμ εκπροσωπούσε πλέον τον άξονα του κακού και ό,τι αυτό σημαίνει. Επίσης ο Σαντάμ, ήταν ήδη γνωστός και δαιμονοποιημένος. Το σημαντικότερο από όλα βέβαια ήταν ότι αποτελούσε έναν εύκολο στόχο. Ήταν εντελώς αδύνατο να αντιδράσει σε μια πολεμική επιχείρηση εναντίον του αφού μετά τον πρώτο πόλεμο ουσιαστικά είχε μείνει χωρίς αξιόμαχο στρατό. Η καταδίωξή του και η προσαγωγή του ήταν ζήτημα χρόνου. Εύκολα και σχετικά αναίμακτα για τους Αμερικάνους πιάστηκε ζωντανός, εξευτελίστηκε με τις εικόνες που όλοι είδαμε κατά τη σύλληψή του, δικάστικε σε χρόνο ρεκόρ και απαγχονίστηκε LIVE. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Ένας τρομοκράτης γνωστός που όλοι τον φοβούνταν ταπεινώθηκε και παραδειγματικά εκτελέστηκε. Η πρώτη νίκη των Αμερικάνων στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Νομίζεις. Η πρώτη νίκη δεν ήταν αυτή ούτε προέκυψε σε κάποιο πεδίο μάχης του Αφγανιστάν. Στο Αφγανιστάν μέχρι και σήμερα τόσα χρόνια μετά την εισβολή ουσιαστική πρόοδος δεν έχει πραγματοποιηθεί. Οι τρομοκράτες ζουν και βασιλεύουν έστω κι' αν επίσημα δεν έχουν την εξουσία. Οπότε γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί αν οι Αμερικάνοι νοιάζονται για το καλό του κόσμου δεν σταματούν στο κατεχόμενο Αφγανιστάν την παραγωγή ηρωίνης; Δεν μπορούν; Πλάκα κάνουμε;Αντίθετα μέχρι στιγμής ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έχει κοστίσει τη ζωή σε 10.000-33.000 αμάχους κατ'εκτίμηση. Στο Ιράκ σύμφνωνα με τη μελέτη "Λάνσετ" 660.000 άμαχοι έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι τώρα. Το κακό στις περιπτώσεις αυτές είναι ότι πρόκειται για πολέμους που δεν μπορούν να κερδιθούν. Δεν πρόκειται να κερδιθούν διότι κανείς δε γνωρίζει με ακρίβεια ποιοί είναι οι αντίπαλοι. Έχουμε ήδη μάθει ποιοί όμως θα χάσουν. Οι παραπάνω αριθμοί δε χωρούν σχόλια.

Όλα αυτά τα γεγονότα ξεκινώντας από το 2001 έχουν δώσει αφορμές για την εγκαθίδρυση αντιτρομοκρατικών νόμων σε πολλές χώρες. Το Ισραήλ άρπαξε την ευκαιρία και επιχείρησε 2 πολέμους αστραπή με τα γνωστά αποτελέσματα. Η πολεμική βιομηχανία γνώρισε τεράστια άνθηση όχι μόνο από τις πωλήσεις αλλά και στους τομείς έρευνάς της μιας και έπρεπε να σχεδιαστούν νέα όπλα για αστικές μάχες. Και φυσικά όπως συμβαίνει πάντα σε όλες τις κρίσεις κάποιοι έβγαλαν πολλά χρήματα. Πετρελαϊκές, πολεμικές βιομηχανίες και οι τράπεζες. Τράπεζες; Ναι κύριοι, οι τράπεζες έβγαλαν πολλά μέσω δανείων εκμεταλλευόμενες την ανασφάλεια του πολίτη. Βέβαια και οι εμπορικές τράπεζες για να δώσουν δάνεια πρέπει από κάπου να πάρουν χρήματα. Έτσι, με τη σειρά τους κι' αυτές δανείστηκαν. Από τις κεντρικές τράπεζες. Οι κεντρικές τράπεζες είναι εκείνες όπου παράγουν χρήμα και στην ουσία το δανείζουν στις περισσότερες περιπτώσεις με τόκο. Δηλαδή, με άλλα λόγια παράγω ένα χαρτί ασήμαντης αντικειμενικής αξίας και στο δανείζω με την προϋπόθεση ότι θα μου το επιστρέψεις και με τόκο. Αλλά όταν εγώ είμαι ο μόνος που εκδίδω το συγκεκριμένο χαρτί τότε εσύ πού θα βρεις τον τόκο; Από εμένα. Το χειρότερο απ' όλα είναι πως οι κεντρικές τράπεζες καθορίζουν τα επιτόκια των εμπορικών τραπεζών. Εν μέρει προστατεύουν αλλά και τελματώνουν την οικονομία.

Οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι σήμερα ελέχγουν καταστάσεις. Δεν αφήνουν περιθώρια αντίδρασης. Εφαρμογές τους έχουμε ήδη δει αρκετές. Το παράδειγμα με την Αγγλία και την Ισλανδία είναι ένα και μόνο. Ο κόσμος δε ρωτάει και φυσικά αφού δε ρωτάει δεν παίρνει και απαντήσεις. Οι ερωτήσεις θα έπρεπεν να είναι πάρα πολλές:
1)Ο πόλεμος που συνεχίζεται στις μέρες μας ποιό σκοπό έχει;
2)Τα χρήματα που δίνονται για πολεμικές επιχειρήσεις κάθε χρόνο και που προσεγγίζουν σχεδόν το ποσό του αμερικάνικου πλαίσιου στήριξης της οικονομίας ποιούς κανουν πλούσιους;
3)Εφόσον ένας πόλεμος ξεκίνησε στο Ιράκ βασισμένος σε μυστικές αναφορές για την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής γιατί δεν έχει ακόμα βρεθεί κάτι;
4)Εφόσον οι αποδείξεις πολέμου στο Ιράκ έχουν καταρρεύσει και έχουν σκοτωθεί 660.000 άμαχοι γιατί δε δικάζονται οι υπεύθυνοι ως εγκληματίες πολέμου;
5)Γιατί δεν υπάρχει καμία αντίδραση στο θέμα του Πακιστάν που ανοιχτά σχεδόν υποστηρίζει τους υποτιθέμενους τρομοκράτες;
6)Είναι τυχαίο ότι όλες οι χώρες του άξονα του κακού πέρα από τη Β. Κορέα έχουν πλούσιο υπέδαφος;
7)Όλοι είδαμε τι έγινε το 2001 στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης, γιατί δεν είδαμε και δε μάθαμε τι έγινε ποτέ στο Πεντάγωνο και στο Πίτσμπουργκ;
8)Γιατί κατέρευσε το κτίριο 7 του Παγκόσμιου Κέντρου εμπορίου;
9)Γιατί υπάρχουν ολοένα αυξανόμενες αναφορές και νύξεις ότι τα κτίρια 1&2 έπεσαν από ελγχόμενες εκρήξεις;
10)Γιατί ο Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι ακόμα άφαντος;
11)Ποιοι πραγματικά εποφελούνται από τους αντιτρομοκρατικούς νόμους;
12)Αν το ζήτημα ήταν η προστασία του κόσμου από το κακό γιατί αφήνουμε να συμβαίνουν τόσες ανθρωπιστικές καταστροφές στην Αφρική γυρνώντας την πλάτη μας σε αυτούς τους ανθρώπους;
13)Αν οι στρατιώτες που πολεμούν στους πολέμους αυτούς ήξεραν το λόγο για τον οποίο μάχονται θα συνέχιζαν να το κάνουν;

Αυτές και άλλες πολλές είναι οι ερωτήσεις που προκύπτουν. Δυστυχώς για εμάς που προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας τα συστήματα προπαγάνδας έχουν εξελιχθεί τόσο πολύ που πλέον δεν καταλαβαίνουμε την ύπραρξή τους. Ταινίες, ειδήσεις και άρθρα που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης προς θέματα πιο light δαιβρώνουν το μυαλό μας. Η άγνοιά μας έχει φτάσει σε Μεσαιωνικά επίπεδα. Εμείς το προκαλέσαμε επειδή πιάσαμε ξαφνικά την καλή και θέλουμε να χαλάσουμε τη βολή μας.

Τρομοκρατία για 'μένα και πέρα από ορισμούς είναι το κράτος του τρόμου. Είναι η βασιλεία του τρόμου την οποία ζούμε και μας σερβίρουν κάθε μέρα. Έχουμε τρομοκρατηθεί από όσα γίνονται τόσο πολύ που δε βγαίνουμε από το σπίτι μας. Δεν επικοινωνούμε και δεν ανταλλάσουμε απόψεις. Γινόμαστε έρμαια μιας παγκόσμιας κλίκας και πιόνια στη σκακιέρα τους, στην οποία όμως δεν υπάρχουν αξιωματικοί και βασιλιάδες. Η τρομοκρατία είναι απλά μια λέξη και χρησιμοποιείται πλέον τόσο συχνά στοχεύοντας τους πάντες που ακόμα και εμείς βλέπουμε ψήγματα τρομοκρατιάς στους καθημερινούς μας κύκλους, στη δουλειά μας, στο σχολείο μας. Μας έμαθαν να φοβόμαστε τους εαυτούς μας και αποφεύγουμε τις ευθύνες μας. Αυτό σημαίνει τρομοκρατία.

Τρομοκρατία= Η μεθοδευμένη αποκοπή του ανθρώπου από το περιβάλλον του με τεχνικές ελεγχόμενου τρόμου και εκφοβισμού ώστε να στρέφεται εναντίον του συνανθρώπου του και του εαυτού του. Η κατάλυση της ανθρώπινης σκέψης. Η επιβολή του τέλειου μέτριου.

We wish you a merry Crisis and a happy new Fear!

Η επικεφαλίδα, την οποία θεώρησα πολύ έξυπνη, δεν είναι δικής μου έμπνευσης. Τη συνάντησα στο φύλλο της "Ελευθεροτυπίας" του Σαββάτου. Σαφώς αποτελέι ένδειξη ότι δεν είμαι ο μόνος κυνικός άνθρωπος σε 'τούτο τον κόσμο. Έφτασαν κούτσα κούτσα και οι γιορτές αν και φέτος δεν το πήραμε είδηση έγκαιρα. Λίγο ο καιρός, λίγο τα τελευταία γεγονότα δε μας άφησαν να αισθανθούμε ότι κάτι διαφορετικό, γιορτινό ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα. Ο καιρός φαίνεται πως έχει αποκτήσει κι' αυτός την τάση ραθυμίας του Έλληνα,"Δε βαριέσαι τώρα, από αύριο θα κάνω κρύο και βλέπουμε...". Οι κοινωνικές αναταραχές μας απόσπασαν την προσοχή για λίγες μέρες και ελάχιστοι ήταν αυτοί που σκέφτονταν τα ψώνια και τα στολίδια. Για θρησκευτική κατάνυξη ούτε λόγος. Εδώ φοβόμαστε να αφήσουμε στην εκκλησία λεφτά για τα κεράκια, μη τυχόν και έρθει ο κακός παπάς και μας τα πάρει. Η οικονομική κρίση έβαλε κι' αυτή το χεράκι της ώστε να μην υπάρχουν φέτος τόσο εξωφρενικοί στολισμοί όσο τα προηγούμενα χρόνια. Κατά τα άλλα, όλα πήγαν καλά. Οι εργαζόμενοι πήραν ολιγοήμερες άδειες, οι μαθητές έχασαν μαθήματα λόγω καταλήψεων, το ίδιο και οι σπουδαστές, οι βουλευτές έβγαλαν πύρινους λόγους και μετά ευχήθηκαν ο ένας στον άλλον καλλές γιορτές, οι κουκουλοφόροι έβγαλαν για λίγο τις κουκούλες τους για να φάνε παραδοσιακή (από πόύ κι ως πού) γαλοπούλα.

Ωραία όλα αυτά. Άραγε ισχύουν και σε ποιό βαθμό; Διάβαζα στην εφημερίδα ότι στην Ηλεία ο ένας κλέβει τη γαλοπούλα του άλλου από τα ορνιθοστάσια. Στις ειδήσεις κρεοπώλης πυροβολήθηκε μέχρι θανάτου για να του αποσπάσουν τα χρήματα που κατείχε και προορίζονταν για την αγορά κρεάτων. Ξύλο στη Κρήτη στο γήπεδο, ξύλο και στο Ελληνικό. Μεμονωμένα περιστατικά εδώ κι' εκεί, αλλά έχουμε τη διαβεβαίωση όλων ότι τα Χριστούγεννα θα κυλήσουν ομαλά. Δηλαδή, για να καταλάβω, όποιο έγκλημα ήταν να γίνει αναστέλλεται για μετά τις γιορτές; Ή μήπως θα γίνουμε ξαφνικά όλοι μια παρέα για να φάμε μαζί τα Χριστούγεννα ώστε να μην πεινάσει ο φτωχός και ζηλέψει;

Ας είναι, καλές γιορτές σε όλους και θερμές ευχές για μία καλύτερη χρονιά! Εύχομαι υγεία, χαρά, ευημερία σε όλους...και καλά μυαλά!

Πόσο φιλελεύθεροι είμαστε;

Επανέρχομαι μία εβδομάδα μετά το "Το χάσμα γενεών έγινε χειροπιαστό" με συνέχεια των σκέψεων επειδή το θέμα είναι ανεξάντλητο και απασχολεί όλη την κοινωνία μάς διαρκώς. Ανέφερα μια βδομάδα πριν ότι η αντίδραση που παρακολουθούμε είχε μόνο ως αφορμή το θάνατο ενός εφήβου. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις διέκρινα κάποια πικρία από πολλούς και για διαφορετικούς λόγους για όλα όσα συμβαίνουν. Κυρίως από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που δηλώνουν με πάσα ειλικρίνεια ότι δε θα άφηναν τα παιδιά τους ποτέ να εξεγερθούν κατ' αυτόν τον τρόπο. Αν τους δινόταν το βήμα τα ίδια ακριβώς θα έλεγαν οι περισσότεροι γονείς. Εγώ από την πλευρά μου αναρωτιέμαι ποιά είναι τότε τα παιδιά που εξεγείρονται; Τίνος τέκνα είναι αυτά; Είναι όλα τους ορφανά; Είναι όλοι εκείνοι που βγαίνουν στους δρόμους αναρχοκομμουνιστές; Τι είναι τέλος πάντων;

Αδυνατώ να συλλάβω (σε αντίθεση με την αστυνομία) το πλήρες μέγεθος του κοινωνικού αποτροπιασμού, της οριακής ανεκτικότητας, αν το θες, των νέων. Προσπαθώ πάντως πολύ να τα καταφέρω και σε ένα βαθμό το έχω κατανοήσει ίσως επειδή ακόμα βρίσκομαι πιο κοντά στην ηλικία τους. Κατανοώ τους λόγους που ένας μεσήλικος γονιός δηλώνει ότι το παιδί του ποτέ δε θα αντιδρούσε έτσι. Κανένας γονιός δε θέλει τα παιδιά του να είναι απόκληρα μιας κοινωνίας. Δε θα το επέτρεπε επειδή δεν είναι κοινωνικά ορθό. Άλλωστε τι θα πουν οι γείτονες είναι αυτό που μας νοιάζει περισσότερο παρά το τι ώθησε κάποιον σε μια πράξη. Και ιστορικά αν το θες υπάρχουν πολλά αντίστοιχα παραδείγματα. Κανένας γονιός δεν ήθελε το παιδί του να είναι ρεμπέτης μερικές δεκαετίες πριν. Κανένας γονιός δεν ήθελε το παιδί του να είναι "αριστερός" μερικά χρόνια πριν. Έτσι και τώρα κανένας γονιός δε θέλει το παιδί του να είναι κουκουλοφόρος. Πολύ περισσότερο από το μέλλον και το παρόν των παιδιών τους, αυτοί οι γονείς δε θέλουν να στιγματιστούν οι ίδιοι. Δε θέλουν να βγει κάποιος αύριο και να πει "Ο Κωστάκης που πιάσανε στη διαδήλωση είναι ο γιος του κυρίου τάδε, του διευθυντού της δείνα τραπέζης". Φοβούνται περισσότερο για το αν θα ταυτίσουν τη συμπεριφορά του γιου και της κόρης τους με την ανατροφή που τους έδωσαν παρά για το αν τα ιδανικά για τα οποία μάχονται είναι άξια υπεράσπισης. Όμως επειδή όπως είπα δεν πιστεύω ότι τα παιδιά στους δρόμους δεν έχουν γονείς, οι γονείς τείνουν να αγνοούν το τι κάνουν και τι πιστεύουν τα ίδια τα παιδιά τους. Θα επιθυμούσαν να μην εμπλέκονται τα δικά τους παιδιά αλλά κατά βάθος πρέπει να σκέφτονται ότι σε κάποιο σημείο έκαναν κάποιο λάθος στην ανατροφή τους. Οι δηλώσεις αυτές των γονιών θα μπορούσαν μόνο να ερμηνευτούν ως παρακλήσεις προς τα παιδιά τους να μην τους ντροπιάσουν στην κοινωνία. Βλέπεις, η κοινωνία μας μπορεί να διατυμπανίζει το φιλελευθερισμό της αλλά όταν αυτός πάει να εκφραστεί οι ίδιοι οι μηχανισμοί της κοινωνίας ως χωριουδίστικη καθολική μικροκοινωνική σκέψη είναι αποτρεπτικοί. Είμαστε συντηρητικοί σαν έθνος σαν, πολιτεία και ατομικά. Καμία κοινωνικοπολιτική αλλαγή, ποτέ δεν προέκυψε μέσα από τέτοιες συνθήκες συντηρητισμού. Αυτός ο συντηρητισμός στη σκέψη είναι πολύ πιο επικίνδυνος και από άλλες εκφράσεις τού, όπως αυτές σχετικά με τη σεξουαλικότητα, την ισότητα των φύλων και την ελευθερία του τύπου.

Για να γίνει πιο κατανοητό το παραπάνω ορίζω εγώ ένα παράδειγμα. Ομοφυλόφιλοι υπάρχουν και πάντα υπήρχαν. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα τους έχουμε συνηθίσει. Οι άνθρωποι αυτοί τολμούν να εκφράζονται κάπως περισσότερο δίχως να γίνονται άμεσα στόχος κοινωνικός. Αλίμονο όμως αν τολμήσουν να ανατρέψουν τα κοινωνικά δεδομένα και πρότυπα. Βλέπεις ένα νεαρό ζευγαράκι (αγόρι-κορίτσι) να περπατά στο δρόμο, να κάθεται στο πάρκο και να φιλιούνται. Όμορφο, ε; Φαντάσου τώρα το ίδιο με ένα gay ζευγάρι. Αν δεν λιντσαριστούν επί τόπου σίγουρα θα ακούσουν πολλά γιούχα. Και δε μιλάω για μια σκηνή σε ένα χωριό, περιγράφω τι θα συνέβαινε στο κέντρο της Αθήνας. Η κοινωνία έμαθε να ανέχεται τους ομοφυλόφιλους μόνο όσο δεν προκαλούν δημοσίως και αν είναι κομμωτές, σχεδιαστές ρούχων και τλεοπτικοί παρουσιαστές. Να χαρώ φιλελευθερισμό. Το ίδιο ισχύει και πολλές άλλες κατηγορίες ανθρώπων στη χώρα μας που παραδοσιακά είναι κατάπτυστες (Αλβανούς, τσιγγάνους, μαύρους, γυναίκες, Πόντιους, ανάπηρους και άλλους πολλούς). Ας μη γελιόμαστε, είμαστε στην πραγματικότητα λίγο πιο φιλελεύθεροι από τους Άραβες. Και καλά με τις πιο πάνω "κατηγορίες" πολιτών όπου οι άνθρωποι δεν επέλεξαν να είναι ό,τι είναι, έιτε αυτό λέγεται ομοφυλόφιλος, είτε λέγεται γυναίκα, είτε ανάπηρος. Τι γίνεται όταν δεν εμπίπτουμε στην κοινωνία κατά βούληση; Η απομόνωση, ο ρατσισμός και η περιθωριοποίηση είναι σε αυτή την περίπτωση συνειδητός μέχρι... θανάτου. Δε μιλάμε πλέον για φόβο της κοινωνίας προς το διαφορετικό, μιλάμε για παρανοϊκό φόβο προς την αλλαγή, προς την πρόοδο και τις νέες ιδέες. Δε φοβίζουν δηλαδή τα άτομα, αλλά αυτά που εκπροσωπούν. Για το λόγο αυτό θεωρώ πως αυτός ο συντηρητισμός είναι και πιο επικίνδυνος.

Περιττό να πω ότι οι νέοι είναι κι' αυτοί θύματα του ρατσισμού. Θα μου πεις, πώς γίνεται αυτό; Οι νέοι είναι οι μελλοντικοί ενήλικες και η ελπίδα μας για το αύριο. Μάλιστα, τότε γιατί δεν τους δίνεται ο λόγος; Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Γιατί δε δίνεται ο λόγος στα παιδιά μέσα στην οικογένεια; Κάτι θα έχουν να πουν κι αυτά τα παιδιά. Αντί αυτού ακούγονται στις οικογένειες οι τυπικές πατριαρχικές φωνές σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος. Κι' εγώ που νόμιζα ότι το σωστό και το λάθος είναι υποκειμενικό! Αυτοί οι γονείς που δεν ακούν τα παιδιά τους είναι αυτοί που βγαίνουν και λένε δημοσίως ότι τα δικά μου παιδιά δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Γιατί; Απλά επειδή τους έχω πει να μην τα κάνουν διότι δεν είναι σωστά. Για αυτούς, τους βολεμένους γονείς σωστό μπορεί να είναι ο γιος για παράδειγμα να ασχοληθεί με την επιχείρηση του πατέρα που με τόσο κόπο δημιούργησε. Κι' αν δε θέλει ο γιος; Κι' αν θέλει να κοπιάσει για να δημιουργήσει κάτι δικό του; Άραγε έχετε αναρωτηθεί πόσες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν; Σίγουρα γνωρίζετε μερικές. Μπορεί να μην είναι οικογένειες φίλων ή συγγενών. Άντε ας το πάρει το ποτάμι. Μιλάω για τους ηγέτες της χώρας. Ποιό μπορεί να είναι τρανότερο παράδειγμα από αυτό; Ο νεποτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Τι; Δεν ξέρεις τι είναι νεποτισμός; Φαίνεται πως οι καθώς πρέπει γονείς σου δε στο έμαθαν επειδή έχει αρνητική σημασία. Νεποτισμός είναι η τάση προτίμησης για μια θέση εργασίας ή αξιώματος εκείνου που γνωρίζουμε π.χ. του συγγενή που μπορεί να έχει λιγότερα αντικειμενικά προσόντα από κα΄ποιον άλλον (βλέπε στα Αγγλικά nephew). Στα υψηλότερα αξιώματα της χώρας βλέπουμε ακριβώς αυτό. Στην περίπτωση του πρωθυπουργού μας μάλιστα η ίδια η λέξη είναι κυριολεκτικής σημασίας! Φαντάσου λοιπόν το Γέρο της Δημοκρατίας να λέει στο μικρό ανηψάκι του που είναι καθισμένο στα γόνατά του:
-Κωστάκη όταν μεγαλώσεις και γίνεις πρωθυπουργός θα συνεχίσεις το έργο μου και θα γίνεις μεγάλος και τρανός σαν το θείο σου. Δε θα σου άρεσε αυτό;
-Μα εγώ θέλω να γίνω πυροσβέστης! (λέμε τώρα)
- Ναι Κωστάκη αλλά αν γίνεις πρωθυπουργός όλοι θα σε σέβονται και θα βγάζεις πάρα πολλά λεφτά, περισσότερα από ολους τους πυροσβέστες μαζί αν το θες.
-Καλά τότε, θα γίνω πρωθυπουργός όταν μεγαλώσω! Πάω να το πω στον μπαμπά.

Μα τι λέμε τώρα; Κάπως έτσι δεν ήταν τα πράγματα πάντοτε; Είναι ενδεικτικό της συντηριτικότητάς μας αυτό. Δυστυχώς για την κραταιά κοινωνική μας δομή οι νέοι πάντα όσο περιθωριοποιημένοι και να ήταν είχαν αγνότητα και αυθορμητισμό τουλάχιστον μέχρι να σαπίσει ολόκληρη η σκέψη τους από τον καρκίνο του κονσερβατισμού μεγαλώνοντας. Φυσικά και το χρήμα έχει εξέχοντα ρόλο στη διαφοροποίηση της σκέψης καθώς μεγαλώνουμε. Το χρήμα από πολλές σκοπιές ειδωμένο εγκλωβίζει την ελέυθερη σκέψη. Μας τυφλώνει και μας κάνει να ξεχνάμε. Ο αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας καθισμένος αναπαυτικά μέσα στη χλιδή της Mercedes του, δε σκέφτεται τα προβλήματα της νεολαίας ακόμα και αν αυτός ο ίδιος υπήρξε φτωχός νέος κάποτε. Το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι αν θα είναι ή όχι στην ώρα του για το σημαντικό meeting επειδή έχει καθυστερήσει λόγω ορισμένων "αναρχικών" στο κέντρο που έχουν κλείσει τους δρόμους. Το ξαναλέω είναι εύκολο να υποκύψεις επειδή οι πειρασμοί είναι πολλοί.

Οι νέοι σε ό,τι κι' αν πιστεύουν πρέπει να ακούγονται πραγματικά και όχι τεχνητά με παρωδίες δημοκρατίας όπως η βουλή των εφήβων. Είναι ευθύνη των υπόλοιπων γενεών να αφουγκράζονται τους νέους και να τους κατανοούν και όχι το αντίστροφο. Το είπα και πριν μια βδομάδα πως όλα αυτά που συμβαίνουν δε στηρίζονται σε ένα μεμονωμένο γεγονός. Είναι απόρρoια χρόνιας κοινωνικής αδράνειας και περιθωριοποίησης. Όπως τόσα χρόνια δε θέλει η κοινωνία τίποτα άλλο παρά gay κομμωτές έτσι και με τους νέους, τους θέλει να σιωπούν, να δίνουν άφεση αμαρτιών ώστε να εξελιχθούν σε γενιές ντροπής, μεσαιωνικών φοβιών πραγματικής προόδου.

Μας προκαλεί δέος το εύρος της κάλυψης των γεγονότων από τα ξένα μέσα. Δε θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό. Είναι λογικό και αυτονόητο να υπάρχει αντίδραση επειδή όλοι οι άλλοι εκτός από μας είναι ανοιχτοί στις φωνές των νέων. Δεν είναι τυχαίο ότι η κάλυψη των γεγονότων από ξένα μέσα εμπεριέχει συνήθως πολλές συνεντέυξεις νέων και ελάχιστες εικόνες από τα επεισόδια στην Ελλάδα. Μη μου πει κανένας ότι αυτό συμβαίνει και εδώ γιατί θα το χάσω εντελώς.

Δε μίλησα για πολιτικές αντιδράσεις αυτή τη φορά σε σχέση με τα γεγονότα γιατί απλά τις θεωρώ εντελώς αναξιοπρεπείς και ανούσιες. Είναι αηδιαστικό να εκτελείται ένας νέος και να μιλάμε για ανασχηματισμό στην κυβέρνηση, όπως επίσης και η επίμονη άρνηση για την ανάληψη ευθυνών. Να υπάρξει η σχετική ευθιξία ρε άδερφε κάποιου που να ζητάει συγγνώμη και επιτέλους να παραιτείται δηλώνοντας απλά ανικανότητα.

Από την άλλη πλευρά έχεις και τον Αλέξη, όχι το παιδί, τον παράφρωνα. Είναι δυνατό να ανεχόμαστε κοινωνικά τέτοια γελοιότητα από έναν εξαιρετικό κατά τα άλλα παλιάτσο και κωμικό-νομικο; Αυτός μάλιστα, να περιθωριοποιηθεί ώστε να πάψει με σχαιότητες να μας στιγματίζει ως έθνος. Με τέτοια ανεκτικότητα είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας. Έχουμε φέρει εμέις σα σύνολο άτομα ανίκανα και ανεπάγγελτα, φαιδρά και δειλα, άνομα και παράνομα σε θέσεις ισχύως.

Τέλος θα ήθελα να αναφέρω μια ιστοριούλα σχετικά με το ποιοί πραγματικά είμαστε. Αυτή έφτασε στα αφτιά μου από τρίτους και η αξιοπιστία της ελέγχεται, αλλά παρά ταύτα θεωρώ πως μπορεί να είναι αληθινή και χαρακτηριστική.
Μια φορά λοιπόν, πριν από μερικά χρόνια πιάστηκε από την αστυνομία ανήλικος χρήστης ναρκωτικών με ουσίες πάνω του και οδηγήθηκε στο κρατητήριο. Από εκεί ο νέος της ιστορίας μας τηλεφώνησε στους γονείς του για να τους πει τι συνέβη. Όπως είναι φυσικό επικράτησε ενδοοικογενειακός πανικός και αποφασίστηκε να απευθυνθούν στον Αλέξη μας. Εκείνος δέχτηκε να αναλάβει την υπόθεση αντί του ευτελούς ποσού των 2.000.000 δραχμών. Ο Αλέξης μας λοιπόν, τηλεφώνησε στο αστυνομικό τμήμα που κρατείτω ο νέος μας. Δηλώνοντας την ταυτότητά του συνομίλησε με το διοικητή του τμήματος και του γνωστοποίησηε ότι θα πήγαινε αυτοπροσώπως από το τμήμα. Αυτό που ακολούθησε ήταν η επιστράτευση όλων των αστυνομικών του τμήματος για τον καθαρισμό του τμήματος (φαντάσου τώρα ένστολους να τρέχουν με σφουγγαρίστρες στο χέρι)και τακτοποίηση όλων των υπόλοιπων τυπικών. Με την άφιξη του Αλέξη μας όλοι οι αστυνομικοί ήταν παρατεταγμένοι και στοιχισμένοι σε στάση προσοχής. Η είσοδος του Αλέξη μας στο τμήμα σήμανε ασφαλώς και την ελευθερία του νέου μας. Το ηθικό δίδαγμα; Ένας μισότρελος στην ελληνική κοινωνία έχει πολλές πιθανότητες να αντιμετωπίζεται με τιμές αρχηγού κράτους και ένας νέος έχει πολλές πιθανότητες να πεθάνει από αμέλεια σε ένα κελί. Αυτές είναι οι αξίες της σύγχρονης Ελλάδας.

to facebook or not to facebook.

Κάποιος είχε όχι πολύ καιρό πριν μια καλή ιδέα για να κερδίσει χρήματα. Ήταν βασισμένη όπως και πολλές άλλες προσπάθειες στο διαδίκτυο (Internet ελληνιστί). Η ιδέα ήταν εξαιρετικά απλή και άλλωστε γι' αυτό πέτυχε. Φαντάζομαι τον ιδρυτή του facebook να συλλογίζεται:
- Τι να κάνει άραγε εκείνη η Μαρία, που πηγαίναμε μαζί σχολείο; Ήταν συμπαθητικό κοριτσάκι, αναρωτιέμαι πώς να έχει "εξελιχθεί"; Γιατί; Και η Φρόσω από εκείνο το μπαρ που δούλευα όταν ήμουν πιτσιρικάς; Καλό "κομμάτι" και 'κείνη. Πώς μπορώ να βρω 'ομως τι κάνουν σήμερα; Να έχω μια καλύτερη ιδέα για το πώς δείχνουν τώρα ρε αδερφέ. Μπορεί η Φρόσω να στοιχειώνει τις φαντασιώσεις μου, αλλά να έχει γίνει σα φώκια από το πάχος, να έχει τόση κυτταρίτιδα που να μοιάζει με πρωταγωνίστρια ταινίας τρόμου με πολλά ανθρωπάκια που ξεπηδούν από το σώμα της. Α! Θέλω να μάθω και τι κάνει εκείνος ο Μπάμπης που τη χαμούρευε εκείνη την εποχή. Μας το έπαιζε και παρθένα η κυρία και δε γυρνούσε να μας ρίξει βλέφαρο. Κόβω το λαιμό μου ότι εκείνος ο Μπάμπης λοιπόν είναι ακόμα στο μπαρ και φτιάχνει καφέδες. Θα έχει κάνει καράφλα και μάλλον θα εξακολουθεί να λέει χοντράδες στις σερβιτόρες. Πώς θα μάθω για όλους αυτούς; Το βρήκα! Θα φτιάξω ένα site στο internet όπου ο καθένας θα μπαίνει θα βάζει όλα τα προσωπικά του στοιχεία, θα τον βρίσκουν οι άλλοι, θα έχουν επαφή με μηνύματα και έτσι οι παλιοί γνωστοί θα επανακτούν τους συνδέσμους τους.

Αυτός πάνω κάτω φαντάζομαι ότι ήταν ο συλλογισμός του. Η σύλληψη της ιδέας πρέπει να προέκυψε από κάποιες ανούσιες απορίες σχετικά με μια Μαρία, με μια Φρόσω και κάποιον Μπάμπη. Το διαδίκτυο προσφέρεται για επιχειρηματικούς πειραματισμούς χαμηλού ρίσκου. Τα κεφάλαια που χρειάζονται για την υλοποίηση μιας online επιχείρησης είναι ασήμαντα σε σχέση με κάποια συμβατική. Δεν υπάρχει ανάγκη για στέγαση της επιχείρησης, δε χρειάζεται πολυμελές προσωπικό παρά μόνο ελάχιστοι ειδικοί και φυσικά η παραγωγή και η χρήση του προϊόντος δε γίνεται με δικά σου έξοδα, αλλά με αυτά των χρηστών. Το διαδίκτυο τείνει να γίνει η γη της επαγγελίας για επίδοξους επιχειρηματίες όπως υπήρξε και η Αμερική αρκετές δεκαετίες πριν, όπου πολλοί κυνηγώντας το όνειρό τους κατέληξαν εκατομμυριούχοι από το πουθενά καθώς και πολλοί περισσότεροι από αυτούς που κυνηγώντας το όνειρό τους σπατάλησαν τη ζωή τους. Για να μην ξεφεύγω, το facebook υπήρξε μια πάρα πολύ καλή ιδέα, απλούστερη από προηγούμενες και γι' αυτό γνωρίζει τέτοιου μεγέθους επιτυχία. Αυτό βέβαια που πραγματικά μας προσφέρει, δηλαδή η χρησιμότητά του, παραμένει για πολλούς ένα ερώτημα.

Εντάξει, βρίσκεις συμμαθητές, βρίσκεις παλιές γκόμενες, βρίσκεις άτομα που γούσταρες και δε σε γούσταραν. Ικανοποιείς την περιέργιά σου και το κουτσομπολίστικο ένστικτό σου. Ε, και; Τι πραγματικά κερδίζεις; Εγώ θα έλεγα ότι χάνεις χρήσιμο χρόνο πετώντας εικονικές χιονόμπαλες σε "φίλους" που έχεις να βγεις μαζί τους δεκαετίες. Στέλνεις προσκλήσεις σε άτομα που δε γνωρίζεις, απλά και μόνο επειδή είχαν μια ωραία φωτογραφία στο προφίλ τους. Παράλληλα εσύ χαίρεσαι (χωρίς λόγο) που έχεις τόσους "φίλους" κι ας μη γνωρίζεις πραγματικά τους περισσότερους. Αν τους ρωτήσεις έναν έναν αν θα ήθελαν να πάνε για έναν καφέ μαζί σου οι περισσότεροι δε θα απαντούσαν και λίγοι θα σου έλεγαν ότι δεν έχουν χρόνο. Ένας ή δύο μόλις θα δέχονταν να πάτε μαζί για καφέ. Αυτοί είναι οι φίλοι του facebook, φίλοι εικονικής πραγματικότητας. Βέβαια ξέρεις ότι είναι εκεί κάπου και ότι ενδεχομένως αραιά και πού να τσεκάρουν το δικό σου προφίλ για να λένε μετά σε κάποιον κοινό γνωστό:
-Τη θυμάσαι εκείνη τη Φρόσω; Ναι ρε, εκείνη που δουλεύαμε μαζί στο μπαράκι. Τη Φρόσω που τα 'χε με τον άθλιο εκείνο το Μπάμπη; Ναι αυτή. Ε, παντρεύτηκε ρε. Με ποιόν; Αν έχεις το Θεό σου, με το λίγδη το Μπάμπη τελικά. Το είδα στο facebook. Ναιρε, έχουν και φωτογραφίες από το γάμο. Άστα, χάλια ρε σου λέω. Τη θυμάσαι τι κουκλάρα ήταν; Ε, άμα τη δεις τώρα δε θα τη γνωρίσεις. Ε, ο Μπάμπης τι; Τα ίδια χάλια όπως τότε.

Αυτό εξυπηρετεί το facebook. Κοινωνικούς σχολιασμούς. Δε βλέπω το λόγο για τον οποίον εγώ θα πρέπει να ξέρω τί κάνει ανά πάσα στιγμή κάποιος με τον οποίον έχω να ειδωθώ χρόνια. Γράφουν οι περισσότεροι στο προφίλ: Frosw is bored to death. Ναι ρε Φρόσω εντάξει, είχες ωραίο κορμί 12 χρόνια πριν και γι' αυτό σε έκανα add (sic), εγώ γιατί θα πρέπει να ξέρω ακριβώς τι κάνεις τώρα; Γιατί θα πρέπει να σου στείλω εικονικά λουλούδια για το γάμο σου; Γιατί θα πρέπει να μπω στο γκρουπ σειρά 07 Δ ΕΣΣΟ; Για να θυμάμαι πώς έχασα ένα χρόνο από τη ζωή μου κάνοντας το "καθήκον" μου προς τη χώρα μου; Γιατί να φλερτάρω μέσα από τον υπολογιστή μου;

Υποθέτω ότι το φλερτ μέσα από το facebook με ποικίλες μορφές πρέπει να είναι και ο πρωταρχικός λόγος της τεράστιας επιτυχίας του. Ε λοιπόν, το φλερτ μέσα από το διαδίκτυο μπορεί να έχει βοηθήσει ελάχιστα άτομα με ελλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού, αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι επίσης χάσιμο χρόνου. Κάθεσαι στη στριφογυριστή καρεκλίτσα σου μπροστά στον υπολογιστή σου και στέλνεις εξυπνάδες έχοντας όλο το χρόνο να τις σκεφτείς που τις παύει αυτόματα από αυθόρμητες επειδή είδες κάπου μια ωραία φωτογραφία. Στην πραγματικότητα κάθεσαι βρώμικος, ασουλούπωτος μπροστά σε έναν υπολογιστή και στέλνεις ρομαντικά ηλεκτρονικά γράμματα σε μια φωτογραφία! Ασφαλώς έχεις και εσύ φροντίσεις να βάλεις στο προφίλ σου την καλύτερή σου φωτογραφία και φαντάζεται και ο/η άλλος/ άλλη ότι εκείνη τη στιγμή είσαι οπως φαίνεσαι στη φωτογραφία. Ας γελάσω! Εδώ έγκειται και η μεγαλύτερη ειρωνία του πράγματος. Αν μπορούσες να δεις τον άλλον τη στιγμή που σου γράφει το μήνυμα δε θα απογοητευόσουν, δε θα άλλαζες γνώμη. Θα γελούσες μέχρι δακρύων με το γελοίο της κατάστασης.

Έχεις τα κότσια να πας έτσι στο άσχετο να πεις αυτά που πληκτρολογείς στο facebook σε κάποιον άγνωστο στο δρόμο; Δύσκολο μου φαίνεται. Εγώ και πάλι θα πω ότι είμαι παλιομοδίτης και στο ζήτημα αυτό. Αυτά που μπορούν να εννοηθούν με μια ματιά δε μπορούν να ειπωθούν ούτε με χιλιάδες αράδες μέσω υπολογιστή. Αν σνομπάρεις την πραγματική ζωή αφιερώνοντας τον εαυτό σου σε εικονικά κουτσομπολιά και σε εικονικά φλερτ είσαι καταδικασμένος να είσαι μόνος σου. Ο άνθρωπος κοινωνικά και τεχνολογικά έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει με τη συλλογικότητά του και με την ανταλλαγή πραγματικών απόψεων. Δε θεωρώ πως το facebook έχει ως ηθελημένο σκοπό την αποξένωση των ανθρώπων, αλλά μας καλομαθαίνει βασιζόμενο στην ευκολία χρήσης του και στην απλότητά του. Δεν αποτελεί απειλή αν εμείς οι ίδιοι δεν ξαχνάμε ποιοί πραγματικά είμαστε, δηλαδή αν δεν πειθόμασται πως έχουμε 200-300 φίλους και πως μπορούμε άνετα να φλερτάρουμε ακόμα και από την τουαλέτα μας.

Από όλα αυτά δε θέλω να βγάλω τον εαυτό μου απ' έξω. Δεν είμαι ούτε πιο έξυπνος από τους άλλους για μην πέφτω ορισμένες φορές σε παγίδες, ούτε και είμαι αρνητικός σε οτιδήποτε νέο μπαίνει στις ζωές μας. Ευτυχώς όμως, μου αρέσει να σκέφτομαι και να είμαι επιφυλακτικός με τις πράξεις μου. Νοιώθω αυτοπεποίθηση όταν γνωρίζω τις αρνητικές συνέπειες ενός πράγματος το οποίο κάνω ακόμα κι' αν συνεχίσω να το κάνω. Έτσι λοιπόν, δε θα διαγράψω το λογαρισμό μου στο facebook και θα παίξω με τους κανόνες του, θα ανεβάζω πάντα την πιο όμορφη φωτογραφία μου, θα προσθέτω φίλους κι ας τους ξεχνάω μετά, θα αφήνω άλλους να μαθαίνουν τι κάνω. Όλα αυτά θα τα κάνω με απόλυτη συνειδητότητα και με τάσεις αυτοσαρκασμού ίσως. Πάντως όπως και να 'χει δε θα παίρνω σοβαρά ούτε εικονικούς φίλους ούτε εικονικά φλερτ.

Το χάσμα γενεών έγινε χειροπιαστό.

Ξεκινώντας πρέπει και εγώ να εκφράσω τη λύπη μου και συνάμα το θυμό μου για τη δολοφονία του Αλέξανδρου στα Εξάρχεια. Δεν επιχείρησα να γράψω σχετικά παρά μόνο τώρα ώστε να έχω μια πιο ακριβή εικόνα για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Πράγματι, η υπομονή χρειαζόταν για την κατανόηση του γενικότερου πλαισίου και του μεγέθους των όσων λαμβάνουν χώρα. Έχουμε λοιπόν τα εξής γεγονότα τα οποία και θα προσπαθήσω να συνδέσω πιο κάτω:
α) Η αποδεδειγμένη δολοφονία ενός παιδιού που δεν είχε κλείσει τα 16 στα Εξάρχεια 3 μέρες πριν.
β) Άμεση αντίδραση του κόσμου για τη δολοφονία από το ίδιο βράδυ κιόλας.
γ) Συνεχιζόμενη κατακραυγή για 4η μέρα.
δ) Τεράστιες εκτεταμένες καταστροφές σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στην Αθήνα.
ε) Αστυνομία στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης εξ' αιτίας της αδυναμίας αντιμετώπισης των ταραχών.
στ) Κυβερνητική αβουλία και ακυβερνησία.
ζ) Ταχύτατη απαγγελία κατηγοριών στους δύο αστυνομικούς που εγκλημάτισαν.
η) Μεγάλες καταστροφές εμπορικών επιχειρήσεων λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα.
θ) Συνεχή κάλυψη των γεγονότων από τα ΜΜΕ με ταυτόχρονη θέση τους στην καταγραφή των γεγονότων.
ι) Πέρα από το χαμό του δύστυχου νέου δεν υπάρχουν άλλα θύματα ως τώρα.

Αυτά είναι τα γεγονότα όπως τα αντιλαμβάνομαι και η καταγραφή τους αποτελεί μαρτυρία της πραγματικότητας. Πιο κάτω προχωρώ πέρα απότα γεγονότα σε συμπεράσματα αυθαίρετα προσωπικά που όποιος θέλει τα συμμερίζεται.

Είναι πάρα πολά αυτά που θέλω, που πρέπει να πω. Μία πρώτη διαπίστωση που προέρχεται από συνομιλίες μου με μεγαλύτερης ηλικίας άτομα είναι πως τέτοιο χάος έχει να δημιουργηθεί από την ε΄ποχή του Πολυτεχνείου. Μόνο που τότε η κατάσταση και η αντίδραση περιοριζόταν στο κέντρο της Αθήνας και όχι στα περίχωρά της ή ακόμα περισσότερο σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Μια δεύτερη διαπίστωση έχει να κάνει με τον όγκο των εξεγερμένων. Η μαζική αντίδραση που παρακολουθώ από άτομα κυρίως της νεολαίας με κάνει να πιστεύω ακράδαντα ότι είναι γνήσια και δε φέρει τη υπογραφή παρακινητών. Δε συνδέεται με πολιτικά κίνητρα και με "ιδιοτελείς σκοπούς" όπως δήλωσε ο υπουργός εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος. Είναι η μαζική αντίδραση μιας γενιάς που είναι άνανδρο να υπονομέυεται από προμελετημένες πολιτικές δηλώσεις άνευ ουσίας από μέλη της κυβέρνησης.

Ο κόσμος φαίνεται να σοκάρεται και να αντιδρά επιτέλους σε κάτι που φαίνεται πως ήταν η σταγόνα (αίματος) που ξεχείλησε το ποτήρι. "επιτέλους" γιατί μέχρι τώρα φαινόταν πως υπήρχε μια απάθεια σε όσα σκάνδαλα και κακώς κείμενα είχαν βγει στη φόρα. Ο λαός προτιμούσε να βλέπει στην τηλεόραση τις "ειδήσεις" του ΣΤΑΡ και ποδόσφαιρο παρά να ασχοληθεί πραγματικά με τα δημόσια ξεσπάσματα ασυδοσίας, τις ρουσφετολογίες, τα κοινωνικά προβλήματα που διογκούμενα έριχναν τη σκιά τους σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας.

Οικονομική κρίση, ανεργία, υποβαθμισμένη ποιότητα ζωής, κοινωνική αναλγησία, κοινωνικές ανισότητες δε στάθηκαν ικανές να οδηγήσουν το λαό σε ένα ξέσπασμα. Αντιθέτως αυτό ήρθε από μία πράξη μεμονωμένη όπως μερικοί (κύριε Παυλόπουλε και ΣΙΑ) θέλουν να την αποκαλούν. Ε λοιπόν, η δολοφονία αυτή είναι τόσο μεμονωμένο γεγονός όσο αυτό του νέου που δε μπορεί να βρει να δουλειά παρά τα πτυχία του που κοστίζουν τόσο μα τόσο ακριβά, όπως αυτό της περιθωριοποίησης του νέου από τις κραταιές γενιές των προεστών που χαρακτηρίζουν τους νέους γενικά και αδιάκριτα ως γενιά των ΕΜΟ-τρέντηδων, των παιδιών δίχως οράματα, των παιδιών της ραστώνης. Κανένα γεγονός δεν πρέπει να φαίνεται μεμονωμένο στα μάτια μας.

Η δολοφονία ενός παιδιού είναι τρομερό πράγμα. Πάντα προκαλεί και πάντα οργίζει. Το ίδιο είχε συμβεί και στην περίπτωση του μικρού Άλεξ (το όνομα της συμφοράς) αν και τελικά κανείς δεν αποδόθηκε στη δικαιοσύνη. Στη σημερινή περίπτωση τα πράγματ είναι ακόμα χειρότερα γιατί το κράτος σκότωσε ένα μικρό παιδί αναίτια. Δε με νοιάζει τί σκέφτηκε ο ειδικός φρουρός πριν το κάνει. Δε με νοιάζει πολύ απλά γιατί είναι ενήλικας, εκπρόσωπος της έννομης τάξης στην Ελλάδα και υπεύθυνος των πράξεών του. Ακόμα, το σηματάκι που φέρουν όλοι οι αστυνομικοί πάνω τους με την ελληνική σημαία δεν αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο, υποδηλώνει την εκπροσώπηση του επίσημου ελληνικού κράτους. Το επίσημο ελληνικό κράτος λοιπόν σκότωσε με τσαμπουκά ένα μικρό παιδί και αυτό φαούντωσε τον κόσμο και τον έκανε να αντιδράσει γιατί είναι συμβολικό. Το ελληνικό κράτος που υποτίθεται ότι προασπίζει το συμφέρον του πολίτη, που σέβεται την ατομικότητα, που διαμηνύει πως είναι κοιτίδα πολιτισμού και αξιοπρέπειας έδωσε τη χαριστική βολή στα όνειρα μιας γενιάς. Είναι εξοργιστικό να μην κωφεύεις στις κραυγές απόγνωσης μιας γενιάς και εντελώς αδιανόητο να σκοτώνεις και την τελευταία ελπίδα της.

Η νέα γενιά έχει κατηγορηθεί πολλάκις για τα όσα κακά του τόπου. Άδικα σχεδόν πάντα. Έχουν κατηγορηθεί οι νέοι για αδράνεια απέναντι στα τεκταινόμενα, για βόλεμα και τεμπελιά, για απουσία ιδανικών, για έλειψη σεβασμού, για την απώλεια της εθνικής συνείδησης, για επιδεικτική πολιτική ανυπαρξία και για χιλιάδες άλλα. Αυτοί που κατηγορούν τη νεολαία για όλα αυτά πότε επιχείρησαν έστω να την κατανοήσουν; Πότε έσκυψαν πάνω από τα προβλήματά της; Πότε νοιάστηκαν πραγματικά για κάτι διαφορετικό εκτός της συλλογής ψήφων; Πότε ρώτησαν τη γνώμη της; ΠΟΤΕ. Η αηδία ερμηνεύτηκε ως απάθεια, η αγανάκτηση για την μη αξιοποίηση του δυμανικότερου πόρου της χώρας ερμηνεύτηκε ως τεμπελιά, η διαφορετικότητα ερμηνεύτηκε ως εξαγρίωση των νέων και απώλεια ιδανικών, η αδυναμία έκφρασης της νεολαίας ερμηνεύτηκε ως έλλειψη σεβασμού. Αντίθετα όποτε μια φωνούλα πάσχιζε να ακουστεί από την πλευρά των νέων οι συντηρητικοί προύχοντες έβγαζαν τα ακουστικά βαρυκοϊας τους, εκείνοι που δεν έζησαν την επανάσταση των νέων παγκοσμίως κατά τη δεκαετία του 60. Εκείνοι που έκαναν τη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας τόσο μαύρη που δεν τολμούν να την διδάξουν στα σχολεία για να μη χαρακτηριστούν ως αποτυχημένοι. Η γενιές που ποτέ δεν αντιμετώπισαν τόσο σύνθετα κοινωνικά προβλήματα όπως οι σημερινοί νέοι. Οι γενιές που κληρονόμησαν παρθένα γη από ιδανικά και την έκαψαν, έκοψαν με τσεκούρια όλα τα δέντρα των ιδανικών και την έδωσαν στους νέους για να σκάψουν λαγούμια και να μπουν να κρυφτούν. Εκείνοι που ποτέ δεν τόλμησαν να δώσουν τη σκυτάλη στους νέους. Εκείνοι που κράτησαν τη χώρα όμηρο τόσα χρόνια για ιδιοτελείς σκοπούς.

Πρωτοφανή τα επεισόδια, πρωτοφανής η οργή. Κανένας δεν ακούει. Οι πολιτικοί τολμούν να λένε πως η αντίδραση είναι δυσανάλογη του ξέχωρου περιστατικού. Αλίμονο, τί χρειάζεται άλλο για να ακουστούν οι νέοι; Φτάνει πια,ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το έσπασε. Τα σκάνδαλα με τους πολιτικούς που τα τσεπώνουν, με τους μεγαλομεσίτες-παπάδες, με τους μιζαδόρους και τα λαμόγια. Έχουμε μια εξέγερση με αφορμή τον αποκρουστικό φόνο ενός παιδιού που συμβολίζει το φόνο της ελπίδας, του καλύτερου αύριο, της συνειδητότητας. Ας πείσουν οι πολιτικοί ότι η δωρεά της γης και του ύδατος (ναι, το ακούσαμε κι' αυτό με το Βατοπαίδιο)στο "Θεό" , οι πολιτικοί που πλουτίζουν, οι νέοι που είναι στην ψάθα, οι άρχοντες που πηδάνε γκόμενες και μετά πηδάνε από τα μπαλκόνια είναι μεμονωμένα περιστατικά.

Η χώρα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και δεν μπήκε τώρα σε τούτη. 67 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί σε φωτιές που άναψαν κάποιοι με ιδιοτελή συμφέροντα πρόσφατα. Η αστυνομία τιμωρεί τους αθώους και αφήνει ανεξέλεγτους όσους τρώνε τα σωθηκά της χώρας. Η ατιμωρησία και η μη απόδοση διακιοσύνης έκαναν τους νέους να μη φοβούνται τις αρχές. Η υπόληψη της αστυνομίας έχει χαθεί από καιρό. Τα αστικά κέντρα της χώρας και η αντίδραση της κυβέρνησης είναι άμεση. Κλήθηκε υπουργικό συμβούλιο και έγιναν συναντήσεις πολιτικών αρχηγών. Συγχαρητήρια μας σώσατε! Αντί να υπάρξει ανοιχτός διάλογος με τη νεολαία, αντί να θεσπιστούν αυστηρά πλαίσια της αστυνομικής παρέμβασης, αντί να γίνει κάτι να μειωθεί η ανεργία στους νέους, αντί να δωθούν κίνητρα για να σταματήσει να υπάρχει μια γενιά που προσπαθεί να ζήσει με 600 €, αντί να υπάρξει πραγματική καλλιέργια και εκπαίδευση της νεολαίας, αντί να δώσουν επιτέλους το βήμα στους νέους, αντί να ζητήσουν συγγνώμη από όλους για όσα αυτοί ανέχονται τόσα χρόνια, επιμένουν να συζητούν μεταξύ τους για το πώς θα ξεφύγουν από τη δύσκολη αυτή πολιτική κατάσταση. Θα απαγγείλουν μέτρα-φανφάρες για τη σημασία των νέων και θα επαναλάβουν τα ίδια ξανά. Μην τους ακούτε, μην τους πιστεύετε. Τα σκήπτρα ποτέ δε θα τα παραδώσουν, οι νέοι θα μείνουν φιμωμένοι και εγκλωβισμένοι. Αν αυτό το "μπαμ" δεν ακουστεί, αν η επανάσταση των νέων δε ραγίσει τα γυάλινα κλουβιά των πολιτικών και αν αυτοί οι τελευταίοι δεν ευαισθητοποιηθούν δεν θα φυτρώσει τίποτα μέσα από τις στάχτες. Τα μάρμαρα που έχουν καλύψει το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων θα συγκοληθούν και θα αποτελέσουν την ταφόπλακα του αύριο.

Ξυπνήστε όλοι εσείς οι ιδιοτελείς υπήκοοι, όλοι οι βολεμένοι και ακούστε το σπαραγμό της νεολαίας. Αυτό είναι η τελευταία ελπίδα όλων μας.

H θεματολογία μου.

Μία σύντομη επισήμανση. Σκοπός μου με αυτά που γράφω δεν είναι να καταρρακώσω το ηθικό κανενός. Μερικοί λένε πως είμαι υπερβολικά απαισιόδοξος, συντηρητικός και κυνικός. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, έχω να πω πως υπό το πρίσμα του καθενός μπορεί να είμαι απαισιόδοξος. Όπως εγώ κρίνω τα πράγματα είμαι ρεαλιστής. Η απαισιοδοξία ή αλλιώς ο πεσιμισμός είναι μία στάση ζωής την οποία προσωπικά δεν ενστερνίζομαι. Ο ρεαλισμός από την άλλη πλευρά είναι στην ουσία η ορθολογική προσέγγιση και αντιμετώπιση ενός θέματος και μόνο, και όχι κοσμοθεωρία για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Τολμώ μάλιστα να πω σχετικά με τα παραπάνω ότι είμαι αισιόδοξος για τις καταστάσεις που καυτηριάζω επειδή κάποιοι δείχνουν ενδιαφέρον και ακόμα σημαντικότερα αυτοί οι κάποιοι είναι στην πλειοψηφία τους νέοι. Οι νέοι αποτελούν το παρόν του αύριο και σαν πραγματικότητα αυτό είναι από μόνο του ένα πλήρως αισιόδοξο μήνυμα. Φυσικά δε θέλω να περνιέμαι και εγώ σαν απλός παρατηρητής αλλά όπως μπορώ να βελτιώνω τις ανεπιθύμητες καταστάσεις και αυτά που γράφω κινούνται σε αυτό το πλαίσιο. Δε θέλω και δεν έχω και λόγο να είμαι "ο ρεπόρτερ που καταγράφει ένα τραγικό γεγονός δίχως να επεμβαίνει ενώ μπορεί κάνοντάς το να αλλάξει άρδην την κατάσταση".

Σχετικά με το αν είμαι συντηρητικός ή όχι δε μπορώ να πω και πολλά. Είναι καθαρά υποκειμενικό και προσπαθώντας να δω με τη ματιά κάποιου τρίτου τα αρθράκια μου νομίζω ότι δεν είναι συντηρητικά ίσως μονάχα λίγο οπισθοδρομικά με την έννοια του κλασσικου ρομαντισμού. Καταλαβαίνω άριστα σε ποιά εποχή ζω, μόνο που αυτό δε σημαίνει ότι επικροτώ όσα συνεπάγονται της εποχής αυτής. Είμαι θετικός απέναντι στην πρόοδο και πιστεύω ότι πάντα πρέπει να αποτελεί στόχο της κοινωνίας μας. Διαφωνώ πολλές φορές με τη μέθοδο και τη διαδικασία της προόδου γιατί βλέποντας μόνο το στόχο χάνουμε τις όμορφες λεπτομέρειες που θυσιάζονται για να επιτευχθεί.

Τέλος, σχετικά με τον κυνισμό μου, όσοι με γνωρίζουν καλά θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτός είναι μέρος του "είναι" μου. Βέβαια, για το γραπτό κυνισμό μου ευθύνη φέρουν και τα θέματα με τα οποία τις περισσότερες φορές ασχολούμαι. Κατά τη γνώμη μου η θεματολογία μου ενώ είναι γενική σε βαθμό μεγάλο, άπτεται του ενδιαφέροντος όλων διότι πρόκειται προβληματισμούς σχετικά με την καθημερινότητα των περισσότερων. Ασφαλώς και δεν περιμένω να κάνω εντύπωση σε κανέναν, πόσο μάλλον σε γόνους πλούσιων οικογενειών για παράδειγμα, για θέματα οικονομικής στενότητας των νέων. Από τα άτομα αυτά για να είμαι ειλικρινής δεν περιμένω καν να έχουν την υπομονή να διαβάσουν ολόκληρο κάτι από αυτά που γράφω. Δικαιωματικά τους αφήνω να ασχολούνται με άλλου είδους προβληματισμούς όπως ας πούμε με το τί κάνει η Καλομοίρα στο σπίτι της (ο κυνισμός που λέγαμε). Τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι επίσης πρέπει να αντιμετωπίζονται με ρεαλιστικό τρόπο, που εσφαλμένα κατά την ταπεινή μου γνώμη μπορεί να ερμηνευτεί ως απαισιοδοξία. Αποτελούν λοιπόν επιλογή δική μου, επειδή θα μπορούσα να έγραφα το οτιδήποτε ανεύθυνο και ανώδυνο όπως κριτικές για τις ταινίες που βλέπω.

Γίνομαι κουραστικός όμως και το καταλαβαίνω οπότε έχω σκοπό να σε αποζημιώσω για τον απολογητικό τόνο του σημειώματος αυτού με κάτι φρέσκο και ίσως ψυχαγωγικό καθώς επίσης και λέγοντάς σου ότι υπόσχομαι να μην ξανασχολιάσω...αυτά που σχολιάζω. Η θεματολογία μου είναι δική μου υπόθεση κι ας μείνω στο τέλος μόνος μου να διαβάζω αυτά που γράφω. Άλλωστε το κάνω από κέφι και φυσικά όχι επειδή πληρώνομαι!

Τα μαγικά δαχτυλίδια στην Ελλάδα.

Όχι, δεν το γύρισα στη μυθογραφία. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι που τελευταία φαίνεται να προβληματίζει όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς γνωστούς μου, τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων στη χώρα μας. Ας δούμε λοιπόν πρώτα ορισμένα γεγονότα. Γεγονός πρώτο: Τα σύγχρονα ελληνόπουλα φεύγουν από το πατρικό τους σπίτι σε ηλικία που κατά μέσο όρο υπερβαίνει τα 31. Γεγονός δεύτερο: Οι γάμοι έχουν μειωθεί σχεδόν κατά το 1/3 μέσα σε μία δεκαετία. Γεγονός τρίτο: Οι νέοι λιγοστεύουν με βάση τα δημογραφικά στατιστικά της Ελλάδας. Γεγονός τέταρτο: Ο μέσος όρος ηλικίας εισόδου των νέων στην εργασιακή αγορά είναι τα 25 χρόνια. Γεγονός πέμπτο: ο μέσος όρος ηλικίας γάμου είναι 34 για τους άντρες και 29 για τις γυναίκες. Τέλος, γεγονός έκτο: Μόλις το 1/5 των νέων έχει καθαρές μηνιαίες απολαβές πάνω από 1.500 €. Λογικά πρέπει να έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε πού το πάω.

Είμαι 28 χρονών και οι περισσότεροι φίλοι μου είναι πάνω κάτω της ίδιας ηλικίας. Στα 28 μας ασχέτως αν βρισκόμαστε σε σχέση ή όχι, όλοι ανεξεραίτως, άνδρες και γυναίκες σκέφτονται το ενδεχόμενο του γάμου. Ισχύει για όλους επαναλαμβάνω, ακόμα και για αυτούς που δεν έχουν ταίρι, ακόμα για αυτούς που έχουν αλλά είναι καμικάζι και ψάχνονται ακόμα, για εκείνους που έχουν ή δεν έχουν μόνιμη απασχόληση, για όλους. Από προσωπική πείρα και από συζητήσεις με φίλους βλέπω πως η δημιουργία μιας σχέσης σε αυτήν την ηλικία, λίγο πριν τα 30, αναγκαστικά πρέπει να εμπεριέχει την προοπτική της αποκατάστασης όπως το εννοούν οι Έλληνες εδώ και αιώνες. Αυτό μπορεί να προέρχεται είτε από τους δύο, είτε από τη γυναίκα είτε και από τον άνδρα ξεχωριστά. Επίσης, δεν είναι καν απαραίτητο να συζητηθεί παρά μόνο να εννοηθεί. Ωραία ως εδώ και αφού το διαβάζεις ακόμα πάει να πεί ότι περιμένεις να δεις τί θα γράψω παρακάτω. Μάλλον έχεις συμπεράνει ήδη ότι θα είμαι επικριτικός. Δίκιο έχεις.

Η φυσική πορεία λοιπόν μιας σχέσης σε αυτή την ηλικία, προϋπάρχουσας ή νέας έχει ως εξής: Γνωριμία, στάδιο πρώτο. Βγαίνεις για καφέ ποτό γνωρίζοντας πλέον ότι υπάρχει ανταπόκριση από το πρόσωπο απέναντί σου (αλλιώς δε θα ήταν απέναντί σου). Λες ένα σωρό ρομαντικές κοτσάνες και τεχνικά όμορφες αράδες που έχεις σκεφτεί από το σπίτι σου κάνοντας πρόβες στον καθρέφτη σου. Αναλύεις τις απόψεις σου με πολύ μαλακό τρόπο για να μη φανείς ριζοσπάστης σε καμία περίπτωση και για να μη βρεθείς προ εκπλήξεως λόγω αντίθετων προτιμήσεων από τη/τον γυναίκα/άνδρα απέναντί σου π.χ. θα πεις ότι σου αρέσει οποιοδήποτε ζωάκι κι αν έχει ο/η επιθυμητός σύντροφος, θα φας σαλιγκάρια έστω κι αν συχαίνεσαι και να τα βλέπεις κ.τ.λ. Αν είσαι άνδρας θα ανοίγεις τις πόρτες του καταστήματος, του φρεσκοπλυμμένου αυτοκινήτου, του σπιτιού κ.ο.κ, θα πληρώνεις για κάποιο διάστημα το λογαριασμό αφήνοντας φιλοδώρημα (πουρμπούρι στα Ελληνικά) που θα το σκέφτεσαι για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα και θα τηλεφωνείς στην/στον υποψήφια/ο σύντροφο ανεξέλεγκτα.

Το δεύτερο στάδιο, στο οποίο θα εισέλθεις με γνώμονα την ανάγκη, την ελευθερία των ηθών του ζευγαριού και την ελευθερία κινήσεων στο συγκεκριμένο περιβάλλον που κινείσαι, είναι το σεξ, ο έρωτας και όπως αλλιώς θέλεις να το πεις. Λίγο άγχος, λίγο αδημονία, λίγο υπερβολή την πρώτη φορά και μεγάλη προσπάθεια να είναι καλό αλλά να φανείς και μετριόφρων και αυτοδίδακτος (σα να μην έχεις πάει με άλλους γιατί έτσι προστάζει η κοινωνία). Απαραίτητα μετά την πρώτη φορά περιγράφεις το σύντροφο με τα καλύτερα λόγια (κοπλιμέντα για το σώμα, για τη διάθεση και τη σεξουαλικότητα είναι πάντα δεκτά κι πρέπει να περιμένεις και την αντίστοιχη φιλοφρόνηση του άλλου). Συνάμα λες και τις πρώτες λέξεις του ερωτευμένου, αγάπη μου, μωρό μου κ.τ.λ. για να φανεί η σύνδεσή σου με τον άλλον και να μην πιστεύει ότι ήταν για μία μόνο φορά. Και πάλι δεν είσαι ο εαυτός σου, δηλαδή δεν μπορείς να κάνεις στον άλλον ό,τι θες (για να μη σε πούνε...) και πρέπει να προσέχεις τη συμπεριφορά σου (εκπνοή από άλλο σημείο του σώματός σου εκτός του στόματος σημαίνει την επιτόπια λήξη της συνεύρεσης και της σχέσης με ότι συνεπάγεται). Τη δεύτερη και την τρίτη φορά που συμβαίνει αρχίζεις να απελευθερώνεσαι (..κάπου είχα δει κατά τύχη μια αηδιαστική σκηνή που 2 έκαναν το τάδε...μήπως θες να το δοκιμάσουμε έτσι για αλλάγή). Κατά το δεύτερο στάδιο συνεχίζεις να βγαίνεις για καφέ, ποτό φαγητό. Το φιλοδώρημα μειώνεται στο κανονικό και δεν επιμένεις πια όταν ο σύντροφος θέλει να πληρώσει τα μισά του λογαριασμού.

Το τρίτο στάδιο περιέχει γνωριμία με τους φίλους σου αφού τους έχεις δασκαλέψει να μη τους ξεφύγει οτιδήποτε θα σε έκανε να φανείς ανεύθυνος, επιπόλαιος και πονηρός. Ακόμα δεν πρέπει να γίνει καμιά αναφορά για προηγούμενη σχέση σου. Στο στάδιο αυτό έχουμε και τις απαραίτητες ρομαντικές διακοπές με το σύντροφο. Βήμα καθοριστικό για τη διαρκή συμπεριφορά του σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας συμβίωσης. Επίσης φρόνιμο είναι να εκδηλώσεις την αγάπη σου στον άλλο με λόγια και με έργα-δώρα. Εδώ καταλήγουν τα χρήματα με κάποια προσαύξηση που γλίτωσες από τα μειωμένα φιλοδωρήματα. Αμ τί, έτσι έυκολα θα γλίτωνες;

Το τέταρτο στάδιο είναι το κρίσιμο στάδιο διαπραγματεύσεων. Έχει περάσει αρκετός καιρός που είστε μαζί και πρέπει να αρχίσετε να σκέφτεστε ότι πρέπει να μείνετε μαζί. Βασικά πλεονεκτήματα που τυπικά αναφέρονται στο στάδιο των διαπραγματεύσεων είναι α) το μειωμένο κόστος συμβίωσης και β) η εξοικονόμηση χρόνου από εκμηδενισμό μετακινήσεων. Η απόφαση δεν αργεί πολύ έπειτα από τον πρώτο γύρο διαπραγματεύσεων. Τα χρήματα που γλιτώνεις τώρα από τον τερματισμό δώρων πάνε στην αγορά οικιακού εξοπλισμού.

Πέμπτο στάδιο νομίζω πως όλοι γνωρίζουν ποιό έιναι. Η επίσημη επίσκεψη στο σπίτι των πεθερικών, οι ευχές μετά τυμπανοκρουσιών και η αναμονή ορισμού του επίσημου γεγονότος. Λοιπόν, στο στάδιο αυτό έχουμε και τη ΔΕΣΜΕΥΣΗ. Μερικοί αναρωτιούνται τί σημαίνει αυτό (εγώ πάντως σίγουρα). Αν έχω καταλάβει σωστά δίνεις ένα μαγικό δαχτυλίδι στο ταίρι σου το οποίο με τις υπερφυσικές του δυνάμεις διώχνει τους επίδοξους μνηστήρες όπως ο αγιασμός διώχνει τα βαμπίρ. Ακόμα, το μαγικό δαχτυλίδι όταν έρθει στην κατοχή της γυναίκας σημαίνει ότι θα κάνει με μαγικό τρόπο άλλα δύο μικρά δαχτυλίδια άλλου χρώματος βέβαια. Η δύναμη των τριών δαχτυλιδιών είναι μοναδική. Αυτομάτως τα προβλήματα του ζευγαριού λύνονται από το δίκαιο κριτή-τζίνι των δαχτυλιδιών. Οι μαγνητικές δυνάμεις των δαχτυλιδιών στα χέρια του ζευγαριού θα τους κρατά για πάντα μαζί και θα εξαγνίσει την αιώνια σχέση τους. Ακόμα τα δαχτυλίδια έχουν την ιδιότητα να καθιστούν καρπερό το ζεύγος επιτρέποντάς του επιτέλους να κάνουν απογόνους.

Τα υπόλοιπα στάδια της σχέσης δεν αναφέρονται για ευνόητους λόγους. Σε αυτό το σημείο να επισημάνω πως προσωπικά δεν πιστεύω σε μαγικά δαχτυλίδια και δεν πιστεύω τις δεσμευτικές ιδιότητες που τους αποδίδουν. Μία σχέση μπορεί εύκολα να διαλυθεί είτε είσαι παντρεμένος είτε όχι. Η συμβίωση δεν είναι κάτι το αρνητικό αλλά πρέπει να γίνει μετά από ώριμη σκέψη και χρήση της λογικής. Στις μέρες μας είναι δύσκολο να ξεκινήσεις οικογένεια εξ' αιτίας των γεγονότων της πρώτης παραγράφου. Η δέσμευση είναι και πρέπει να είναι ζήτημα καρδιάς. Αν κάποιος δεν είναι σίγουρος έχει περισσότερες πιθανότητες αν αναζητήσει κάπου αλλού την τύχη του μετά το στάδιο της συγκατοίκησης. Αν δεν υποκρίνεσαι και λες αυτό που πιστεύεις από την αρχή της σχέσης μόνο κερδισμένος θα βγεις ακόμα και αν αυτό κοστίσει την ίδια τη σχέση. Η ελληνική κοινωνία εξελίσσεται, η γυναίκα έχει διαφορετικό ρόλο σε ετούτη. Οι σχέσεις πρέπει και αυτές να εξελίσσονται και να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα, που είναι δύσκολη. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να πάψει να πιστεύει στα μαγικά δαχτυλίδια διότι λειτουργούν ως placebo για όλους. Η δύναμη της αγάπης πρέπει να υπερβαίνει τους ανύπαρκτους μαγικούς μαγνήτες δαχτυλιδιών.

Διακοπές σε χωματερές.

Ως γνωστόν στη χώρα μας σήμερα δεν υπάρχει βιομηχανία με την παραδοσιακή έννοια της λέξης. Όχι ότι ποτέ υπήρχε σοβαρή βιομηχανία, αλλά ας πούμε πως στο παρελθόν παράγαμε ένα μέρος των προϊόντων των βιομηχανικών που μας χρειάζονται. Θα θυμούνται όλοι στις ταινίες του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου τον όρο "κόρη βιομηχάνου" (όπως λέμε "πελάτου", αγαπητέ πελάτα κ.τ.λ.). Είναι κάπως θλιβερό οφείλω να ομολογήσω αλλά εξίσου αναμενόμενο έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Πώς ήρθαν τα πράγματα; Ε να, αποεικνύεται ότι ο Έλληνας πληρώνεται πολλά για την εργασία του ανειδίκευτου εργάτη (σ.σ. 650€ περίπου). Επίσης, η εργασία του Έλληνα ανειδίκευτου εργάτη συνοδεύεται από υψηλές εισφορές. Και δε μιλάμε για το 1/3 των εισφορών που πληρώνουμε στο ταμείο μας για να έχουμε δωρεάν περίθαλψη (ο Θεός να την κάνει...όχι δωρεάν αυτό το καταπίνουμε, περίθαλψη!), μιλάμε για τα υπόλοιπα 2/3 που πληρώνει ο εργοδότης για την ασφάλιση του εργαζόμενου. Άρα τί μένει; Τίποτα. Όσες βιομηχανίες δεν έκλεισαν ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταφέρθηκαν σε γειτονικές μας χώρες στα Βαλκάνια με φτηνά εργατικά χέρια. Τα χρήματα έτσι μένουν στις βαθειές ελληνικές τσέπες και στις ρηχές των αλλοδαπών εργατών. Αυτό που έμεινε πίσω για τους Έλληνες είναι ο τουρισμός και ο τομέας παροχής υπηρεσιών.

Ο τουρισμός αντιστοιχεί σε ένα πολύ σημαντικό ποσοστό του ελληνικού ΑΕΠ και σε ένα ακόμα σημαντικότερο ποσοστό απασχόλησης σε αυτόν. Αυτή είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας και τίποτα άλλο. Υπήρξε ανάπτυξη στον τομέα του τουρισμού έστω και αλλόκοτη εφόσον αναπτύχθηκε άναρχα, αλλά επειδή το ατού μας είναι οι φυσικές ομορφιές και η περιβόητη ελληνική φιλοξενία, αυτή η άναρχη τουριστική ανάπτυξη θεωρήθηκε από τους ξένους επισκέπτες ρομαντικό στοιχείο αρχικά(Μύγδαλα, μύγδαλα). Ο τουρισμός στην Ελλάδα λοιπόν έδειχνε σημαντικά σημάδια συνεχούς ανόδου με τους ξένους επισκέπτες ανά έτος να ξεπερνούν τα 15.000.000. Το ρευστό έρρεε στις τσέπες μας ώσπου μάθαμε με πικρό τρόπο ότι μάλλον οι τάσεις ανόδου του κλαδου δε θα συνεχιστούν. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι με κυριότερους τον αυξανόμενο ανταγωνισμό στην ποιότητα, στις τιμές και στην ελκυστικότητα του τόπου από άποψη φυσικής ομορφιάς. Εντάξει, τα πρώτα δύο τα καταλαβαίνουν όλοι (βλέπε πακέτα διακοπών στην Τουρκία στις μισές τιμές με πολύ καλύτερο επίπεδο παροχής υπηρεσιών) αλλά τί τρέχει με τη φυσική μας ομορφιά; Χάθηκε; Εν μέρει ναι. Η οικιστική ανάπτυξη της Αθήνας, της πρωτεύουσας και ιστορικού κέντρου της χώρας δε σηκώνει άλλα σουλουπώματα. Η Αθήνα είναι μια πόλη άχρωμη, βρώμικη και κακομοίρικη. Πεζόρομοι δεν υπάρχουν, οι χώροι πρασίνου όντως υπάρχουν με λιγοστά πεύκα και νερατζιές μέσα σε ποώδη βλάστηση χρησιμοποιημένων συριγγών και πλαστικών συσκευασιών. Υποδομές δε νοούνται. Ας μην πούμε για τις απαραίτητες υποδομές για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Τα κάθε λογής μνημεία χάνονται μέσα στο τσιμέντο και τις πολυκατοικίες τύπου σόβιετ που μετρούν δεκαετίες και ήρθαν ως απόρρεια αθρόας εσωτερικής μετανάστευσης. Τί να πρωτοπώ; Υπάρχουν άπειρα κακά στην πόλη αυτή και τα βλέπουν μόνο όσοι έχουν κάνει διακοπές και σε πόλεις του εξωτερικού.

Οι υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας έχουν εξίσου τραγική εμφάνιση και υποδομές και δυσκολότατη πρόσβαση. Για παράδειγμα αναλογιστείτε κάποιον ξένο που για μία άγνωστη αιτία θέλει να πάει στη Λάρισα ας πούμε. Ο Οδυσσέας θα έκανε πιο λίγο καιρό για να πάει στην Ιθάκη. Τα νησιά μας από την άλλη διατηρούν τις ομορφιές τους κατά κύριο λόγο αν βέβαια από την πολυκοσμία και τη φασαρία του καλοκαιριού καταφέρεις να κινηθείς σε αυτά είτε με αυτοκίνητο είτε με τα πόδια. Το περιβάλλον τους πάντως έχει αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα με ακαλαίθητες τις περισσότερες φορές επεμβάσεις που αποσκοπούν φυσικά στη μεγιστοποίηση του κέρδους κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ούτε λόγος ασφαλώς για ποιοτικό τουρισμό. Βλέπε Μάλια Κρήτης όπου ο τόπος διαφημίζεται από τους ντόπιους σαν το υπέρτατο μέρος της ακολασίας (endless partying spot το λένε εκείνοι).

Μία από τα ίδια και για τη φημισμένη ελληνική φιλοξενία. Welcome, welcome θρι χάντρεντ γιούρος. Τα rooms to let σταμάτησαν να "πουλάνε" διότι πλέον ο τουρίστας (και ο Έλληνας τουρίστας είναι)θέλει το σπα του, τα μανικιούρ του, τα μαγαζιά μέσα στο ξενοδοχείο, το καλό του το φαγητό και πολλά άλλα. Η ελληνινική φιλοξενία φτάνει ως εκεί που τελειώνει ο παράς του άλλου.

Εμείς οι Ελληνάρες, οι αδέκαστοι κριτές όλων των χωρών του πλανήτη λέμε "και πού θα βρεις τέτοια μέρη με τέτοιες ομορφιές;". Παντού. Υπάρχουν πανέμορφα μέρη όχι μακριά απότη δική μας μιζέρια. Τα Βαλκάνια ως ένα παράδειγμα αποτελούν τόπους παρθένας τουριστικής ανάπτυξης και με εξαιρετικά προσιτές τιμές. Έχει ποτέ κανείς αναρωτηθεί πριν ρωτήσει τον άλλον πού θα βρει τέτοια μέρη αν αξίζουν οι Δαλματικές ακτές; Αν οι Άλπεις αξίζουν να τις επισκεφτείς; Εμείς βασιστήκαμε πολύ καιρό στη φύση και δεν τη σεβαστήκαμε καθόλου. Ας τη χάσουμε λοιπόν τη μοναδική μας βιομηχανία να δούμε τί θα απογίνουμε. Και επειδή ο Έλληνας το τιμά το εγχώριο προϊόν πάντα, θα μείνουμε εμείς οι Έλληνες μόνοι μας να κάνουμε διακοπές στη χωματερή μας.

Σίλβιο, όλα τα λεφτά!

Ο λόγος για τον Ιταλό ηγέτη Σίλβιο Μπερλουσκόνι που για μια ακόμα φορά ξεπέρασε τα όρια. Όχι τα όρια της πολιτικής αλλά αυτά τις ευπρέπειας. Ο κύριος Μπερλουσκόνι σχολιάζοντας την εκλογή του νέου προέρου των Ηνωμένων Πολιτειών δήλωσε ότι ο νέος πρόεδρος είναι ωραίος, νέος και μαυρισμένος! Υπεραμύνθηκε μάλιστα της δήλωσής του λέγοντας ότι έκανε πλάκα και αποκάλεσε ηλιθίους τους δημοσιογράφους που δεν κατάλαβαν το χιούμορ του. Σ' αυτό το σημείο να πω ότι η συμπληρωματική δήλωση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι έχει πολλές ομοιότητες με εκείνη της Σάρα Πέϊλιν σχετικά με τις απόψεις της ότι η Αφρική είναι χώρα και όχι ήπειρος. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν αυτό το χιούμορ του κυρίου Μπερλουσκόνι έγινε κι' επίσημο, δηλαδή αν έστειλε συγχαρητήρια επιστολή τον κύριο Ομπάμα λέγοντάς του "Εκ' μέρους του Ιταλικού λαού σας συγχαίρω για την εκλογή σας ως πρόεδρο και σας θεωρώ άξιο επειδή η νεότητά σας εκπροσωπεί το όραμα όλων των νέων. Επίσης να σας πω ότι είστε εξαιρετικά συμπαθής σε εμένα και στη σύζυγό μου επειδή σας θεωρούμε πολύ ωραίο άντρα και θα θέλαμε να μάθουμε πώς καταφέρατε αυτό το υπέροχο μαύρισμά σας!". Μία τέτοια επιστολή και το περιεχόμενο κατά τον κύριο Μπερλουσκόνι είναι αστεία και όντως θα μπορούσα να την φανταστώ σαν τηλεφωνική φάρσα κάποιου redneck προς τον Αμερικάνο πρόεδρο.

Ο κύριος Μπερλουσκόνι όμως προκαλεί για πολλοστή φορά με τη συμπεριφορά του και όλοι ξέρουν ότι είναι πλέον γραφικός. Ο εκπρόσωπος του ιταλικού λαού είναι ρατσιστής, σεξιστής και ανώριμος. Δε θα πω πολλά για αυτόν επειδή φροντίζει ο ίδιος με τις πράξεις του να μας αποδεικνύει κάθε μέρα το ποιόν του. Άλλωστε τυχαίνει να είναι ο ηγέτης της χώρας που γέννησε τους paparazzi.

Εδώ ο κόσμος χάνεται...

Μία επισήμανση. Τις τελευταίες μέρες κάπου κάπου στα ψιλά των εφημερίδων και στο διαδίκτυο βγήκε μία είδηση για έναν πόλεμο σε μία χώρα σε μία ήπειρο. Όσοι από εσάς το πήρατε χαμπάρι πραγματικά θα ήθελα ως επιβεβαίωση να μου πείτε ποιός είναι ο πόλεμος, σε ποιά χώρα και σε ποιά ήπειρο. Βλέπετε το θέμα δεν έχει κάλυψη γιατί δεν τολμούν ανταποκριτές να παρευρεθούν στον, πόλεμο, στην χώρα, στην ήπειρο επειδή δε μπορεί να υπάρξει εγγύηση της ασφάλειάς τους. Γι' αυτό δε μεταδίδονται και φαντασμαγορικές εικόνες νυχτερινών επιδρομών στις πόλεις με αντιαεροπορικά πυρά να κάνουν τη νύχτα μέρα. Γι' αυτό και επειδή ο πόλεμος είναι εμφύλιος και δεν υπάρχουν εντυπωσιακές εικόνες από μάχες. Είναι επίσης και χρόνιο το φαινόμενο και δε διαφαίνεται λύση σε αυτό.

Ή μήπως είναι ότι δε δίνουμε δεκάρα επειδή υπάρχουν πιο σημαντικά ζητήματα; Βεβαίως και υπάρχουν! Τί; Δε με πιστεύεις; Όχι δε λέω για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ούτε για τα σκάνδαλα με τους επενδυτές που φορούν ράσα. Μιλάω για το γεγονός που μονοπωλεί και καθηλώνει την οικουμένη. Καλά, θα το μαρτυρήσω. Ο κύριος Καρβέλλας και η κυρία Πάνια (προσωπικότητες παγκοσμίου βεληνεκούς) δε σταμάτησαν σε μπλόκο της ελληνικής αστυνομίας!

Οι καιροί μας έχουν χαρακτηριστεί ως καιροί της τεχνολογίας και της άμεσης πληροφόρησης. Όταν το θεαματικό ανθρωποκυνηγητό της ελληνικής αστυνομίας με το ζεύγος Καρβελλόπανια είναι κεντρικό θέμα στα δελτία ειδήσεων και οι ανθρώπινες ζωές φεύγουν με ρυθμό χαντρών κομπολογιού και κανένας δεν ενδιαφέρεται (άλλωστε κανείς δε θα ζήσει για πάντα και αν τυχόν γίνει κανά θαύμα και ζήσει στον αιώνα τον άπαντα τότε μόνο μια φορά θα κυνηγήσει η αστυνομία τον Καρβέλλα) καταλαβαίνουμε ότι ο χαρακτηρισμός της εποχής μας ως εκείνης με την άμεση ενημέρωση είναι αβάσιμος και επικίνδυνος. Τρώμε τα εύκολα και προσπαθούμε πολύ για να μάθουμε τα σοβαρά. Κύριοι, η εποχή μας δεν είναι της πληροφορίας, είναι η εποχή του ζεστού χρήματος που ρέει στις τσέπες μας και στο μυαλό μας. Ο θάνατος μας αρέσει πολύ στις ταινίες αλλά στην αληθινή ζωή τρομάζει και δε γεμίζει τις τσέπες μας. Πριν από 100 χρόνια μια είδηση για κάποιον μακρινό πόλεμο δε θα είχε τη δυνατότητα να φτάσει ποτέ στ' αφτιά μας, σήμερα δεν έχει την πιθανότητα να φτάσει. Κύριοι πριν από 100 χρόνια είχαμε ήσυχη τη συνείδησή μας γιατί δε γνωρίζαμε και πηγαίναμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Σήμερα δε γνωρίζουμε γιατί δε μας απασχολεί και πηγαίνουμε στην εκκλησία για να ξορκίσουμε το θάνατο (μακριά από μας). Έχουμε άραγε ήσυχη τη συνείδησή μας όταν μαθαίνουμε για τα καμώματα του Καρβέλλα και των μεσιτών-παπάδων; Μήπως χρειάζεται να μάθουμε περισσότερα και να κάνουμε και κάτι γι' αυτά; Μήπως είναι καλύτερα να πάμε για ύπνο, να μην μάθουμε τίποτα και να ξυπνήσουμε να πάμε στην εκκλησία; Δε γνωρίζω τί πιστεύει ο καθένας και πόσο καθαρή είναι η συνείδηση του καθενός. Έχω να πάω στην εκκλησία από το Πάσχα...

Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας.

Χθες το βράδυ σκεφτόμουν μετά από πολύ καιρό είναι η αλήθεια ένα περιστατικό που συνέβη αμέσως μετά την άφιξή μου επί αμερικάνικου εδάφους. Εγώ λοιπόν πήγαινα για να εργαστώ στην Αμερική και επομένως να μείνω αρκετό διάστημα. Ασφαλώς πριν συμβεί αυτό έπρεπε να κάνω όσες διαδικασίες προβλέπονται από τις διατάξεις και τις συμφωνίες μεταξύ της Ελλάδας και των Η.Π.Α. , πράγμα που σημαίνει επίσκεψη στην αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα για έκδοση της βίζας μετά της παράστασης όλων των απαραίτητων δικαιολογητικών και παραβόλων. Το είδος της βίζας που ζητούσα εγώ είναι πολύ διαφορετικό από την τουριστική βίζα με την έννοια ότι ανεξαρτήτως εθνικότητας όλοι όσοι θέλουν να κάνουν εκείνο που ήθελα εγώ πρέπει να περάσουν από την ίδια διαδικασία.

Όταν πήγα στην πρεσβεία με εξαίρεση έναν ναυτικό και εμένα όλοι οι υπόλοιποι ήθελαν τουριστική βίζα. Έπρεπε επομένως να κλείσουν ραντεβού ένα μήνα πριν μέσω της κακής αντίστοιχης υπηρεσίας της πρεσβείας, να στοιβαχτούν στην είσοδό της το πρωινό της καθορισμένης μέρας και έπειτα να περιμένουν πίσω από ένα γκισέ με τις ώρες και ενδεχομένως να χρειαστεί να ξαναπαρουσιαστούν για τον ίδιο λόγο την επόμενη λόγω αδυναμίας διεκπαιρέωσης της αιτήσεώς τους εξαιτίας αυξημένου φόρτου εργασίας των δύο υπαλλήλων της πρεσβείας στο συγκεκριμένο τμήμα. Όπως είναι λογικό οι σκηνές που ακολουθήσαν την είσοδό μου στην πρεσβεία με γύρισαν αρκετά χρόνια πίσω και στις παιδικές μου αναμνήσεις από αντίστοιχες θύμισες ωρών αναμονής και εκνευρισμού στην εθνική τράπεζα της Ελλάδος, πριν μπουν τα καθίσματα για το κοινό, πριν βγουν τα μηχανήματα που δίνουν αριθμό και πριν ασφαλώς κυκλοφορήσουν οι κάρτες ΑΤΜ. Και κάτι άλλο μου θύμισε που αν και δεν αποτελεί βίωμά μου, ευτυχώς, το έχω δει πολλάκις σε ταινίες με θέμα τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το συνωστισμό και το μπάχαλο που επικρατούσε στην εκεί αμερικάνικη πρεσβεία λίγο πριν το κλείσιμό της. Μόνο που εδώ όσοι στοιβάζονταν δε ζητούσαν πολιτικό άσυλο αλλά να κάνουν τα ψώνια τους στις καλές γειτονιές του NYC, που όπως και να το κάνουμε έχει μια πιο κοσμοπολίτικη λάμψη από την Κηφισιά μας.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω αγανάκτησα από τον εξευτελισμό στον οποίο υπόκεινται όσοι συμπατριώτες μας θέλουν να ταξιδέψουν στις Η.Π.Α. Στο κάτω κάτω θέλουν να πάνε να αφήσουν το τόσο αναγκαίο συνάλλαγμά τους στην Αμερική. Για να καταλάβουμε για τί πράγμα μιλάω τονίζω ότι αντίστοιχη συμπεριφορά από τους Αμερικάνους έχουν μόνο οι Πακιστανοί και όσοι αποτελούν ως έθνος άμεση θεωρητικά απειλή προς τις Η.Π.Α., δίχως να θέλω να θίξω κανέναν ούτε τους συμπαθέστατους Πακιστανούς.

Μετά από όλα αυτά ήμουν και εγώ έτοιμος να ταξιδέψω στην γη της Επαγγελίας. Το ταξίδι μακρινό και μαζί με τις ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο και όλα τα συναφή μέχρι την αποβίβαση στη Νέα Υόρκη είχαν ήδη περάσει πάνω από 13 ώρες από τότε που έφυγα από το σπίτι μου. Κατά τη διάρκεια της πτήσης παράλληλα μοιράζεται ένα έντυπο το οποίο και οφείλεις να συμπληρώσεις με ερωτήσεις του τύπου: "Είστε τρομοκράτης;". Εφόσον φτάσεις στον προορισμό σου πρέπει απαραιτήτως να περιμένεις και πάλι σε ουρά στα γκισέ του αεροδρομίου για να επιβεβαιωθεί ότι κατέχεις όλα τα απαραίτητα έντυπα και φυσικά τη βίζα σου. Ουκ ολίγες φορές παρουσιάζονταν προβλήματα και σε αυτό το στάδιο για τους ταξιδιώτες. Βάζοντάς τα με τη ρημάδα την τύχη μου, το ίδιο συνέβη και σε εμένα, εμένα δεν βρέθηκε ένα έντυπο του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να παραδώσω στον υπάλληλο (αστυνομικό) του γκισέ όποια έγγραφα μου είχαν δοθεί στην πρεσβεία μαζί με έναν φάκελο που έγραφε πάνω του να ανοιχτεί από τους υπαλλήλους υποδοχής ταξιδιωτών (τον αστυνομικό στο γκισέ). Μη βρίσκοντας το εν' λόγω έγγραφο, ο υπάλληλος-αστυνομικός του γκισέ μου εξήγησε ότι πρέπει να πάω σε ένα άλλο γραφείο παραδίπλα για να εξετάσει τα χαρτιά μου ένας άλλος υπάλληλος-αστυνομικός. Κουρασμένος και χωρίς καμία διάθεση διαφωνίας παρά μόνο ανησυχία πήγα και 'γω εκεί που μου υποδείχτηκε μόνο και μόνο για να περιμένω και πάλι τη σειρά μου να εξυπηρετηθώ (τρόπος του λέγειν). Όταν επιτέλους έφτασε και η δική μου σειρά μου ζητήθηκε το ίδιο έγγραφο που έλειπε και από πριν, λες και το 'κρυβα επίτηδες. Είπα πως δεν το έχω και έδωσα ό,τι είχα χαρτιά είχα. Μάλιστα όταν επιχείρησα να εξηγήσω στον υπάλληλο-αστυνομικό ότι μου είχε δοθεί και ένας φάκελος τον οποίον δεν άνοιξα, ο υπάλληλος-μπάτσος μου συνέστησε σε πολύ αυστηρό ύφος να του μιλάω καλύτερα (επειδή δεν τον αποκάλεσα sir λες και ήταν κάποιος λόρδος). Με τα πολλά και ενώ οι αποσκευές μου πλέον ήταν οι μόνες που περιφέρονταν κυκλικά στον ιμάντα μεταφοράς τους χωρίς εγώ να έχω τη δυνατότητα να τις παραλάβω βρέθηκε το επίμαχο έγγραφο μέσα στο φάκελο που έγραφε με έντονα κόκκινα γράμματα να μην ανοιχτεί παρά μόνο από τον υπάλληλο-μπάτσο της υπηρεσίας του αεροδρομίου. Φεύγοντας χωρίς καμία διάθεση για περαιτέρω κουβέντα ο Ασιάτης υπάλληλος-μπάτσος του γραφείου με ρωτάει αφού φυσικά είχε ρίξει μια ματιά στα χαρτιά μου και γνώριζε ότι είμαι Έλληνας:

-Ποιόν θεωρείς τον σπουδαιότερο Έλληνα όλων των εποχών;
-Υπάρχουν πολλές επιλογές και δεν μπορώ να πω κάποιον συγκεκριμένο, αλλά αν διάλεγα κάποιον αναμορφωτή της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας θα έλεγα τον Ε. Βενιζέλο.
Προφανώς αναστατωμένος που δεν ανέφερα αυτό που ήθελα να ακούσει, με ηλίθιο ύφος ξερόλα είπε:
-Όσες φορές έχω ρωτήσει κάποιον Έλληνα μου απαντάνε όλοι ότι ο σημαντικότερος είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Εγώ όμως πάντα τους λέω ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας.

Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένος και ελαφρώς επιφυλακτικός καθώς ήταν η πρώτη μου ώρα στο έδαφος των Η.Π.Α. θα του απαντούσα αναλόγως πράγμα που δεν έγινε αφού έφυγα αγανακτισμένος μεν αλλά ανήσυχος ακόμα επειδή είχα αργήσει. Αυτό που με βασανίζει ακόμα και τώρα τόσο καιρό μετά είναι το τί ακριβώς θα του έλεγα. Παραθέτω λοιπόν τις πιθανές μου απαντήσεις και περιμένω από εσάς ένα σχόλιο.

Α) Απλά να τον βρίσω και να φύγω.

Β) Να μπω στη διαδικασία να τον ρωτήσω αν η γκόμενα του Κινέζου-Αμερικάνου ήταν Σκοπιανή.

Γ) Να του πω ότι χαίρομαι ιδιαιτέρως που γνωρίζω έναν Αμερικάνο που γνωρίζει ότι Μέγας Αλέξανρος δεν είναι μάρκα τυριού και ότι η Ελλάδα είναι χώρα και όχι λιπαντικό.

Δ) Να τον ρωτήσω αν αυτά τα λέει επειδή είναι ένας περήφανος ιθαγενής Αμερικάνος.

Ε) Να του πω ότι μπορεί να έχει και δίκιο από την πλευρά του να το πιστεύει αυτό αλλά επίσης πρέπει να μάθει ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος εκτός Αμερικής γνωρίζει τους Αμερικάνους ως έθνος (ο Θεός να το κάνει) ηλιθίων με τρανότερη απόδειξη ότι εκλέχτηκε δημοκρατικά και αξιοκρατικά ο πιο ηλίθιος άνθρωπος του κόσμου ως πρόεδρός τους.

Εγώ τον άφησα λοιπόν να χαίρεται τον προσωπικό του θρίαμβο και να λέει στους συναδέλφους-υπαλλήλους-μπάτσους την ιστορία για το πώς κατατρόπωσε τον απείθαρχο Έλληνα. Αυτό το ανθρωπάκι, ο υπαλληλίσκος, ο μπασταρδεμένος Αμερικάνος που ζει σε εδάφη που μόνο προπατορικά δεν μπορούν να λεχτούν, που χρησιμοποιεί μια γλώσσα φτωχή, κλεμμένη από τα ξαδέρφια τους, τους Άγγλους, που ζει με χρήμα ματωμένο από άδικες σύγχρονες σταυροφορίες, που κάνει ήρωες τους ανίκανους και τους κουτοπόνηρους, που ζει σε μία βυθιζόμενη κοινωνία από πτώση αξιών, που είναι δέσμιος της προπαγάνδας είχε μόνο το μυαλό να μου πει ετούτη την εξυπνάδα. Με μυαλά σαν και το δικό του επιφανιακά, φαιδρά και παιδικά η Αμερική θα μείνει στην ιστορία σίγουρα σαν αυτοκρατορία όχι όμως όπως εκείνης του Μεγάλου Αλεξάνδρου που δημιουργήθηκε δια πυρός και σιδήρου, αλλά ως αυτή που δημιουργήθηκε συγκυριακά δια αλλοτρίων ηλιθίων.

AMERICA LAND OF THE DEAD MINDS

Barack Obama το είδωλο.

Πλέον όλοι γνωρίζουμε ποιός είναι ο επόμενος πρόεδρος των Η.Π.Α. και η εκλογή του λογικά πρέπει να είναι η πιο ελπιδοφόρα εκλογή προέδρου των Η.Π.Α. όλων των εποχών. Η ελπίδα δεν πηγάζει μόνο από τους κατοίκους των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά έχω την αίσθηση από όλους τους κατοίκους του πλανήτη. Σε αυτήν την εκλογή υπάρχουν πολλές πρωτιές. Ο Ομπάμα είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Δε χρησιμοποιώ τη λέξη αφροαμερικάνος ενώ τον χαρακτηρίζει επειδή και μόνο οι Αμερικάνοι έχουν μάθει να μην τους αρέσει η λέξη "μαύρος". Βέβαια αυτό είναι κάτι που εκείνοι δημιούργησαν με τις τερατωδίες τους σχετικά με το θέμα της σκλαβιάς και άρα θα τους αφήσω μόνους τους να το ξεδιαλύνουν όσο εγώ θα χρησιμοποιώ τον όρο εφόσον σύμφωνα με τη βιογραφία του ανθρώπου είναι περισσότερο μαύρος από αφροαμερικάνος.

Ο Ομπάμα γεννήθηκε στη Χαβάη έπειτα από το σμίξιμο της Αμερικανίδας (με Αγγλοσαξωνικές ρίζες) μητέρας του με τον Κενυάτη φοιτητή πατέρα του. Το μεσαίο όνομα του Ομπάμα είναι Χουσεϊν και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί δεν το χρησιμοποιεί. Η μητέρα του όταν ήταν βρέφος χώρισε με τον πατέρα του, ο οποίος και πέθανε στη χώρα του στη συνέχεια χωρίς να ξαναδεί τον γιο του. Ο νέος σύντροφος της μητέρας του ήταν από την Ινδονησία και μετακόμισαν στη Τζακάρτα όπου μέχρι τα 10 του ο μικρός Ομπάμα πήγε σχολείο εκεί. Επομένως βλέπουμε και μια άλλη πρωτιά εκτός του χρώματος του δέρματός του. Ο Ομπάμα είναι ότι κοντινότερο στο Ισλάμ από οτιδήποτε άλλο έχουμε δει στην προεδρία των Η.Π.Α. Επίσης από τη βιογραφία του προκύπτει ότι είναι από τους λίγους προέδρους μιας χώρας που πραγματικά έχουν εργαστεί στη ζωή τους. Η εργασία του αρκετές φορές είχε να κάνει με κοινοφέλειες και η πορεία του καταδεικνύει ότι πέτυχε με την αξία του. Άλλη μια σημαντική διαφορά του με τους υπολοίπου είναι η οικογενειακή ανεξαρτησία του από την πολιτική. Κανείς στο οικογενειακό του περιβάλλον δεν είχε ασχοληθεί με αυτήν στο παρελθόν. Ο τωρινός πρόερος είναι υιός πρώην προέδρου και η κύρια αντίπαλός του στις εσωκομματικές εκλογές ήταν σύζυγος πρώην προέδρου.

Αρκετά όμως με τις ιδιαιτερότητες του Ομπάμα που πηγάζουν από την ίδια του την ύπαρξη. Ας δούμε λίγο πώς μπορεί να δώσει ελπίδα και γιατί έχουν πίστη σ' αυτόν όλοι. Ο κύριος Ομπάμα λοιπόν όπως όλοι οι πολιτικοί υποσχέθηκε προεκλογικά ορισμένα βασικά πράγματα και άλλα απλά άφησε να εννοηθούν. Ας δούμε επιγραμματικά τα σπουδαιότερα σημεία της πολιτικής του καμπάνιας:

1)Οριστική απόσυρση των στρατευμάτων από το Ιράκ.
2) Αύξηση της φορολογίας.
3) Ενίσχυση της αυτοκινητοβιομηχανίας.
4) Αύξηση των κρατικών δαπανών για ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων.
5) Καταπολέμηση της ανεργίας.
6) Διάλογος ως βάση για άσκηση εξωτερικής πολιτικής.

Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν δευτερεύουσες υποσχέσεις οι οποίες περιλαμβάνονται ως υποσύνολα στα 6 παραπάνω κύρια σημεία.

Βλέποντας το καθένα ξεχωριστά, ξεκινάμε από το 1ο σηεμίο, δηλαδή την απόσυρση των Αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Τούτο λογικά πρέπει να γίνει σταδιακά και πάντα θέτοντας μια ημερομηνία ως στόχο για την οριστική απομάκρυνση. Ακόμα και αν οι προθεσμίες έχουν οριστεί αυστηρά δεν πρέπει να αποκλείουμε ορισμένες αποκλίσεις λόγω έκτακτων γεγονότων, οι οποίες πάντως δεν πρόκειται να είναι σημαντικές εφόσον έχει ολοκληρωθεί η μετάβαση εξουσίας στον Αλ Μαλίκι. Βέβαια, σαν προγνωστικό δεν αποκλείεται εσωτερική απόσχιση και ανατροπή του τοποθετημένου προέρου αλλά κάτι τέτοιο φυσιολογικά θα συμβεί έπειτα από την απομάκρυνση όλων των συμμαχικών δυνάμεων από τα εδάφη της χώρας. Ας μην ξεχνάμε πως και ο ίδιος ο φιλοαμερικάνος πρόεδρος του Ιράκ τοποθετήθηκε εσχάτως ενάντια της εξακολουθούμενης παρουσίας στρατευμάτων στη χώρα του, γεγονός που με σειρά του δεν πρέπει να ακούστηκε ευχάριστα από τον νυν πρόεδρο των Η.Π.Α.

Μία απομάκρυνση όλων των στρατευμάτων από τη χώρα της Μέσης Ανατολής σημαίνει αυτόματα πως θα πάψει και η χρηματοδότηση για αυτό το σκέλος του πολέμου κατά της τρομοκρατείας. Μιλάμε για πάνω από 600 δις δολλάρια, σχεδόν το ποσό που χρειάστηκε για την πρώτη φάση του σχεδίου διάσωσης του αμερικάνικου χρηματοοικονομικού κλάδου. Επίσης θα μειωθεί λογικά ο ρυθμός ανάπτυξης του τομέα της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας που μέχρι στιγμής κατέχει σημαντικότατο μερίδιο στο ΑΕΠ των Η.Π.Α. Παρά τη συμβολή του χώρου στο ΑΕΠ έχει την ιδιαιτερότητα ότι ο πλούτος που προκύπτει από αυτόν δεν είναι αναδιανεμητικός σε υψηλό επίπεδο, δηλαδή δεν επωφελούνται πολλοί από τα κέρδη των εταιρειών αμυντικών συστημάτων. Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι οι πόροι που θα εξοικονομηθούν θα μεταφερθούν για τη μείωση του δημόιου ελείμματος της χώρας και την ενίσχυση των κατώτερων μαζών, μια λύση δηλαδή φιλολαϊκή που θα εκτιμηθεί και από τους ρεπουμπλικάνους ψηφοφόρους έστω και αν δεν καταλάβουν ακριβώς πώς συνέβη. Βέβαια η κίνηση της απομάκρυνσης όλων των δυνάμεων από το Ιράκ δεν ξέρουμε πώς θα επιρεάσει την τιμή του πετρελαίου. Αυτό θα εξαρτηθεί από την σταθερότητα ή μη που θα ακολουθήσει στο άμεσο επόμενο χρονικό διάστημα.

Εισχωρώντας στο 2ο σημείο, εκείνο της φορολογίας, η αύξησή της πρέπει να θεωρείται αναμενόμενη τουλάχιστον προς το παρόν και μέχρι να επέλθει κάποια ισορροπία στην αμερικάνικη αγορά. Επεξηγηματικά, τουλάχιστον θεωρητικά μία αύξηση των εσόδων του κράτους από αύξηση της φορολογίας μπορεί να ενισχύσει βραχυπρόθεσμα την οικονομία της χώρας. Η παραπάνω υπόθεση θεωρεί πως η συνολική κατανάλωση στη χώρα δε θα αλλάξει σημαντικά. Πιο απλά ότι παρά το λιγότερο διαθέσιμο εισόδημα των Αμερικανών λόγω φορολογίας δε θα αλλάξει σημαντικά τις καταναλωτικές τους συνήθειες. Αυτό από μόνο του εμπεριέχει κάποιο ρίσκο αφού μπορεί να πλήξει την αγορά και στη συνέχεια μια περαιτέρω αύξηση της φορολογίας για την αντιμετώπιση του φαινομένου μπορεί να αποβεί μοιραία. Η ισορροπία της αγοράς στην παρούσα φάση είναι πολύ λεπτή και για να μη διαταραχθεί θα πρέπει να δωθεί έμφαση στην κοινωνική πολιτική (αποτελεί ένα ακόμη κύριο σημείο) ώστε με την ενίσχυση των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων και με παράλληλη αύξηση της φορολογίας τους να μην πληγεί η αγοραστική τους ικανότητα. Ο απώτερος σκοπός της φορολογίας φαίνεται να είναι η αύξηση των κρατικών εσόδων από την αυστηρή φορολόγηση του κατά προσέγγιση 1% του πληθυσμού των Η.Π.Α. το οποίο κατέχει αποθέματα πλούτου ίσα με το ΑΕΠ 3 άλλων μεγάλων χωρών μαζί.

Για την καταπολέμηση της ανεργίας ακόμα δε γνωρίζουμε τα σχέδια του νέου προέδρου αλλά πρέπει να έχουν να κάνουν με την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης. Η αύξηση της ανεργίας είναι ο πιο άμεσος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι Η.Π.Α. και πρέπει με κάποιον τρόπο να περιοριστούν οι τάσεις αυτές. Προσωπική μου εκτίμηση αποτελεί πως στο επόμενο διάστημα θα αυξηθεί ο αριθμός των ατόμων που θα εργάζονται για την κυβέρνηση σε μια προσπάθεια για πλήρη απασχόληση έστω και με μείωση της αποδοτικότητας στην εργασία.

Σχετικά με το 60 και τελευταίο κύριο σημείο του προγράμματος του Ομπάμα, δηλαδή της εξωτερικής πολιτικής με βάση το διάλογο, φαίνεται ήδη πως έχει κατορθώσει να κλέψει την παράσταση και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του από τους ξένους ηγέτες. Χαρακτηριστικά ήταν τα όσα είπε για εκείνον ο Ούγκο Τσάβες, ορκισμένος εχθρός του αμερικάνικου καπιταλισμού (και του G. Bush jr.)αλλά και η συγχαρητήρια επιστολή για την εκλογή του από τον κύριο Αχμαντινετζάντ, ηγέτη του Ιράν. Επμένως είναι στο χέρι του νέου προέδρου να εκμεταλλευτεί την απήχηση που έχει και τους Ευρωπαίους ηγέτες για να επιτευχθεί μία επικοδομητική συνεργασία για τη λήξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και κυριότερα για την οργανωμένη αποφυγή μίας μέλλουσας.